author - "Justyna Bargielska" na darmoweebooki.pl
Proza Justyny Bargielskiej ma strukturę podobną lekkiej głowie dmuchawca. Wątki zaledwie stykają się pierzastymi końcówkami, gotowe odlecieć każdy w swoją stronę, pozostawiając wiele pytań bez odpowiedzi oraz aromat poezji, która lęgnie się w najzwyklejszej rzeczywistości niczym roślinność między płytami chodnikowymi.
Tomik poetycki Dwa fiaty został nagrodzony w 2010 roku Nagrodą Literacką Gdynia w kategorii poezja. Zdaniem Agnieszki Wolny-Hamkało stanowi on osobliwe połączenie surrealizmu, baśniowości, humoru i podszytych śmiercią ponurych obrazów. Martwe ciało przekazywane drogą lotniczą, porównanie dzieci do butów, podróż autobusem z menażerią brzydkich postaci i drzewem irysowym na dokładkę — wszystko to opowiedziane jest językiem tak potocznym, że można w to uwierzyć.
Proza Justyny Bargielskiej ma strukturę podobną lekkiej głowie dmuchawca. Wątki zaledwie stykają się pierzastymi końcówkami, gotowe odlecieć każdy w swoją stronę, pozostawiając wiele pytań bez odpowiedzi oraz aromat poezji, która lęgnie się w najzwyklejszej rzeczywistości niczym roślinność między płytami chodnikowymi.
Proza Justyny Bargielskiej ma strukturę podobną lekkiej głowie dmuchawca. Wątki zaledwie stykają się pierzastymi końcówkami, gotowe odlecieć każdy w swoją stronę, pozostawiając wiele pytań bez odpowiedzi oraz aromat poezji, która lęgnie się w najzwyklejszej rzeczywistości niczym roślinność między płytami chodnikowymi.
Tomik poetycki Dwa fiaty został nagrodzony w 2010 roku Nagrodą Literacką Gdynia w kategorii poezja. Zdaniem Agnieszki Wolny-Hamkało stanowi on osobliwe połączenie surrealizmu, baśniowości, humoru i podszytych śmiercią ponurych obrazów. Martwe ciało przekazywane drogą lotniczą, porównanie dzieci do butów, podróż autobusem z menażerią brzydkich postaci i drzewem irysowym na dokładkę — wszystko to opowiedziane jest językiem tak potocznym, że można w to uwierzyć.
Proza Justyny Bargielskiej ma strukturę podobną lekkiej głowie dmuchawca. Wątki zaledwie stykają się pierzastymi końcówkami, gotowe odlecieć każdy w swoją stronę, pozostawiając wiele pytań bez odpowiedzi oraz aromat poezji, która lęgnie się w najzwyklejszej rzeczywistości niczym roślinność między płytami chodnikowymi.