Orinoko - Wioletta Grzegorzewska (biblioteka przez internet .TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Wiersze z tomu Orinoko zakorzenione są w kobiecym doświadczeniu biograficznym.

Poetka opisuje studencką tułaczkę po stancjach i akademikach, z każdego miejsca czyniąc interesujący punkt obserwacyjny. Parę dłuższych wierszy poświęca też swoim rodzicom i dziadkom. Komentując tę książkę, Karol Maliszewski pisał o „przenikaniu się anegdoty i tajemnicy”.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Orinoko - Wioletta Grzegorzewska (biblioteka przez internet .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Wioletta Grzegorzewska

Idź do strony:

Z chirurgii ogólnej

Kobieta po resekcji woreczka narzeka,

że nie może pić kawy i wszystkie poranki

są mdłe jak spotkania w kółku różańcowym.

Zabandażowani kolumbowie próbują odkryć

kiosk w podziemiach szpitala,

ale syrena z mopem zawraca ich na stały ląd łóżka.

Majacząca Królowa Słaba przepowiada nadejście

„czerwonych armii i krów na złotych łańcuchach”.

Ślepa kiszka jak stara uliczka prowadzi ją daleko.

Potem przychodzi moja kolej, proszę o zastrzyk,

żeby nie widzieć, jak człowiek staje się ciałem.

Oko kotary

W sali pooperacyjnej pokorne moczenie,

z basenem wszystkie chwyty dozwolone.

Schowałam czopki przeczyszczające,

rozpuściły się, salowa doniosła, że pluję

na jej robotę, potem kroplówki były łaskawsze,

poiły mnie dawką wyborowych hypnosów.

Na korytarzu trwał mundial pidżamowców,

puszczały nerwy i szwy, za kotarą ktoś umierał,

aparatura piszczała jak przejście dla pieszych.

Stancja w Siemianowicach

We śnie biegnę z mamą przez Bytowski Park,

w którym wampir pochował ciocię Anię.

Tę sprawę dawno umorzyły lokalne gazety,

ale mama mruży oczy, jakby nie ufała światu.

Lecimy meandrami linii tramwajowych

i krzywych wiaduktów na dziesiąte piętro,

tam mieszkają osierocone kuzynki.

Pod blokiem termity parkują samochody,

w kolejce przed sklepem mięsnym toczą

śląską mortadele; znikają w sztolniach.

Coś wisi w powietrzu i wchodzi do gardła.

Duszne rondo

Wróciłam na stancję przy ulicy Lelewela.

Na materacu studentki wkuwały fizykę

zagłodzone jak średniowieczni mędrcy

w ostatnim stadium umartwiania.

Odkryły prawo zepsutej wagi w łazience,

że kobieta może być lżejsza od powietrza.

Wróciłam z pierwszą wypłatą w kieszeni.

Zamiast uczyć się na egzamin z historii,

oglądałam Jagiełłę na wymiętym banknocie.

„Jako mężczyzna mógłby się rozmnożyć”.

Zdjęłam uniform śmierdzący fryturą

i wyszłam zaczerpnąć świeżego powietrza.

Wróciłam, a koleżanka z testem ciążowym

w tym miesiącu nie wywiodła w pole matki

natury. Oblała egzaminy Byczą Krwią.

W ślepej łazience podcięła sobie żyły

tępym kozikiem do obierania kartofli.

„Kiedyś będziesz lżejsza od powietrza”.

Bigos w klubach emigrantów

Po nabożeństwie spotkanie opłatkowe,

kolędy jak złapane przez mróz sukienki,

mer wyspy Wight udaje wzruszenie,

Uciekam na kurs angielskiego (ziewania).

Praca w grupach, miętolenie słówek,

w przerwach skręcanie papierosów.

Skrzydełka tytoniu wynoszę we włosach

na George Street, aby je zgubić na dworcu.

W autobusie słyszę polskie zwierzenia:

„Nie potrafię się rozstać tylko z nokią”.

Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.

Lekcje tańca dla zaawansowanych

Potem wypadli z siedzeń, z czasu,

z torebek wysypały się plany na jutro,

chipsy o smaku przestraszonej skóry,

niedokończone zdania w telefonach,

kryształki szyby kiełkowały na twarzach,

nogi wspólne, włosy niczyje, w dłoniach

jeszcze przez chwilę zaciśnięte powietrze.

Z duchami

Za progiem konduktorowni kocie łby podnoszą pyski.

Zgiełk w bramach, zgiełk wewnątrz granitowych kamieni.

Na językach pochody, procesje, pątnicy tańczą w Bistro.

Na ławkach podrygują uda harcerek, dworzec się mieni,

za storami nocne rokowania, wyczekiwanie końca,

pętle cyklistów, pętle kamienic, przemarsze, kłucie zelówek.

Głębiej: zapach słoniny przeszmuglowanej ze wsi, ucieczki,

zakazane sny, za rogiem ślepe strzały, piwnice się otwierają,

w ogrodzie na dachu puchnie po deszczu gniazdo jaskółek,

słychać ragtime wozaków, gazeciarzy, gwar w Grand Cafe.

O śmierci

I oto ja tam byłem, niewiarygodny sam dla siebie

Seamus Heaney

Mówi: jest w tobie tajemna przestrzeń,

pod mostkiem czujesz kamienny dom.

W nim mieszka ta Mała. Zawozi ją do szkoły

taki rudy, co ukrywa ślad po mauserze.

W szkole uczy się języków martwych,

procesów rozpadu, anatomii drobnoustrojów,

wzorów skończoności i teorii przypadku.

Przeczytała już obowiązkowe traktaty:

„O wybujałej i histerycznej naturze grzybów”,

„O eksterminacji roślin naczyniowych”

— Zbyt pilna, dojrzała, jak na swój wiek —

powiada jej niewyraźna babka

zajęta cerowaniem sepiowych zdjęć.

Wieczorem siedzi z dziadkiem na ganku,

podaje mu lodowata rękę, ogląda gwiazdy,

nieruchome punkty, majaczący blask w głogu.

Słyszy miarowe bicie źródła w stawie.

Dziadek całuje ja w czoło.

Jego usta błysk w pajęczynie,

dłonie spuchnięte króliki w niebieskim sitowiu

tną krajzegą deski na nowe łóżka,

na wszelki wypadek, dla nowych gości.

Co będzie, gdy dorośnie? Przejrzy na oczy

i zapragnie zachłysnąć się twoim powietrzem.

Może przejdziesz ulice na czerwonym świetle,

napatoczysz się w miejskim szalecie na złotą bestię,

na sen, nóż w parku, na splot wydarzeń i słów.

Forget-me-not

Cmentarz w Wootton Bridge z nowego wieku,

groby jak klocki lego rozsypane na murawie.

W środku kamiennej układanki stare drzewo

idealne na huśtawkę albo domek w gałęziach,

cisza w konarach ma moc odwracania czasu.

Siedzę na ławce dedykowanej Ukochanej Ann,

tłumaczę inskrypcję jak list z innego świata,

plamy żywicy dotykają mnie w późnym słońcu

indygowa ręka kołysze zmierzch, pęka kora?

Przypisy:

1. Milocardin — środek uspokajający. [przypis edytorski]

2. stróżka — tak w oryginale; powinna być „strużka”, ale fragment w tym brzmieniu stał się mottem wiersza Jakuba Głuszaka z tomiku Moje przesłanie do pokolenia współczesnych trzydziestolatków, więc zdecydowaliśmy się pozostawić tu wersję oryginalną. [przypis edytorski]

Wesprzyj Wolne Lektury!

Wolne Lektury to projekt fundacji Nowoczesna Polska – organizacji pożytku publicznego działającej na rzecz wolności korzystania z dóbr kultury.

Co roku do domeny publicznej przechodzi twórczość kolejnych autorów. Dzięki Twojemu wsparciu będziemy je mogli udostępnić wszystkim bezpłatnie.

Jak możesz pomóc?

Przekaż 1% podatku na rozwój Wolnych Lektur:
Fundacja Nowoczesna Polska
KRS 0000070056

Dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur i pomóż nam rozwijać bibliotekę.

Przekaż darowiznę na konto: szczegóły na stronie Fundacji.

Ten utwór jest udostępniony na licencji Licencja Wolnej Sztuki 1.3

Źródło: http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/grzegorzewska-orinoko

Tekst opracowany na podstawie: Wioletta Grzegorzewska, Orinoko, Teatr Mały, Tychy 2008.

Wydawca: Fundacja Nowoczesna Polska

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez fundację Nowoczesna Polska z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów autora. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Opracowanie redakcyjne i przypisy: Paulina Choromańska, Aleksandra Kopeć, Paweł Kozioł, Jan Szejko.

Okładka na podstawie: antonio@Flickr, CC BY 2.0

ISBN 978-83-288-5209-9

Plik wygenerowany dnia 2021-07-08.

Idź do strony:

Darmowe książki «Orinoko - Wioletta Grzegorzewska (biblioteka przez internet .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz