Dźwięki minionych lat - Gustaw Ehrenberg (czytanie ksiązek online TXT) 📖
Krótki opis książki:
Zbiór poezji Gustawa Ehrenberga (1818–1895), zawierający najbardziej znane utwory tego poety i działacza politycznego, takie jak „Szlachta z roku 1831”, „Szubienica Zawiszy”, „Bartłomiej Głowacki”.
Ehrenberg to przedstawiciel poezji tyrtejskiej, a jego twórczość obejmowała również wiersze romantyczne i rewolucyjne. Prezentowany tu zbiór, wydany anonimowo z nieprawdziwą informacją „Paryż 1848”, to zestaw utworów, które odbiły się szerokim echem w historii Polski. „Gdy naród na pole wystąpił z orężem” z czasem stał się hymnem walczącego chłopstwa i proletariatu. Z kolei nastrojowa poezja Ehrenberga poświęcona urokom przyrody pozostała niedoceniona i znana niewielu czytelnikom.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Gustaw Ehrenberg
- Epoka: Romantyzm
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Dźwięki minionych lat - Gustaw Ehrenberg (czytanie ksiązek online TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Gustaw Ehrenberg
się puste poła długo i széroko.
Lecz się znowu na wiosnę trawa ściele łanem,
Znowu barwą nadziei przyodziéwa ziemię,
Jakby zachęcić chciała nowe plemię
Do nowéj walki z tyranem!
Tu już śmierć rozciągnęła swoje panowanie;
Przez zimne głazy, szczeliny,
Wieże, baszty, strażnice,
Woła głosem ruiny
Na puste okolice:
«Znajcie moje panowanie,
Kto umarł, już nie powstanie!»
O! nie wierzcie jéj, bracia! ona błędnie mówi,
Nie umarł, kto żyje duchem;
Bo przyroda na przekor śmierci aniołowi
Przyszłość z przeszłością związała łańcuchem.
Bracia! cieszcie się z odkrycia:
Oto na trupie upadłego miasta
Już zielony mech porasta,
I daje hasło do nowego życia!
O przyrodo! śród dobrych i śród złych kolei
Z równą czułością swe dzieci piastujesz;
Witaj więc barwo nadziei!
Ty zmartwychwstanie zwiastujesz.
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Pieśń na zwaliskach
(Improwizacya w Tęczynku)
Za cóż brzmieć żałobném pieniem,
Za cóż gonić cień za cieniem,
Za cóż płakać starych strat?
Czas już pozbyć wdowich szat!
Nic w przyrodzie nie zaginie,
Śmierć i ród — w jednéj godzinie!
Gdy umiéra nocny cień,
Z szarych obsłon wstaje dzień.
Gdzie się z ruin czas natrząsa,
Młody robak wesoł pląsa;
Bo żyjątko rodzi trup,
Bo kolébkę rodzi grób!
Gdy swobody zejdzie rano,
Nowe ludy zmartwychwstaną,
I z grobowca podłych trzód
Wnet młodzieńczy błyśnie lud!
Więc przysiążmy na zwaliska
Życiem tchnąć w stare ogniska,
Snuć w przyszłości złote dnie,
A o przeszłość nie dbać!... nie!
Karnawał
Tu kapela gra hucznie, wesoło,
Tu się jarzą świéc jasnych tysiące,
Tu młódź raźno okręca się w koło,
Śpiewa, tańczy i hula wesoło;
Grono dziewic miłe, czarujące,
W kwietne wieńce ustraja swe czoło;
Tu kapela gra hucznie, wesoło,
Tu się jarzą świéc jasnych tysiące.
Grzmi kapela jak trąbka bojowa,
Świéce błyszczą jak zorza wolności;
Jednak w sali miłosne brzmią słowa,
Dziś niewczesna jest piosnka bojowa
Wszak nam błogo na łonie miłości.
W sali radość szalona, godowa,
Grzmi kapela jak trąbka bojowa,
Świéce błyszczą jak zorza wolności.
Chociaż bracia dziś może łzy leją,
Jak nie mamy wesoło się bawić,
Gdy dziewice tak mile się śmieją,
Gdy dziewice tak słodko nam pieją?
Za cóż serce wspomnieniami krwawić?
Żyjmy tańcem, miłością, nadzieją!
Chociaż bracia dziś może łzy leją,
Jak nie mamy wesoło się bawić!
Kiedy usta całujem różowe,
Brat nie jeden całuje głaz zimny;
Kiedy u nas brzmią piosnki godowe,
Wypieszczone, miłosne, miodowe,
Naród śpiewa krwawéj zemsty hymny,
I miecz ostrzy na tyranów głowę.
Kiedy usta całujem różowe,
Brat nie jeden całuje głaz zimny!
Tańce, śpiewy, niechaj brzmią po sali,
Macie serca, my mamy sztylety!
Zapomnijcie, żeście kraj kochali,
Cóż po kraju, gdy taniec wre w sali?
Nasze czułe, powabne, kobiéty,
Niechaj toną w objęciach Moskali;
Tańce, śpiewy, niechaj brzmią po sali,
Macie serca, my mamy sztylety!
Tańce zapustne
Tańczcie w około cmentarza,
Na grobowcach waszych braci,
U stóp wielkiego ołtarza
Strojnego w białe postaci!
Pijcie zdrowie kościotrupów,
Weselne ognie zatlijcie,
A w koło ognistych słupów
Śpiewajcie, tańczcie i pijcie!
To gdy dzwon na nutę znaną
Zaśpiewa nową piosenkę,
Umarli z grobów powstaną,
Tańczących wezmą za rękę.
Jak dziewica z oblubieńcem,
Larwa z żyjącym potańczy,
Jego skroń otoczy wieńcem
Z gadzin, jaszczurek, szarańczy.
A kto nie chce w dzień powstania
Z umarłym potańczyć w grobie,
Niechaj w chwili zmartwychwstania
Miecz podźwiga w dłonie obie!
Hasło tańca bijąc mieczem,
By odwaga nie osłabła;
Wtedy w zbroję się obleczem
Kieliszki rzucim do diabła!
Wyostrzcie broń na morderce,
Śpiewajcie, pijcie i tańczcie,
Przetańczcie rozum i serce,
Ale zemsty nie przetańczcie!
Ułamek
Co tam ciągle ślepo dziwić
Brudny poziom stworzeń jętnych!
Za co czucie ziemskie żywić
Rojem marzeń mniéj ponętnych?
Kto w wichrzonym, mętnym świecie,
Jak w igraszce ciemne dziécię,
Kółko rozumem zakréśli,
Niech się sam kowa w łańcuchy;
Ja wyżéj puszczam me myśli,
Z wyższemi obcuję duchy.
Jasno czytam światów ruchy
W skocznym, krągłym gwiazdek tańcu,
I świat obchodzę do koła
Przy wyobraźni kagańcu;
I świat cały w koło pytam,
I w najdalszym jego krańcu
Odblask myśli Boskiéj czytam.
Ale świata mi za mało,
Bo i świat ma swe granice;
A więc, myśli! ze mną, śmiało,
Gdzie wiary ślepną źrenice,
Gdzie ziemski rozum daremno
Ziemski wzrok tęży — tam ze mną!..
Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/
Ironia życia
Pośród odgłosów muzyki cudnéj,
W masce traicznéj, wesołéj, nudnéj,
Świat cały tańczy dokoła.
Wściekłe zapusty! — bo ni sumienie,
Ni tęskność serca, raju wspomnienie,
Tańcu już przerwać nie zdoła.
Kto w ciemnym kącie skryty za ludzi
Drzémiące serce w sobie obudzi,
I maskę nieco odsłoni;
Kto jeszcze w rajskie wierzy nadzieje,
Ten niechaj z płaczu gorzko się śmieje,
Nad śmiechem łezkę uroni!
Smutno, gdy serce szlachetne, wzniosłe,
Ku chlubie świata i kraju wzrosłe,
Błazeńską szatę przywdziéwa;
Śmiésznie, gdy dusza brudna i podła
W świętego smutku stroi się godła,
I łzy kłamane wyléwa!
Smutno, gdy w karczmie hucznie i głośnie
Lud zabrzmi śpiéwką żwawo, radośnie,
Pamięć nieszczęścia przepije;
Smiésznie, gdy imię umarłe, dumne,
Nawet w cmentarzu obciąża trumnę,
I złoty napis wyryje.
Smutno, gdy dusze młodzieńcze, czyste,
Puszczą w niepamięć dnie rzeczywiste,
I żywot przemarzą we śnie;
Śmiésznie, gdy przeszłość zbutwiała, stara,
Blaskiem pokrywa wychudłość ciała,
I wstaje z grobu niewcześnie.
Tu pełne życia olbrzymy młode
Na staroświecką stroją się modę,
Włos czarny siwo malują;
A wygrzebując mogiły z pleśni,
Zwołują duchy z grobowéj cieśni,
I z światem zmarłych obcują.
Owdzie schylone ku ziemi czoła,