Uwięziona - Marcel Proust (gdzie czytac ksiazki .TXT) 📖

jaką mi to sprawi, żebyś się ze mną pożegnała dziś wieczór i odeszła jutro rano, podczas gdy będę spał, tak żebym cię już nie widział.

Patrzała zdumiona, jeszcze niedowierzająca, a już w rozpaczy:

— Jakto jutro? chcesz tego?

I mimo cierpienia, jakiem było dla mnie mówić o naszem rozstaniu jak o czemś co już wsiąkło w przeszłość — może po części z powodu tego cierpienia — zacząłem dawać Albertynie najściślejsze rady co do pewnych rzeczy, które powinna uczynić opuściwszy mój dom. I stopniowo w tych wskazówkach zapuściłem się w najdrobiazgowsze szczegóły.

— Bądź tak dobra, — rzekłem z nieskończonym smutkiem, odesłać mi książkę Bergotte’a, która została u ciotki. To nic pilnego; za trzy dni, za tydzień, kiedy zechcesz, ale pamiętaj, abym nie musiał przypominać ci tego, toby mi było zbyt przykre. Byliśmy szczęśliwi; czujemy teraz, że bylibyśmy nieszczęśliwi.

— Nie mów „czujemy” — przerwała Albertyna — nie mów „my”, to tylko ty tak myślisz.

— Tak, ostatecznie, ty czy ja, jak chcesz, z tego czy z innego powodu. Ale już jest warjacka godzina, powinnaś iść spać — postanowiliśmy się rozstać dziś wieczór.

— Przepraszam, ty postanowiłeś, a ja jestem posłuszna, bo nie chcę ci robić przykrości.

— Niech będzie, ja postanowiłem, ale i tak to jest nie mniej dla mnie bolesne. Nie mówię że to będzie bolesne długo, wiesz że nie umiem długo pamiętać, ale przez pierwsze dni bardzo mi się będzie przykrzyło za tobą. Otóż uważam za zbyteczne podsycać to listami, trzeba skończyć od jednego zamachu.

— Tak, masz słuszność — rzekła ze stroskaną miną, którą podkreśliły jeszcze rysy zmięte zmęczeniem o tej późnej godzinie — zamiast dać sobie ucinać palec po palcu, wolę raczej całą głowę zaraz.

— Mój Boże, przerażony jestem, do jakiej godziny ja cię trzymam, ależ to szaleństwo! No, cóż, ostatni wieczór! Będziesz miała czas wyspać się przez resztę życia.

I tak powtarzając że trzeba sobie powiedzieć dobranoc, starałem się opóźnić chwilę, w której mi je powie.

— Czy chcesz, abym dla rozerwania cię przez pierwsze dni, poprosił Blocha o przysłanie swojej kuzynki tam gdzie będziesz? Zrobi to dla mnie.

— Nie wiem, czemu to mówisz (mówiłem to, aby wydrzeć Albertynie wyznanie), zależy mi tylko na jednej istocie, na tobie — rzekła Albertyna, której słowa napełniły mnie słodyczą. Ale natychmiast ileż bólu mi zadała: — Przypominam sobie z pewnością, że dałam fotografję Esterze, bo bardzo nalegała i wiedziałam że jej to zrobi przyjemność. Ale żebym z nią była w przyjaźni albo miała ochotę widzieć ją kiedy...

A mimo to, Albertyna była tak lekkomyślna, że dodała:

— Jeżeli chce mnie widzieć, mnie wszystko jedno, jest bardzo miła, ale wcale nie zależy mi na tem.

Tak więc, kiedym mówił o fotografji Estery, którą mi przesłał Bloch (a jeszcze jej nawet nie otrzymałem, kiedym mówił o tem Albertynie), ona zrozumiała, że Bloch pokazywał mi jej własną fotografję, którą dała Esterze. W najgorszych przypuszczeniach nie wyobrażałem sobie, aby mogła istnieć podobna zażyłość między Albertyną a Esterą. Albertyna nie umiała mi nic odpowiedzieć, kiedym mówił o fotografji. A teraz, myśląc błędnie że ja wiem wszystko, uważała za sprytniejsze przyznać się. Byłem przygnębiony.

— A potem, Albertyno, błagam cię o jedno; nie staraj się mnie nigdy widzieć. Gdybyśmy kiedy — co może się zdarzyć za rok, za dwa, za trzy lata — znaleźli się w jednem mieście, unikaj mnie.

Widząc że nie odpowiada na moją prośbę, dodałem:

— Albertynko, nie spotkajmy się już nigdy w życiu. Toby mi było zbyt przykro. Bo ja naprawdę bardzo cię lubiłem, wiesz. Pamiętam, kiedym ci powiedział kiedyś, że chcę widzieć tamtą osobę, o której mówiliśmy w Balbec, myślałaś że to się stało. Ale nie, zaręczam ci że mi to było obojętne. Jesteś pewna, że ja oddawna zamierzałem cię rzucić, że czułość moja była komedją.

— Ale nie, warjat jesteś, nigdy tak nie myślałam — rzekła smutno.

— Masz rację, nie trzeba tak myśleć; kochałem cię naprawdę, to może nie była miłość, ale wielka, wielka przyjaźń, większa niż możesz przypuszczać.

— Ależ tak, wierzę. A czy ty sobie wyobrażasz, że ja cię nie kocham!

— Bardzo mi jest przykro rozstawać się z tobą.

— A mnie tysiąc razy bardziej — odparła Albertyna.

Już od chwili czułem, że nie mogę powstrzymać łez, które mi nabiegały do oczu. I te łzy nie pochodziły wcale z podobnej przykrości, jaką odczuwałem niegdyś mówiąc do Gilberty: „Lepiej żebyśmy się już nie widywali, życie nas rozdziela”. Bezwątpienia, kiedym to pisał do Gilberty, powiadałem sobie, że gdybym kochał już nie ją, ale inną, nadmiar mojej miłości zmniejszyłby szanse uczuć jakie mógłbym w niej obudzić, jakgdyby między dwiema istotami istniała nieodzownie pewna ilość rozporządzalnej miłości, tak iż nadwyżka jednej strony odbywa się kosztem strony przeciwnej, i że z ową drugą również, jak z Gilbertą, trzeba mi będzie się rozstać. Ale położenie było zupełnie odmienne dla wielu przyczyn. Pierwszą, która z kolei zrodziła inne, był ów brak woli, którego babka i matka obawiały się we mnie w Combray i wobez którego obie kolejno skapitulowały: tyle ma chory energji w narzuceniu swojej słabości! Ten brak woli rozwijał się coraz to szybciej. Kiedym czuł niegdyś, że moja obecność nuży Gilbertę, miałem jeszcze natyle siły aby się jej wyrzec; nie miałem już tej siły, kiedym stwierdził to samo u Albertyny: myślałem tylko o tem aby ją zatrzymać za wszelką cenę. Tak iż, o ile pisałem do Gilberty że jej już nie ujrzę z zamiarem nie ujrzenia jej naprawdę, Albertynie powtarzałem to jedynie jako czyste kłamstwo, aby sprowadzić pojednanie. W ten sposób mamiliśmy się wzajem pozorem, bardzo różnym od rzeczywistości. I z pewnością zawsze tak jest, kiedy dwie istoty znajdą się nawprost siebie; zawsze jedna nie zna części tego co jest w drugiej, a nawet tego co wie nie może poczęści zrozumieć. Każda z nich wyraża to co najmniej osobiste; czy że nie odcyfrowała samej siebie i uważa za nieważne to co najważniejsze, czy że błahe i nie istotne przewagi wydają się jej ważniejsze i pochlebniejsze. Ale w miłości nieporozumienie to dochodzi szczytu, bo, z wyjątkiem może epoki dzieciństwa, staramy się, aby pozór nietyle odbijał ściśle naszą myśl, ile aby był w naszem poczuciu najcelowszy dla zdobycia tego czego pragniemy, a czem dla mnie, od chwili jak wróciłem do domu, było zachować Albertynę w równej niewoli jak dotąd. Bałem się, żeby w swojej irytacji nie żądała większej swobody. Swobody tej chciałem użyczyć jej kiedyś; w tej chwili jednak, kiedy się bałem jej dążeń do niezależności, zanadto podsyciłoby to moją zazdrość. Począwszy od pewnego wieku, przez ambicję i przez przezorność udajemy, że nie zależy nam na rzeczach, na których nam najwięcej zależy. Ale w miłości, prosta przezorność — która zresztą nie jest zapewne prawdziwą mądrością — narzuca nam dość szybko ten geniusz fałszu. Jako dziecku, najsłodszą rzeczą w miłości, samą jej istotą, wydawało mi się to aby móc swobodnie objawiać czułość wobec istoty którą kochałem, wdzięczność za jej dobroć, chęć ciągłego życia razem. Ale z własnego doświadczenia i z doświadczenia przyjaciół zbyt dobrze zrozumiałem, że wyraz takich uczuć zgoła nie jest zaraźliwy. Skoro raz to zauważymy, nie pozwalamy sobie już na takie wylewy; toteż strzegłem się popołudniu wyrazić Albertynie całą wdzięczność za to że wróciła z Trocadéro. A wieczorem, w obawie aby mnie nie porzuciła, udałem że to ja pragnę ją rzucić; udanie nie tylko zresztą podyktowane mi przez doświadczenia poprzednich miłości zastosowane do obecnej.

Bałem się, że Albertyna mi powie: „Chcę czasem wychodzić sama, chcę być wolna choćby całą dobę”, że sformułuje w tym zakresie jakieś żądanie, którego nie starałem się określić, ale które mnie przerażało. Ta obawa musnęła mnie przez chwilę przed wieczorem u Verdurinów i podczas tego wieczoru. Ale rozprószyła się, zneutralizowana zresztą pamięcią tego, co mi Albertyna wciąż powtarzała o swojem szczęściu u mnie. Zamiar opuszczenia mnie, jeżeli istniał u Albertyny, objawiał się jedynie mglisto, smutnemi spojrzeniami, nerwowością, słowami które wcale tego nie znaczyły, ale które, gdyby się głębiej zastanowić, zdradzały w Albertynie obecność tajonych uczuć, zdolnych przywieść ją do tworzenia planów innego życia bezemnie. I nie było nawet co się zastanawiać; odgaduje się natychmiast ten język namiętności; nawet prości ludzie rozumieją te słowa, dające się wytłumaczyć jedynie próżnością, urazą, zazdrością, niewyrażonemi zresztą, ale odkrytemi natychmiast u partnera przez ową intuicyjną zdolność, rzecz najpowszechniejszą w świecie, jak ów zdrowy rozsądek o którym mówi Descartes. Tak samo jak ten zamysł nie wyrażał się w słowach Albertyny w sposób logiczny, tak samo przeczucie tego zamysłu, powzięte od owego wieczora, pozostało we mnie równie mgliste. Nadal żyłem hipotezą, przyjmując za prawdę wszystko co mówiła Albertyna. Ale możliwe jest, że przez ten czas nie opuszczała mnie hipoteza wręcz przeciwna, o której nie chciałem myśleć; co jest tem prawdopodobniejsze, że inaczej nie krępowałbym się wcale z oznajmieniem Albertynie mojej bytności u Verdurinów i że inaczej nie tłumaczyłby się u mnie brak zdziwienia jej gniewem. Tak iż prawdopodobnie żyło we mnie pojęcie Albertyny wręcz przeciwne temu, jakie sobie o niej wytworzyłem rozumowo; bądź co bądź, pojęcie Albertyny nie całkowicie wymyślonej, będącej niby dawniejszem zwierciadłem pewnych jej odruchów, np. niezadowolenia z tego, żem poszedł do Verdurinów. Oddawna zresztą moje częste lęki, obawa powiedzenia Albertynie że ją kocham, wszystko to odpowiadało innej hipotezie, tłumaczącej o wiele więcej rzeczy. I kiedy się przyjęło pierwszą hipotezę, druga stawała się prawdopodobniejsza, ponieważ, dając folgę czułości dla Albertyny, budziłem w niej jedynie irytację (którą, zresztą tłumaczyła czem innem).

Analizując rzecz w tym duchu, wedle niezmiennego systemu odpowiedzi całkiem sprzecznych z tem com w istocie odczuwał, mogę być pewien, iż, jeżeli owego wieczora powiedziałem Albertynie że zamierzam ją opuścić, uczyniłem to — zanim jeszcze nawet zdałem sobie z tego sprawę — dlatego, że się bałem iż ona zapragnie wolności. Nie bardzo umiałbym powiedzieć, co to była ta wolność, która mnie przyprawiała o drżenie, ale ostatecznie wolność pozwalająca Albertynie mnie zdradzać lub bodaj nie dająca mi pewności że mnie nie zdradza. Chciałem jej pokazać, przez dumę, przez chytrość, że się tego wcale nie boję; podobnie jak to już uczyniłem w Balbec, kiedym chciał żeby Albertyna powzięła o mnie wysokie pojęcie, i później jeszcze, kiedy mi chodziło o to, żeby nie miała czasu nudzić się ze mną. Wreszcie, co się tyczy zarzutu, jaki możnaby przeciwstawić tej drugiej — niesformułowanej — hipotezie, iż wszystko, co Albertyna zawsze mi mówiła, znaczyło przeciwnie, że jej największe szczęście to życie u mnie, spokój, czytanie, samotność, wstręt do miłości saficznych etc., nie warto nawet zatrzymywać się przy tem. Bo gdyby znowuż Albertyna chciała sądzić o moich uczuciach z tego co mówiłem, dowiedziałaby się rzeczy wręcz sprzecznych z prawdą, skoro chęć rozstania się objawiałem jedynie wtedy, kiedy się nie mogłem bez niej obejść; a jeżeli w Balbec wyznałem jej, że kocham inną kobietę — raz Annę, drugi raz jakąś tajemniczą osobę — uczyniłem to oba razy wówczas, kiedy zazdrość wskrzesiła we mnie miłość do Albertyny. Słowa nie odbijały zatem zgoła moich uczuć. Jeżeli czytelnik odczuwa to zbyt słabo, to dlatego, że jako opowiadający, przedstawiam mu swoje uczucia równolegle z powtórzeniem moich słów. Ale gdybym mu taił te uczucia i gdyby znał tylko słowa, postępki moje, tak słaby mające z niemi związek, zrobiłyby na nim często wrażenie dziwacznych wyskoków, wziąłby mnie niemal za warjata. Proceder ów nie byłby zresztą o wiele fałszywszy od tego który obrałem, obrazy bowiem, które pobudzały moje czyny, tak różne od tych, które się malowały w moich słowach, były w owej chwili bardzo ciemne; znałem jedynie bardzo słabo naturę, w której duchu działałem; dziś widzę jasno jej subjektywną prawdę. Co się tyczy prawdy objektywnej, to znaczy tego czy skłonności owej natury dokładniej od mego rozumowania chwytały prawdziwe intencje Albertyny, czy miałem rację zaufać tej naturze i czy, przeciwnie, nie zmieniała ona intencyj Albertyny zamiast je rozpoznać, trudno mi rzec. Owa mglista, doznawana przezemnie u Verdurinów obawa aby mnie Albertyna nie porzuciła, rozprószyła się odrazu. Kiedym wrócił, wróciłem z uczuciem że jestem więźniem, nie zaś że odnajduję uwięzioną. Ale rozprószona obawa pochwyciła mnie znów z większą siłą, kiedy, w chwili gdym oznajmił Albertynie że byłem u Verdurinów, ujrzałem jak na jej twarzy gromadzi się zagadkowa irytacja, wykwitająca na niej zresztą nie pierwszy raz. Wiedziałem, że ten gniew jest jedynie skrystalizowaniem się w jej ciele świadomych uraz, myśli jasnych dla istoty która je formuje i która je przemilcza, syntezą uwidocznioną ale już nie rozumową, i że ten, kto zbiera na twarzy ukochanej szacowny osad jej myśli, próbuje z kolei, dla zrozumienia co się dzieje w jej duszy, sprowadzić analizą ów osad do jego intelektualnych składników. Przybliżone zrównanie niewiadomej, jaką była dla mnie myśl Albertyny, dało mi mniejwięcej to: „Znałam jego podejrzenia, byłam pewna, że będzie się starał je sprawdzić; abym go zaś nie mogła krępować, wykonał całą robotę pokryjomu”. Ale jeżeli Albertyna żywiła takie myśli (których nigdy nie wyraziła) czy nie musiała zbrzydzić sobie i postanowić z dnia na dzień przerwać nieznośną dla niej egzystencję, w której jeżeli była — bodaj chęcią — winna, czuła się odgadywana, tropiona, paraliżowana w swoich skłonnościach. A i tak nie uspokajało to mojej zazdrości! A jeżeli Albertyna była zamiarami i faktycznie niewinna, miała prawo od jakiegoś czasu czuć się zniechęcona, widząc