Złote sidła - James Oliver Curwood (wolna biblioteka internetowa TXT) 📖

milczący i wspaniały. Jakkolwiek wszyscy spodziewali się tej wizyty, Bram zjawił się tak nieoczekiwanie, że wszyscy drgnęli na jego widok.

Człowiek-wilk trzymał w prawej ręce jakiś dziwny przedmiot, wielkości kamienia brukowego, owinięty w futro Eskimosa.

Bram zdawał się nie widzieć nikogo prócz Celii. Stał chwilę, oświetlony blaskiem ognia, i wpatrywał się w nią. Potem podszedł do niej i mrucząc coś niezrozumiale, złożył ów pakunek u stóp Celii. W chwilę później już go nie było.

Olaf Anderson wstał, podniósł ów pakunek i odchylił okrywające go futro. Filip spostrzegł, że Olaf zmarszczył brwi. Następnie Olaf zabrał ów pakunek, poszedł z nim w głąb lasu, a po paru minutach wrócił z pustymi rękami. Śmiejąc się, przemówił kilka słów do Celii.

Odprowadził Filipa na bok i tak mówił:

— Powiedziałem jej, że Bram przyniósł jej w prezencie kawał nieświeżego mięsa. Lepiej jej nie mówić całej prawdy. W rzeczywistości była tam ucięta głowa Blake’a, którą Bram złożył jej w hołdzie. Wiesz zapewne, że Kogmolloki mają ten miły zwyczaj ofiarowywania osobie ukochanej w darze głowy zabitego nieprzyjaciela. Po cóż ona miałaby to oglądać.

 

W archiwach królewskiej policji Northlandu znaleźć można nieraz osobliwe historie. Bram Johnson ma tam również swoją rubrykę. W dużej kopercie, starannie schowanej, mieszczą się wszystkie urzędowe akta, odnoszące się do jego sprawy.

A więc najpierw krótkie zeznania zacnego i dzielnego kaprala, Olafa Andersona z fortu Churchill. Następnie szczegółowe zeznania podpisane przez pana Filipa Branta, jego żonę i ojca lady Brant. Do dokumentów tych dołączony jest jeden egzemplarz urzędowego rozporządzenia, w myśl którego Bram Johnson został ułaskawiony i z wyjętego spod prawa zbrodniarza staje się jednym z pupilów Dominium Kanady.

Odtąd nie grozi mu żadne absolutnie prześladowanie ze strony policji. Rozporządzenie brzmi jasno i wyraźnie: „Brama Johnsona należy pozostawić w spokoju”. Tak brzmi owo rozporządzenie, naprawdę mądre i ludzkie.

Niezmierzony jest ten szmat ziemi, po której Bram może swobodnie się błąkać i tam też poluje on w towarzystwie swych wilków, przy bladym świetle księżyca i mruganiu złocistych gwiazd.