Marta - Eliza Orzeszkowa (biblioteka cyfrowa TXT) 📖

materie, urządzać w oknach wystawy itd.? Miejsca takie bywają bardzo dobrze opłacane. Aby spełniać przywiąza­ne do nich czynności, niczego więcej nie trzeba jak uczci­wości, przyzwoitości układu i dobrego smaku. Czy pojedziesz pani ze mną do Eweliny D.? Przedstawię cię jej, w potrzebie poproszę, namówię...

W kwadrans po wymówieniu słów tych przez Marię Rudzińską dorożka wioząca dwie kobiety zatrzymała się przed jednym z najokazalszych sklepów, przy ulicy Senatorskiej istniejących. Przed drzwiami opatrzonymi w szerokie zwierciadlane szyby stały dwie karety, pięk­nymi bardzo końmi zaprzężone, ze stangretami w liberii na koźle.

Dwie kobiety wysiadły z dorożki i weszły do sklepu. Na odgłos dzwonka zawieszonego u drzwi zza długiego stołu, całkiem prawie przedzielającego sklep na dwie po­łowy, wybiegł młody mężczyzna i z bardzo zgrabnym ukłonem zapytał je, czego żądają.

— Chciałabym widzieć się z panią Eweliną D. — rze­kła Maria Rudzińska. — Czy jest w domu?

— Nie wiem z pewnością — z nowym ukłonem odpo­wiedział młody człowiek — ale natychmiast służyć pani będę odpowiedzią.

Kończąc te słowa, poskoczył ku przeciwległej ścia­nie i przyłożył usta do otworu tuby, prowadzącej na wyż­sze piętra domu głos mówiący na dole.

— Wyszła, ale zaraz wróci — odpowiedziano z góry.

Młody człowiek poskoczył znowu ku dwom niedaleko drzwi stojącym kobietom.

— Raczą panie usiąść — wymówił, wskazując stojącą w rogu sklepu aksamitem obitą kanapkę — albo — dodał, wyciągając rękę w stronę wschodów zasłanych kobier­cem — może na górę...

— Zaczekamy tutaj — odrzekła Maria Rudzińska i wraz z towarzyszącą jej kobietą usiadła na kanapie.

— Mogłybyśmy pójść na górę i doczekać się powrotu pani Eweliny w jej mieszkaniu — półgłosem mówiła Ma­ria do swej towarzyszki. — Zdaje mi się jednak, że dobrze będzie, jeśli przed rozmową z właścicielką sklepu przypa­trzysz się pani zwykłym zajęciom osób sprzedających to­wary i zobaczysz, na czym one polegają.

Widok, jaki oczom dwóch kobiet przedstawiał się w głębi sklepu, niezmiernie był ożywiony. Składało go osiem istot ludzkich głośno i z nadzwyczajnym zapałem mówiących i stosy materii rozwijanych, zwijanych, sze­leszczących połyskiem jedwabiu i wszystkimi barwami tego świata mieniących się i błyszczących. Z jednej stro­ny długiego stołu, całkowicie zakrytego piętrzącymi się jedne na drugich lub rozwiniętymi i falującymi sztukami kosztownych materii, stały cztery kobiety ubrane w atła­sy i sobole, właścicielki zapewne dwóch przed drzwiami sklepu oczekujących karet. Z drugiej strony stołu znajdo­wało się czterech młodych mężczyzn... tak, znajdowało się, niepodobna bowiem dla określenia pozycji, w jakiej zostawali, użyć innego wyrazu jak ten, który określa po­zycje ciał ludzkich wszelkie: stojące, chodzące, skaczące, przeginające się na wszystkie strony, wdrapujące się na wszystkie ściany, rozdające ukłony wszelkich znaczeń i rozmiarów, dokonywające gesty najrozliczniejsze za po­mocą najrozliczniejszych poruszeń rąk, piersi, głowy, ust, brwi, nawet włosów... Te ostatnie, jakkolwiek w zwykłym porządku rzeczy dość poślednią grające rolę w organizmie i powierzchowności człowieka, tu na szczególną zasługi­wały uwagę.

Wypomadowane, wyperfumowane, połyskujące, wo­niejące, w misterne pierścienie poskręcane lub w pełnym znaczenia nieładzie na czoła opadające, stanowiły one arcydzieła sztuki fryzjerskiej i zaraz do bardzo wysokie­go stopnia podnosiły wytworność postaci młodych skle­powych. Być może, iż postacie te nie były z przyrodzenia wielce wytwornymi, znać było nawet, że natura obdarzyła je niepospolitą siłą fizyczną, grubością i jędrnością muskułów, w zupełności upoważniającą do zajęcia się rodza­jem pracy cięższym nieco, mniej wybrednym i przyjem­nym, jak rozwijanie jedwabnych tkanin, przesuwanie w dwóch palcach pajęczych koronek i wywijanie politurowanym, leciuchnym, zgrabniuchnym łokciem. Ramiona ich były szerokie, ręce duże, palce grube, twarze niezbyt nawet młodzieńcze, dojrzałością rysów i bujnością zaro­stu trzydziestkę z górą objawiające. Ale z jakimże pełnym najwybredniejszego smaku wytworem sporządzone były czarne tużurki, szerokie ramiona te obejmujące, jak wspa­niale poniżej bujnych zarostów kolorowe krawaty rozwi­jały motyle swe skrzydła, jak wdzięcznymi gestami poru­szały się te duże muskularne ręce, jakie gustowne, a zara­zem bijące w oczy pierścienie zdobiły te grube palce! Nic na świecie, z wyjątkiem jednego śniegu, prześcignąć nie mogło w białości koszul, puszystymi żabotami i wypukły­mi haftami wzdymających się na ich piersiach, nic na świecie, żadna struna, żadna sprężyna, żadna gutaperczana61 piłka ani gorsetem wykształcona kibić niewieścia iść nie mogła w zawody z giętkością poruszeń ich, sprężysto­ścią poskoków, ruchliwością oczów i doskonałym wyćwi­czeniem języków.

— Kolor Mexique w białe ramaże! — mówił jeden z tych młodych panów, rozwijając przed oczami dwóch kupujących kobiet jedną ze sztuk materii.

— Panie przełożą może Mexique pur! — zawołał drugi.

— Albo gros grains, vert de mer! Jest to ostatniej mody...

— Oto są koronki Cluny do oszycia peplonów i wo­lantów — brzmiał dźwięczny głos męski przy drugim koń­cu stołu.

— Walansieny, alansony, briuże, imitacje, blondy­ny, iluzje...

— Fay koloru Bismarck! Może trochę zbyt światły, zbyt voyant? Oto inny z ramażem czarnym.

— Bordeaux, couleur sur couleur! Pani żąda czegoś lżejszego?

— Mosambique! Sułtan! Kolor de chair! Wyborny dla brunetek!

— Panie życzą sobie czegoś w pasy! W horyzontalne czy w perpendykularne62?

— Oto jest materia w rejony! Białe i różowe, efekt wy­borny! Bardzo voyant!

— Rejony popielate, zupełnie dystyngowane!

— Rzut błękitny na białym fond! Dla osób młodych!

— Koronka na puf albo na papiliona? Oto są barby — z brzegami dentelés i unis — które panie wolą?

— Panie kupują Bismarck z ramażem? Bardzo dobrze! Ile łokci? Piętnaście? Nie! Dwadzieścia?

— Panie przekładają barby z brzegami dantelowanymi? Gust wyborny! Czy na papiliona?

— Dla pani rejony popielate, a dla pani rzut błękitny na białym fond? Po ile łokci?

Urywki te rozmów prowadzonych przez czterech mło­dych panów z czterema kupującymi paniami składały się na pewien, jeśli tak wyrazić się można, szczebiot, który wy­chodząc z ust mężczyzn sprawiał efekt wcale niepospolity. Gdyby nie brzmienia głosów, które jakkolwiek przedziw­nie ukształconymi modulacjami naśladowały miękko sze­lesty falujących materii i ciche szmery rozwijanych ko­ronek, niemniej przecież wychodziły z piersi męskich, zaopatrzonych wyraźnie przez naturę w dość potężne płuca i doskonale zbudowane organa głosowe, niepodobna by nawet wpaść na domysł, aby owe ramaże, rejony, rzuty, fondy, barby, wolanty, peplony, papiliony, aby cały ten szczebiot niezrozumiały wszelkiemu niepoświęconemu uchu, niesłychaną erudycję w dziedzinie gałganków roz­wijający, wychodzić mógł w istocie z ust mężczyzn — mężczyzn, tych przedstawicieli poważnej siły, poważnego myślenia i poważnego pracowania.

— Pani Ewelina D. wróciła! — rozległ się po sklepie basowy głos, z otworu tuby wychodzący.

Maria Rudzińska szybko powstała.

— Zaczekaj tu pani chwilę — rzekła do Marty — roz­mówię się wprzódy sama z właścicielką sklepu, aby w ra­zie odmowy z jej strony nie narażać pani na daremną przykrość. Jeżeli, jak mam nadzieję, wszystko pójdzie do­brze, przyjdę wnet po panią.

Marta z wielką wciąż uwagą przypatrywała się odby­wającej się z dwóch stron długiego stołu manipulacji sprzedawania i kupowania. Po bladych jej ustach przesu­wał się od czasu do czasu uśmiech: bywało to wtedy, gdy poskoki sklepowych panów stawały się najsprężystszymi, fryzury najruchliwszymi i oczy najwymowniejszymi.

Maria Rudzińska tymczasem przebiegła szybko wscho­dy puszystym zasłane kobiercem, dwie duże sale osławio­ne dokoła oszklonymi szafami i weszła do bardzo pięknie umeblowanego buduaru, w którym po kilku zaledwie se­kundach dał się słyszeć szelest szybko sunącej po posadzce jedwabnej sukni.

— Ach! C’est vous, Marie! — zawołał dźwięczny, piesz­czony, bardzo mile w ucho wpadający głosik niewieści i dwie białe zgrabne rączki pochwyciły w uścisk obie ręce Marii.

— Usiądźże, moja droga, usiądź, proszę cię! Uczyniłaś mi prawdziwą niespodziankę! Jestem zawsze tak szczę­śliwa, gdy cię widzę! Jakże ślicznie mi wyglądasz! A sza­nowny małżonek twój czy zdrów i zawsze tak wiele pra­cuje? Czytałam ostatni artykuł jego o... o... nie pamiętam już doprawdy o czym... ale prześliczny! A miluchna Ja­dzia, czy dobrze uczy się? Mój Boże! Gdzie się to te czasy podziały, kiedyśmy z tobą, Maryniu, uczyły się także ra­zem u pani Devrient! Nie wyobrazisz sobie, jak drogim mi jest wspomnienie tych chwil z tobą na pensji spędzo­nych!

Zgrabna, wystrojona, trzydziestoletnia przeszło kobie­ta, z bardzo misternym kokiem z tyłu głowy, bardzo regu­larnymi, choć nieco już zwiędłymi rysami twarzy i z ruch­liwymi czarnymi oczami, ocienionymi brwią czarną i sze­roką, wymówiła ten potok wyrazów szybko, bez ode­tchnięcia prawie, nie wypuszczając z dłoni swych rąk Ma­rii, która usiadła przy niej na kozetce palisandrowej, kosztownym adamaszkiem obitej. Mówiłaby pewno dłu­żej jeszcze, ale Maria przerwała jej mowę.

— Droga Ewelino! — rzekła. — Przebacz, że skrócę tym razem powitanie moje z tobą i nie wdając się w żad­ne wstępy, zacznę rozmowę o interesie, który mi bardzo leży na sercu!

— Ty, Maryniu, masz do mnie interes? Mój Boże! Jak­że jestem szczęśliwa! Mów, mów co najprędzej, w czym ci mogę być użyteczna! Gotowam63 dla ciebie pójść pieszo na koniec świata...

— O, nie tak wielkiej ofiary żądać od ciebie będę, ko­chana Ewelino! — zaśmiała się Maria, po czym dodała po­ważnie. — Poznałam niedawno pewną biedną kobietę, któ­ra wzbudziła we mnie bardzo żywe zajęcie...

— Biedną kobietę! — z żywością przerwała właściciel­ka bogatego sklepu. — Żądasz więc pewno, abym jej w czym pomogła? O, nie zawiodłaś się na mnie, Maryniu! Ręka moja otwarta jest zawsze dla tych, którzy cierpią!

Mówiąc ostatnie wyrazy sięgnęła do kieszeni i wydo­bywszy z niej spory pugilares z kości słoniowej miała już go otworzyć, ale Maria zatrzymała jej rękę.

— Nie o jałmużnę tu idzie — rzekła. — Osoba, o któ­rej chcę ci mówić, nie żąda i nie przyjęłaby może jał­mużny... pragnie ona i poszukuje pracy...

— Pracy! — podnosząc lekko czarne brwi powtórzyła piękna pani Ewelina. — Cóż więc przeszkadza jej pracować?

— Wiele rzeczy, o których zbyt długo by mówić — po­ważnie odparła Maria i ujmując rękę dawnej towarzysz­ki nauk z prośbą i uczuciem w głosie dodała. — Do ciebie właśnie przybyłam, Ewelino, z prośbą, abyś jej dała moż­ność pracowania.

— Ja... jej... możność pracowania? A to jakim sposo­bem, moja droga?

— Abyś ją przyjęła za pannę sklepową.

Brwi właścicielki sklepu podniosły się wyżej jeszcze. Na twarzy jej malowały się zdziwienie i zakłopotanie.

— Droga Mario — zaczęła po chwili, jąkając się i z wi­docznym zmieszaniem. — To do mnie nie należy... w ogóle interesami tyczącymi się sklepu zajmuje się mąż mój...

— Ewelino! — zawołała Maria. — Dlaczego mówisz przede mną nieprawdę? Mąż twój jest właścicielem sklepu wobec prawa, ale ty zarządzasz interesami wspólnie z nim, więcej nawet od niego, i wszyscy wiedzą dobrze, tym bardziej ja wiem, że znasz się na interesach wybor­nie i masz dużo energii w przeprowadzaniu swych pla­nów... dlaczegóż więc...

Ewelina nie pozwoliła jej dokończyć.

— A więc tak, tak — wymówiła z żywością. — Przykro mi było odmawiać twej prośbie, Maryniu, i chciałam wy­mówić się znalezionym naprędce pretekstem, zrzucić wszystko na mego męża... Postąpiłam źle, nie byłam od razu otwarta, wyznaję, ale też, droga Mario, życzenie two­je najzupełniej niepodobnym jest do spełnienia, najzupeł­niej... najzupełniej.

— Dlaczego? Dlaczego? — pytała Maria z takąż samą żywością, z jaką przemawiała do niej Ewelina.

Obie kobiety posiadały znać charaktery żywe i wra­żliwe.

— Ależ dlatego — zawołała Ewelina — że w sklepie naszym kobiety nie zajmują się nigdy sprzedażą towarów, tylko mężczyźni.

— Ale dlaczegóż, dlaczego kobiety nie zajmują się tym, tylko mężczyźni? Czyż trzeba umieć po grecku albo móc giąć w palcach sztaby żelazne, aby...

— Ależ, nie, nie! — przerwała znowu gospodyni do­mu. — Mój Boże, wprawiasz mię, droga Mario, w prawdzi­wy kłopot. Jakże ci ja odpowiem na twoje: dlaczego?

— Czy należysz do osób, które nie zdają sobie sprawy z powodów swoich czynności?

— Ależ naturalnie, że nie należę do takich osób... Gdy­bym do nich należała, nie mogłabym być, tak jak jestem, czynną wspólniczką męża mego w przemysłowym przed­sięwzięciu... Oto widzisz dlatego, że... że taki już zwyczaj.

— Znowu chcesz mię zbyć niczym, Ewelino, a jednak nie uda ci się to. Dawne koleżeństwo daje mi prawo do pewnej nawet względem ciebie niedyskrecji. Powiadasz, że taki jest zwyczaj... ależ zwyczaj każdy musi mieć swoje przyczyny, leżące w interesach lub okolicznościach osób, które się go trzymają.

Gospodyni domu zerwała się z sofki i szybko parę ra­zy przebiegła pokój. Długi ogon jej sukni szemrał, sunąc się po posadzce, na twarz jej, na której tu i ówdzie ukazy­wały się ślady niedobrze startego pudru ryżowego, wybił się lekki rumieniec zakłopotania.

— Przypierasz mię do muru! — zawołała stając przed Marią. — Przykro mi będzie wymówić to, co wymówię... ale przecież ciebie bez odpowiedzi pozostawić nie mogę. Odpowiem ci: publiczność nasza nie lubi kobiet sprzeda­jących w sklepie... przekłada nad nie mężczyzn.

Maria zarumieniła się trochę i wzruszyła ramionami.

— Mylisz się, Ewelino — zawołała — albo mówisz znowu nieszczerze; to być nie może...

— A ja ci powiadam, że tak jest... młodzi, dobrze uło­żeni, przystojni sklepowi sprawiają dobry efekt, pociąga­ją do sklepu nabywców, a raczej nabywczynie...

Tym razem twarz Marii zapłonęła wstydem i oburze­niem. Ostatnie przemogło.

— Ależ to szkaradzieństwo! — zawołała. — Jeżeli mó­wisz prawdę, nie wiem już doprawdy, czemu ją przy­pisać...

— I ja nie wiem, czemu fakt ten przypisać należy, po prawdzie nie zastanawiałam się nigdy bardzo nad jego powodami... co mi do tego...

— Jak to... co ci do tego, Ewelino? — przerwała zno­wu Maria. — Czyż nie rozumiesz, że stosując się do tego, jak powiadasz, zwyczaju, schlebiasz jakiemuś złemu, nie wiem dobrze, jakiemu mianowicie, ale najpewniej złemu...

Właścicielka sklepu stanęła na środku pokoju i wpa­trzyła się w Marię szeroko otwartymi oczami.

W oczach tych było wiele sprytu, nawet rozumu, w tej chwili