Statek pijany - Arthur Rimbaud (czytanie książek zalety txt) 📖

Prądem Rzek obojętnych niesion w ujścia stronę,

Czułem, że już nie wiedzie mnie dłoń holowników;

Dla strzał swych za cel wzięły ich Skóry Czerwone

I nagich do pstrych słupów przybiły wśród krzyków.

Nie dbałem o załogi po wszystkie me czasy,

Ja, dźwigacz zbóż flamandzkich, angielskiej bawełny.

Gdy się z holownikami skończyły hałasy,

Gdzie chciałem, ponosiły mię rzek spienione wełny.

Pośród wściekłych kołysań przypływów, odpływów,

Ja, przeszłej zimy głuchszy nad mózgi dziecinne,

Biegłem! Tryumfalniejszych nie zaznały dziwów

Półwyspy wzięte lądom przez bezdroża płynne.

Zbudzenie me na morzu święcił wir powietrzny.

Dziesięć nocy jak korek tańczyłem na fali,

W której ludzie kołowrót widzą ofiar wieczny,

Nie tęskniąc do mdłych latarń znikłych gdzieś w oddali.

Słodsza niż ustom dzieci miazga jabłek kwaśnych,

Wód zieleń w mą sosnową wdarła się łupinę,

Uniosła ster, kotwicę, stosy lin zapaśnych

I zmyła kały wstrętne i win plamy sine.

I odtąd kąpałem się w wielkiej pieśni morza,

Przesyconej gwiazdami, śpiewnej jak muzyka,

Pożegnałem toń modrą, gdzie pośród bezdroża

Zadumany topielec niekiedy przemyka.

Gdzie barwiąc nagle szafir – pijanymi wiry

Albo rytmem powolnym, pod słońc płomienie –

Mocniejsze nad alkohol, olbrzymsze nad liry,

Fermentują miłości żółciowe czerwienie.

Znam nieba pękające w gromy i wichrzyce,

Nawroty wściekłe wałów, prądy, znam wieczory,

Znam jutrzenki srebrzyste jak gołębice,

Widziałem to, co człowiek widzieć zawsze skory.

Widziałem słońce nisko w plamach gróz mistycznych,

Jak słało długie, zimne fioletów martwice,

Podobne do aktorów w dramach praantycznych,

Na fale w dal toczące swych drgań tajemnice.

Marzyłem noc zieloną śród śniegów olśnienia,

Całunki na mórz oczy kładnące się wolno,

Żółtomodre fosforów śpiewnych przebudzenia

I niesłychaną skoków pogoń dookolną.

Miesiące całe z falą, równą histerycznym

Oborom, szturmowałem ku raf skalnych ścianom,

Nie śniąc że stopy Maryj na sierpie księżycznym

Mogą łeb dychawicznym zetrzeć oceanom.

Potrącałem, czy wiecie? Florydy bajeczne

Z chaosem ócz panterzych i kwiatów urody

Ludzkiej i tęcz, wiodących jak cugle powietrzne

Pod mórz widnokręgami lazurowe trzody.

Widziałem wrące bagnisk olbrzymich fermenty,

Sieci, gdzie wśród trzcin gniją całe Lewiatany,

Zapadania wód z nagła śród ciszy zaklętej,

Katarakty oddalań ku bezdni nieznanej.

Lodowce, słońca srebrne, opal fal, nieb żary,

Przeokropne mielizny w zatok ciemnych toni,

Gdzie żarte przez robactwo olbrzymie wężary

Pieszczą drzewa skręcone jadem czarnych woni.

Chciałbym dzieciom pokazać te dorady, gwiazdy

Fal modrych, ryby złote, ryby śpiewające...

Piany kwietne świeciły mi z golfów odjazdy,

Niewysłowionych wichrów skrzydliły mnie gońce.

Czasem gdy mnie znudziły bieguny, zwrotnik,

Morze, słodko mię łkaniem kołysząc omdlałym,

Wznosiło ku mnie ssawki flory mroków dzikiej,

I – jak kobieta w modłach – wraz nieruchomiałem;

Jak wysepka gościłem ptaków roje gwarne,

Swarliwe i niechlujne, o źrenicy płowej,

I żeglowałem dalej, gdy me więzy marne

Zerwał na sen zstępując w głąb, topielec nowy.

Otóż ja, łódź ginąca w golfach pod ziół brodą,

Miotana przez orkany w eteru przestwory,

Ja, którego kadłuba pijanego wodą,

Nie wyłowią żaglowce Hanz ni Monitory,

Wolny, rzeźwy, dymiący, odzian w mgły dziewicze,

Ja, com zachodów mury dziurawił płomienne,

W których dla dobrych piewców przednie są słodycze:

Mchy słoneczne i strzępy lazurów bezcenne;

Ja, co biegałem w płomykach elektrycznych cały,

Szczątek płochy, śród morskich rumaków eskorty,

Gdy skwarne lipce maczug ciosami strącały

Ultramaryny niebios we wrzące retorty;

Ja, co drżałem, o sto mil czując bekowiska

Behemotów i wściekłe Maelstromów ukropy,

Pielgrzym wieczny błękitów cichych rozlewiska,

Ja tęsknię do wybrzeży odwiecznych Europy.

Archipelagi gwiezdne widziałem! Wysp roje,

Gdzie żeglarzom otwarte niebo szalejące.

– W tychże to nocach bez dna ukrywasz sny swoje,

Milionie złotych ptaków, przyszłej Mocy słońce?

Lecz zbyt wiele płakałem! Jutrznie są bolesne,

Srogie – wszystkie księżyce, gorzkie – wszystkie zorze.

Cierpka miłość mi dała zdrętwienie przedwczesne.

O, niechaj dno me pęknie! Niech pójdę pod morze!

Jeżeli jakiej wody tam w Europie pragnę,

To błotnistej kałuży, gdzie w zmrokowej chwili

Dziecina pełna smutku, kucnąwszy nad bagnem,

Puszcza statki wątlejsze od pierwszych motyli.

Skąpanemu, o fale, w waszej omdlałości,

Nie ubiec już dźwigaczy bawełnianych plonów,

Nie mknąc w pysze sztandarów i ogni świętości!

Nie pruć wód pod oczami strasznymi pontonów.