Pieśń świętojańska o Sobótce - Jan Kochanowski (gdzie można czytać książki online .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Jan Kochanowski
- Epoka: Renesans
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Pieśń świętojańska o Sobótce - Jan Kochanowski (gdzie można czytać książki online .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Jan Kochanowski
Jan Kochanowski
Pieśń świętojańska o Sobótce
Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie wolnelektury.pl.
Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska.
Pieśń świętojańska o Sobótce Strona tytułowa Spis treści Początek utworu Panna I Panna II Panna III Panna IV Panna V Panna VI Panna VII Panna VIII Panna IX Panna X Panna XI Panna XII Przypisy Wesprzyj Wolne Lektury Strona redakcyjna
Pieśń świętojańska o Sobótce12
Gdy słońce Raka zagrzewa3,
A słowik więcej nie śpiewa,
Sobótkę, jako czas niesie4,
Zapalono w Czarnym Lesie.
Tam goście, tam i domowi
Sypali sie ku ogniowi;
Bąki5 zaraz troje grały,
A sady sie sprzeciwiały6.
Siedli wszyscy na murawie,
Potym wstało sześć par prawie7
Dziewek jednako ubranych
I belicą8 przepasanych.
Wszytki śpiewać nauczone,
W tańcu także niezganione9;
Więc koleją zaczynały,
A pierwszej tak począć dały.
Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Panna I
Siostry, ogień napalono
I placu nam postąpiono10;
Czemu sobie rąk nie damy,
A społem nie zaśpiewamy?
Piękna nocy, życz pogody,
Broń wiatrów i nagłej wody.
Dziś przyszedł czas, że na dworze
Mamy czekać ranej zorze.
Tak to matki nam podały,
Samy także z drugich miały,
Że na dzień świętego Jana
Zawżdy Sobótka palana.
Dzieci, rady mej słuchajcie,
Ojcowski rząd11 zachowajcie:
Święto niechaj świętem będzie,
Tak bywało przedtym wszędzie.
Święta przedtym ludzie czcili,
A przedsię wszytko zrobili;
A ziemia hojnie rodziła,
Bo pobożność Bogu miła.
Dziś bez przestanku pracujem
I dniom świętym nie folgujem12;
Więc też tylko zarabiamy13,
Ale przedsię nic nie mamy.
Albo nas grady porażą,
Albo zbytnie ciepła każą14;
Co rok słabsze urodzaje,
A zła drogość za tym wstaje15.
Pracuj we dnie, pracuj w nocy,
Prózno bez Pańskiej pomocy;
Boga, dzieci, Boga trzeba,
Kto chce syt być swego chleba.
Na Tego my wszytko włóżmy,
A z sobą sami nie trwóżmy;
Wrócąć sie i dobre lata,
Jeszczeć nie tu16 koniec świata.
A teraz ten wieczór sławny17
Święćmy jako zwyczaj dawny:
Niecąc ognie do świtania,
Nie bez pieśni, nie bez grania.
Panna II
To moja nawiętsza wada,
Że tańcuję barzo rada;
Powiedzcież mi, me sąsiady,
Jest tu która bez tej wady?
Wszytki mi sie uśmiechacie,
Podobno ze mną trzymacie;
Postępujmyż tedy krokiem,
Aleć nie masz jako skokiem.
Skokiem taniec nasnadniejszy18,
A tym jeszcze pochopniejszy19,
Kiedy w bęben przybijają:
Samy nogi prawie20 drgają.
Teraz masz czas, umiesz li co,
Mój nadobny bębennico:
Wszytka tu wieś siedzi wkoło,
A w pośrzodku samo czoło21.
Żeby też tu ta nie była,
Która twemu sercu miła;
Każesz li, wierzyć będziemy,
Aleć insze rozumiemy22.
Pomóż oto dobrej rzeczy,
A nasz taniec miej na pieczy;
Owa23 najdziesz i w tym rzędzie,
Coć za wszytki płatna będzie24.
Ja sie nie umiem frasować,
Toż radzę drugim zachować;
Bo w trosce człowiek zgrzybieje
Pierwej, niż sie sam spodzieje.
Ale gdzie dobra myśl płuży25,
Tam i zdrowie lepiej służy;
A choć drugi zajdzie w lata,
I tak on ujdzie za swata26.
Za mną, za mną, piękne koło,
Opiewając27 mi wesoło!
A ty sie czuj28, czyja kolej,
Nie masz li mię wydać29 wolej.
Panna III
Za mną, za mną, piękne koło,
Opiewając mi wesoło!
Czuję się, że moja kolej,
A ja nie mam wydać wolej.
Sam ze wszytkiego stworzenia
Człowiek ma śmiech z przyrodzenia30;
Inszy wszelaki źwierz niemy
Nie śmieje sie, jako chcemy.
Nie ma w swym szaleństwie miary,
Kto gardzi Pańskiemi dary;
A bodaj miał płakać siła,
Komu dobra myśl niemiła.
Śmiejmy sie! Czy nie masz czemu?
Śmiejmy sie przynamniej temu,
Że, nie mówiąc nic trefnego31,
Chcę po was śmiechu śmiesznego.
Wystąp ty, coś ciągnął kota32,
A puść sie na chwilę płota33.
Uchowa cię dziś Bóg szkody,
Bo tu opodal34 do wody.
Ciągnie go drugi na suszy35,
Tobie trzeba aż po uszy.
Nieboże mój, kto cię zbłaźnił36,
Żeś tak srogie źwierzę draźnił?
Nie znasz ludzi, co przed kotem
Pierzchają nawiętszym błotem?
A na jego głos straszliwy
Ledwe drugi będzie żywy.
Głaszcz na nim, jako chcesz, skórę,
On przedsię ogonem wzgórę.
Zły z nim pokój, gorsza zwada;
Jeszcze i dziś strach sąsiada37.
Czasem też i z dachu spadnie,
A przedsię na nogi padnie;
I chłop foremniejszy38 bywa,
Gdzie kot we łbie przemieszkiwa39.
A to jako w nim szacować,
Że umie i praktykować40?
A to tak wieszcza41 bestyja,
Że sie zawżdy na deszcz myja42.
Więc43 łowiec niepospolity
A w swych sprawach dziwnie skryty;
K temu rzadko usnie w nocy,
Ale ufa zawżdy mocy.
Kocie, wszytko to do czasu,
Strzeż wilka wyszczekać z lasu44;
A może być i w tym stadzie45,
Co już myśli o zakładzie46.
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Panna IV
Komum ja kwiateczki rwała,
A ten wianek gotowała?
Tobie, miły, nie inszemu,
Któryś sam mił sercu memu.
Włóż na piękną głowę twoję
Tę rozkwitłą pracą moję;
A mnie samę na sercu miej,
Toż i o mnie sam rozumiej.
Żadna chwila ta nie była,
Żebych cię z myśli spuściła;
I sen mię prace nie zbawi47,
Spię, a myślę, by na jawi.
Tę nadzieję mam o tobie,
Że mię też masz za co48 sobie
Ani wzgardzisz chucią49 moją,
Ale mi ją oddasz swoją.
Tego zataić nie mogę,
Co mi w sercu czyni trwogę: