Godzina myśli - Juliusz Słowacki (mobilna biblioteka .TXT) 📖

Lecz nie było w niej wiary w szczęście ani w Boga.

Ludzie w nim mieli druha, w myślach świat miał wroga.

On, w głębi duszy słysząc krzyk szczęścia daremny,

Mścił się i gmach budował niedowiarstwem ciemny.

Ta budowa ciężkimi myślami sklepiona,

Stała otworem ludziom lecz, by się w nią dostać,

Musieli wprzód, jak wielcy szatani Miltona

Zmniejszać się, i myślami przybrać karłów postać.

Tak w rozstania godzinie młody anioł zginął...

Wzniósł twarz... już nad nim młodej nie było dziewicy;

Długo dumał... bo księżyc pół nieba przepłynął

I patrzał drugą stroną dębowej ulicy

Jak lampa w końcu ciemnej klasztornej arkady.

Młodzieniec zadumany, patrzał w księżyc blady,

Potem nagle uspioną budząc się pamięcią,

Wydobył pismo, całą zamknięte pieczęcią;

I przy księżyca świetle czytał nieruchomy,

Na nieznajomym liście, podpis nieznajomy,

A w głębi listu smutne kryły się nowiny.

„Twój przyjaciel wysłany w piramid krainy

Jako drogman poselstwa, zajechał po drodze

Do przyjaciół rodziców domu, trzy dni bawił...

Niewinnej wesołości długie puścił wodze

I przy lampie wieczornej powieści nam prawił.

Wczoraj miał dalej jechać... Widzieliśmy rankiem,

Jak po jesiennym liściu chodził smutny, cichy...

Potem konie pocztowe brzęknęły przed gankiem,

Potem wielkie, strzemienne podano kielichy...

Żegnał się – za łzy dawał wesołe uściski

I pucharem o nasze puchary uderzył.

Odszedł. Wtem ucztujących strzał przeraził bliski,

Tłumem biegliśmy w jego komnatę... już nie żył.

Przez serce przeszła kula, a broń trzymał w dłoni.

Spoczywa na rozdrożu – wśród leśnej ustroni.

Ksiądz grób jego poświęcił, wierząc w zdanie tłumu,

Że samobójstwo było w młodzieńcu chorobą

Obłąkania, ciemnoty, szału, nierozumu.

Ten wypadek dom cały napełnił żałobą”.

Oto jest romans życia, nieskłamany w niczem...

Zabite głodem wrażeń jedno z dzieci kona,

A drugie z odwróconym na przeszłość obliczem

Rzuciło się w świat ciemny... powieść nieskończona...