Godzina myśli - Juliusz Słowacki (mobilna biblioteka .TXT) 📖

Głuche cierpiących jęki, śmiech ludzki nieszczery

Są hymnem tego świata – a ten hymn posępny,

Zbłąkanymi głosami wiecznie wniebowstępny,

Wpada między grające przed Jehową sfery

Jak dźwięk niesfornej struny. Ziemia ta przeklęta,

Co nas takimi piastunki śpiewem w sen kołysze.

Szczęśliwy kto się w ciemnych marzeń zamknął ciszę,

Kto ma sny i o chwilach prześnionych pamięta.

Trzeba życie rozłamać w dwie wielkie półowy,

Jedną godziną myśli – trzeba w przeszłość wrócić;

I przeszłość jako obraz ściemniały i płowy,

Pełny pobladłych twarzy, ku słońcu odwrócić...

I ścigać okiem światła obrazu i cienie

Jak lśniące rozpryśnionych mozajek kamienie.

Tam – pod okiem pamięci – pomiędzy gór szczytem

Piękne, rodzinne miasto, wieżami wytryska

Z doliny wąskim nieba nakrytej błękitem.

Czarowne gdy w mgle nocnej wieńcem okien błyska;

Gdy słońcu rzędem białe ukazuje domy,

Jak perły szmaragdami ogrodów przesnute.

Tam zimą lecą z lodów potoki rozkute

I z szumem w kręte ulic wpadają załomy.

Tam stoi góra, Bony ochrzczona imieniem,

Większa nad inne – miastu panująca cieniem;

Stary – posępny zamek, który czołem trzyma,

Różne przybiera kształty – chmur łamany wirem;

I w dzień strzelnic błękitnych spogląda oczyma,

A w nocy jak korona kryta żalu kirem,

Często szczerby wiekowe przesuwa powoli

Na srebrzystej księżyca wschodzącego twarzy.

W dolinie mgłą zawianej, wśród kolumn topoli,

Niech blade uczuć dziecko o przyszłości marzy,

Niechaj myślami z kwiatów zapachem ulata,

Niechaj przeczuciem szuka zakrytego świata;

To potem wiele dawnych marzeń stanie przed nim,

I ujrzy je zmysłami, pozna zbladłe mary.

Karmił się marzeniami jak chlebem powszednim,

Dziś chleb ten zgorzkniał, piołun został w głębi czary.

Do szkieletu rozebrał zeschłe myśli ciało,

Odwrócił oczy, serce już myśleć przestało.

Gdy lampa gaśnie, kiedy pieśń piastunek ścicha,

Kiedy się małe dziecko z kołyski uśmiecha,

Ma sen całego życia... A gdy tak przemarzą,

Dzieci na świat nieznany smutną patrzą twarzą

I bladym przerażają czołem od powicia;

Smutne pomiędzy ludźmi – bo miały sen życia.

Wśród litewskiego grodu, w ciemnej szkolnej sali

Siedziało dwoje dzieci – niezmięszani w tłumie.

Oba we współ zawodnej wykarmieni dumie,

Oba wątłej postaci, marmurowo biali.

Młodszy wiekiem nadzieje mniejsze zapowiadał,

Pierś mu się podnosiła ciężkim odetchnieniem;

Włos na czole dzielony na ramiona spadał

I po nich czarnym, gęstym sypał się pierścieniem.

Widać że włos ten co dnia ręką dziewic gładką

Utrefiony, brał blaski dziewiczych warkoczy.

Ludzie nieraz: „on umrze” mówili przed matką;

Wtenczas matka patrzała długo w dziecka oczy

I przeczyła z uśmiechem – lecz w smutku godzinie,

Kiedy na serce matki przeczuć spadła trwoga,

Lękała się nieszczęścia i myśląc o synie

Nie śmiała wyrzec: „Niech się dzieje wola Boga”.

Bo w czarnych oczach dziecka płomień gorączkowy,

Przedwcześnie zapalony, trawił młode życie.

Wśród ciemnej szkolnej sali było drugie dziecię.

Włos miało jasny, kolor oczu lazurowy.

Ludzie na nim nadzieje budowali szczytne.

Pożerał księgi, mówił jak różne narody,

Do licznych nauk dziennie palące czuł głody,

Trawił się – jego oczy ciemne i błękitne,

Jak polne dzwonki łzawym kryształem pokryte

I godzinami myśli w nieruchomość wbite,

Tonąc w otchłań marzenia, szły prostymi loty

Za okresy widzenia, za wzroku przedmioty.

Gdy patrzał w niewidziane oczyma obrazy,

Ludzie obłędność w oczach widzieli – lecz skazy

Żadnej dostrzec nie mogli. Młoda pamięć obu,

Ogromna pamięć, z myśli uwita łańcucha,

Świadczyła o istności przedżywotnej ducha;

A przeczuciami życie widzieli do grobu.

I nic ich nie dziwiło, co z lat poszło biegiem,

I smutni nad przepaści życia stali brzegiem

Nie odwracając lica. W ciemnej, szkolnej sali,

Smutna poezja duszy dała dźwięk uroczy.

Na ciemnych, mglistych szybach zawieszając oczy,

Wiosną – wśród szmeru nauk, myśleniem słuchali

Szmeru rosnących kwiatów. A w zimowe pory

Biegli na błonia białym pogrzebane śniegiem,

Tam prędkim po równinach zadyszani biegiem,

Twarze, umalowane zimnymi kolory

Obracali na stronę skąd przyjść miała wiosna,

I pierwszy powiew pili ustami jak życie.

Potem gdy w wiosennego powietrza błękicie

W balsamy się rozlała czarna lasów sosna,

Znudzeni wonią kwiatów zmięszaną, stokrotną,

Wynaleźli woń tęskną – dziką i ulotną;

Była to woń wierzbami opłakanej wody,

Z cichej fali wstawała każdego wieczora,

Tajemnicze w powietrzu rozlewając chłody.

Potem jesienią – dzieci wyobraźnia chora,

Wypalona, igrała z żółtym liściem lasów,

Smutna, jak w starcach pamięć przeminionych czasów.

Serce każdego równą miarę uczuć trzyma,

Smutna poezja duszy oba serca żywi;

Lecz wrażeniami duszy odmiennie szczęśliwi,

Odmiennie czuli. Dziecko z czarnymi oczyma

Młodsze wiekiem, natchnieniom dało myśl skrzydlatą

I wypadkami myśli żyło w siódmym niebie.

Młodszy marzenia stroił czarnoksięską szatą,

A potem, silną wolą, rzucał je przed siebie,

I stawały – i widział przed sobą obrazy,

Od których się odłamał zimniejszym rozumem:

Więc przeczuł że marzeniom da kiedyś wyrazy,

Że się zapozna myślą, z myślnym ludzi tłumem.

Przed sobą miał krainę duchów do zdobycia.

Jego towarzysz, większy nauką i laty,

Nigdy od krain myśli nie odłamał życia;

Sprzągł razem i powiązał dwa niezgodne światy.

I nieraz go śmiech ludzi, śmiech, co czucia głuszy,

Budził – i rzeczywistość zimna roztrącała.

Jako posągom nieraz braknie w rysach duszy,

Posągom jego myśli brakowało ciała.

Dusza jak w kryształowym zamknięta przezroczu,

Patrzała na świat dzikim obłąkaniem oczu,

Niezupełności wrażeń łamana katuszą.

Nieraz te dzieci, myślą dwoistą i duszą

Składali jedne, piękne całością obrazy.

W dnie wiosenne, przy ścieżce piaskowej, na kwiatach,

Gdzie nad nimi różowe rozkwitały ślazy,

Gdzie wisznie jak dziewice, w białych wiosny szatach

Między zarumienione kryły się jabłonie;

Tam wzajem na ramionach opierając skronie

Zamieniali słowami uczucia wzajemne.

Oni marzeniem księgi rozumieli ciemne

Nie rozumiejąc myślą. Z dziecinnego piasku

Na księgach Swedenburga budowali gmachy

Pełne głosów anielskich, szaleństwa i blasku,

Niebu tytanowymi grożące zamachy.

Przez tworów państwa snuli myślą dwa łańcuchy,

W światło zbite u góry, w ciemność spodem zlane;

Tych ogniwa jak szczeble wschodów połamane

Wiodą w światło idące albo w ciemność duchy,

I świat tworów w dwa takie rozłamany ruchy,

Wiecznie krąży. A dusza z iskry urodzona

Różnym życiem przez wieki rozkwita – i kona

Przez długie wieki, biorąc kształty różnych tworów.

W kwiecie jest duszą woni i treścią kolorów,

W człowieku myślą, światłem staje w aniele.

Raz wstępnym pchnięta ruchem, ciągle w Boga płynie,

W doskonalszym co chwila rozkwitając ciele.

Człowiek się silną myślą w anioła rozwinie,

Ten anioł zachwyceniem w światło się rozleje

I będzie częścią Boga na żywiołów tronie.

Lecz męty ziemskie w światła osiadają łonie;

Jak o spadłych aniołach święte uczą dzieje,

Ziemskimi sny ścigani – grzeszą myślą dumy.

I co dnia, z łona Boga, dusz zagasłych tłumy

Lecą na ziemię jak gwiazd zepchnięta lawina.

Każda się w kształty ziemskie krysztali i ścina,

I rosnącym ciężarem w bieg strącona skory,

Przechodzi w ludzkie, czuciem zardzawiałe twory;

I będzie jadem w gadzie, a trucizną w kwiecie.

Patrząc na tłumy ludzi na tym ciemnym świecie,

Oni widzieli którzy z łona Boga spadli,

I po schodzących szczeblach szli w otchłań – i bladli.

W duszy dziecinnej, woli czarnoksięska siła,

Ciągłym myśleniem, ciągłym rozwijana snuciem,

Niewyjawiona słowy – często w ludzi biła.

Zaczarowanie wolą nazwali – zaczuciem.

Bo nieraz wśród ciemnego tłumami kościoła,

Którą z klęczących dziewic natrafiwszy losem,

Wołali na nią silnie niemym duszy głosem;

Wtenczas twarz odwracała od Pańskiego stoła

I pośród tłumu ludzi, jej wzrok w zadziwieniu,

Nieobłędnie rzucony na twarz dzieci padał,

Jak gdyby na wołanie duszy odpowiadał,

Jak gdyby ją po znanym wołali imieniu.

Nieraz starszy błękitne topiąc w ziemię oczy,

Mówił: „Słyszysz mój luby jak obecna chwila

Pada w przeszłość, rzucając dźwięk tęskny, uroczy,

Ona nigdy nie wróci, ona nas nachyla

Smutniejszymi twarzami w przeszłość upłynioną.

Szczęśliwy! twoje myśli świetniej w słowach płoną,

Niż gdy w sercu zamknięte – moje myśli gasną,

Słów nie cierpią – lecz nieraz w godzinie tajemnic

Tłumnymi słowy w piersiach jak szatany wrzasną

I wołają ażebym je wypuścił z ciemnic,

Abym je wywiódł na świat – słów otworzył drogę.

Niech mi świat da poezją – dać mu jej nie mogę.

W tłumie myśli mam przepaść wiecznie czczą myślami,

Przepaść ciemną, głęboką; napełnię ją życiem...

Jeżeli nie wystarczy? biada! ciągłym gniciem

Myśl się w martwą przekształci ciemnością i łzami,

Stanę się myśli grobem – lub umrę przedwcześnie.

Słuchaj! wschodnie krainy dziś ujrzałem we śnie,

Piękne były, czarowne, nieraz o nich marzę.

Widzę słońcem ściemniałe Beduinów twarze,

Widzę lasy palmowe, świadki dawnych czasów.

Myśl moja niewstrzymana w te krainy goni,

Chciałbym jak duch w kwiecistej roztopić się woni,

Chciałbym jak liść nieznany paść tam, w głębi lasów.”

Gdy tak marzył – to wisznie i kwiaty ogrodu

Bezwonne przed nim rosły, bo myśl dalej biegła

I wkrótce marzeniami ognistymi wschodu

Zamknęła go w płomieni kole i obległa.

Więc pojechał do wielkiej na północ stolicy,

Gdzie długo patrzał w Koran, zwierciadło kalifów;

Albo samotny słuchał wieków tajemnicy,

Wymówionej niepewną twarzą hieroglifów.

Po trzech latach nauki, miał wziąć kij pielgrzyma.

Przez te trzy lata dziecko z czarnymi oczyma

Poznało miłość. – Pierwszą i ostatnią była,

I najsilniejsza z uczuć, uczucia przeżyła.

Widziałem go przy stopach dziewicy – anioła,

Czarnymi weń oczyma patrzała i bladła

Myśląc o dziecka życiu, bo z wielkiego czoła

Przyszłość mu nieszczęśliwą jak wróżka odgadła.

Więc odwracała oczy a wtenczas łzy lała.

Przed nią dusza dziecięcia jako karta biała

Czerniła się na wieki miłością daremną.

Ona go chciała wysłać na tę ziemię ciemną

Ze wspomnieniami szczęścia – chciała zbroić niemi

Przeciwko własnej duszy i czczym chwilom ziemi;

Więc kładła w niego marzeń i myśli tysiące,

A słowa jej tak były łagodne, tak drżące,

Że we wspomnieniach dziecka zlane, dały dźwięki

Podobne do miłości zeznanej wyrazu.

Ona umiała oczom nadać wzrok rozkazu

I nieraz wstrzymać zamach samobójczej ręki.

On sam od siebie śmierci odsunął widziadło

Dziwnym wynalezieniem cierpiącego życia.

On przed sobą przyszłości postawił zwierciadło

I rzucał w nie obecne chwile – i z odbicia

Wnosił jaki blask przyszłe wspomnienia nadadzą

Obecnym chwilom życia. Taką myśli władzą

Śmiech nieraz słyszał wspomnień powtórzony echem,

Smutny i połamany przyszłością niepewną,

I na wesołą chwilę twarzą patrzał rzewną;

A nieszczęście przyjmował pół smutnym uśmiechem,

Patrząc na nie z przyszłości. – Był to wzrok wędrowca,

Co w drodze życia wstąpił na szczyty grobowca

I stamtąd ściga mgliste rysy krajobrazów.

Nieraz z dziewicą bory przelatywał ciemne;

Gdy pod ich końmi iskry sypały się z głazów,

Mówili wzajem myśli głębokie, tajemne,

Jak do snu kołysani – marzący jak we śnie.

A dziecię, bolem uczuć złamane przedwcześnie,

Po takich mowach, ludzi chroniło się tłumu

I biegło w ciemne lasy – tam na dzikie wrzosy

Kładło się bladą twarzą – sosn słuchając szumu;

Tam uspionemu myślą wiatr rozwiewał włosy,

A myśli rosły wielkie, ciemne, tajemnicze,

Jak gwiazdy ogromnymi płynące obroty.

Lub w niebo kładł się twarzą – wtenczas na oblicze

Padało światło lasów – promień słońca złoty,

Pocięty cieniem liści w marmurowe plamy.

A potem w głębiach lasu wicher z szumem wzbity

Nad głową mu odmykał gałęziste bramy,

Skąd w ciemne myśli nieba spadały błękity.

Po trzech latach, ów drugi młodzieniec powrócił,

Biegły wschodnich narodów tłumaczyć się mową.

W otwarte dziecka ręce z rozkoszą się rzucił

I rzekł „Odjeżdżam na wschód, w krainę palmową”. –

A potem umilkł nagle. O jakże odmienny

Od marzącego dziecka – pobladł – jego oczy

Obłąkane jak dawniej, lecz wzrok miały senny,

Widać że myśl co niegdyś żywiła, dziś tłoczy

I wbija go do ziemi – Jakaś tajemnica

Niedocieczona spała w rysach martwych lica.

Mało mówił – i tylko raz, wśród dzikich sosen

Wykrzyknął z obłąkaniem: „Ginę marzeń zdradą!

Wysyłają mię w kraje bez zim i bez wiosen.

Chcą mię zabić!” – a potem uśmiechnął się blado,

I resztę zamknął w serca głębokim tajniku.

Potem wziąwszy uściski matki, druhów, bratnie,

Odjechał – i w drugiego dziecka imionniku

Zapisał pożegnania wyrazy ostatnie:

„Po długich latach, gdy wiek sił ukróci,

Gdy będziesz myślą w złotej przeszłości się stawił,

Wspomnij na przyjaciela, który cię zostawił,

Jak przeszłość zniknął, jak przeszłość nie wróci”.

Wkrótce potem... pamiętam... o księżyca wschodzie

Drugie dziecię wśród ciemnej, dębowej ulicy

Siedziało pochylone przy stopach dziewicy.

Z drzew opadały liście, i w całym ogrodzie

Zaledwo kilka kwiatów szronami srebrzystych;

Na niebie ledwo kilka gwiazd zabłysło mglistych,

Księżyc płynął samotny, las szumiał daleki.

Tego wieczora dziecię ustami drżącemi

Anioła snów dziecinnych żegnało na wieki;

A potem bladą twarzą upadło do ziemi

Jak zabite słowami, dumnym wstydem drżące.

Bo dziecko miało dumę wielkiego człowieka

Przeczuciem nakarmioną. Wtenczas lat tysiące,

Wtenczas mu w oczach przyszłość stanęła daleka,

Świetna okrzykiem ludzi – a z tymi obrazy

Obecna chwila czarnym łamała się cieniem,

Odrzuconą miłością, dumą, oburzeniem,

Serce jak kryształ w setne poryło się skazy

I tak wiecznie zostało. Wszystkie czucia skarby

Ognistej wyobraźni rzucił na pożarcie,

Wyobraźnia złotymi rozkwitała farby

I