Darmowe ebooki » Dramat poetycki » Wesele - Stanisław Wyspiański (czytać książki online za darmo .TXT) 📖

Czytasz książkę online - «Wesele - Stanisław Wyspiański (czytać książki online za darmo .TXT) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Stanisław Wyspiański



1 ... 13 14 15 16 17 18 19 20 21 ... 24
Idź do strony:
href="annotations.xhtml#annotation-527" id="anchor-527">527. 
  GOSPODYNI
O mój Boże, jakiś chory — 
  GOSPODARZ
Lżej, opadła z piersi zmora. — 
Słuchajcie — wytężcie słuch: 
był u mnie Duch: Wernyhora! 
  WSZYSCY
Co ty mówisz, wszelki duch?! 
  GOSPODARZ
Oblatywał nocą dwory, 
był spokojny, dziwnie silny, 
dawał mi rozkazy, hasła, 
a był w sprawach takich pilny, 
nic w nim Siła, Moc nie gasła. 
Spieszył się, wyleciał zara528, 
miał objechać liczne dwory 
i miał wrócić do tej pory. 
  WSZYSCY
Tego rana?! 
  GOSPODARZ
Tego rana. 
  WSZYSCY
I cóż rozkaz — — ?! 
  GOSPODARZ
Wić posłana. 
  POETA
ku kosynierom
Boże, toście wy są z Wici? 
  CZEPIEC
A som ludzie rozmaici; 
my ta wiemy od chłopaków, 
co sie trzymali czapraków, 
jak ta śkapa529 w dworcu stała. 
  STASZEK
Co sie szarpią, to kopała; 
trzymaliśmy uzdki w łapach; 
mnie i Kubie pyski sprała; 
co za pon na takich śkapach! 
  GOSPODARZ
Wernyhora! — Wernyhora! 
Obudziłem się ze snu — 
kazał broń — broń kazał brać! 
  POETA
Lecieć?! 
  GOSPODARZ
Nie — tu w miejscu stać. 
Czekać, jak zapieje kur, 
wytężać, wytężać słuch, 
aż się pocznie słyszeć ruch 
od Krakowa na gościńcu. 
  GOSPODYNI
z drugiej izby
Tyle luda na dziedzińcu. 
  PANNA MŁODA
we drzwiach
Sami swoi! 
  GOSPODYNI
z drugiej izby
Som i z Toń530. 
Cała pod Krakowem błoń 
pełna ludu, pełna kos! 
  POETA
Jakaś złuda. 
  GOSPODARZ
Jakiś los. 
  POETA
Jakoweś wołanie duszy; 
w tak długiej żyjemy głuszy. 
  PAN MŁODY
Jakiś błysk, jakiś dźwięk. 
  POETA
Jakieś serce krzyczy w głos. 
  CZEPIEC
A! pon słucho! A! pon zmięk! 
  POETA
Słuchać, słuchać, co to być ma — — ? 
  GOSPODARZ
Ma być słychać tętent, pęd. 
  POETA
Tętent konia. 
  HANECZKA
Kto przyjedzie? 
  GOSPODARZ
Nie tu, ale na gościniec 
wjedzie stary lirnik siwy. 
  HANECZKA
Wjedzie stary Wernyhora!?! 
  GOSPODARZ
I przeżegna lirą niwy — 
wtedy trzeba się pokłonić, 
potem siąść na koń. 
  POETA
I gonić! 
  GOSPODARZ
Nie wiem — potem co — tajemno 
potem świt... 
  POETA
Jeszcze mrok, ciemno. 
Jeszcze świt daleki, z dala 
łuna zorna się zapala, 
świt... 
  CZEPIEC
Ma zapiać trzeci kur. 
  GOSPODARZ
Tak, na znak. 
  POETA
Te widma chmur 
znaczą? — ? 
  GOSPODARZ
Znaczą! Widma! 
  PAN MŁODY
Wzdęła się na chmurach wydma; 
ucichło się, szumy zaszły. 
  POETA
Słuchać! 
  CZEPIEC
Słuchać. 
  HANECZKA
Słuchać — 
  GOSPODARZ
Cóż...? 
  PAN MŁODY
u okna zasłuchany
Jakiś pęd, ile mój słuch — 
szedł, lecz wplątał się w sad grusz; 
drzewa go więżą. 
  POETA
wśród ogólnej ciszy
Brzęk much, 
nad malw badyle suche 
brzęczy przedranny szum. 
  GOSPODYNI
szepce
Poklękali, luda tłum, 
patrzajcie hań ku dworcowi. 
  PANNA MŁODA
z wykrzykiem
Coraz nowi, coraz nowi!! 
  HANECZKA
między Gospodarzem a Czepcem; przez łzy
Czy on sam, czy jedzie społem 
z kim — czy jest kto z nim? — ? 
  GOSPODARZ
Pokłońcie się o ziem czołem: 
ma przyjechać z ARCHANIOŁEM, 
od gościńca, od Krakowa... 
Na Zamku czeka KRÓLOWA531 
z Częstochowy. 
  POETA
Bracie, Duch! 
  GOSPODARZ
Natężać, natężać słuch. 
  HANECZKA
Rany Boskie, słyszę! 
  GOSPODYNI
Kaj? 
  PANNA MŁODA
Hań, daleko, słyszę. 
  PAN MŁODY
Gdzie?! 
  POETA
półgłosem
Spadły liście suche z drzew. 
  PAN MŁODY
szeptem
Ustał przecie wiatru wiew. 
  POETA
Zerwały się wrony dwie 
ze sadu. 
  PAN MŁODY
Z ogrodu w sad. 
  PANNA MŁODA
Zajść do pola! 
  GOSPODARZ
Cicho! 
  HANECZKA
Cyt! 
  GOSPODYNI
śród milczenia
Może i słychać co — ? 
  POETA
rękę stulił przy uchu, głowę pochylił ku piersiom brata
Świt! 
  GOSPODARZ
Słychać, słychać... 
  POETA
pewny, z dłonią przy uchu
Wielki Duch! 
Wytężać, wytężać słuch. 
Słychać. 
  GOSPODARZ
Cicho! 
  PAN MŁODY
z uchem przy szybie okienka
Pędzi ktoś. 
  HANECZKA
zapatrzona przed siebie, osłaniając dłońmi twarz
Zosiu, Zosiu, Boga proś, 
jedzie! 
  ZOSIA
Tętni! 
  GOSPODARZ
Jedzie! 
  POETA
Goni! 
  CZEPIEC
cały w słuchu
Będzie ze sta, do sta koni. 
  GOSPODYNI
Tętni. 
  KASPER
Jedzie. 
  PANNA MŁODA
Dudni. 
  POETA
Pędzi! — — — 
  GOSPODARZ
Cicho — świta, świta, zorze! 
Prawie widno — to On — Boże! 
On, On — cicho — Wernyhora. — 
W pokłon głowy, prawda żywa, 
Widmo, Duch, Mara prawdziwa. 
  POETA
Świtanie na lutniach gędzi... 
  PAN MŁODY
Tętni. 
  PANNA MŁODA
Jedzie. 
  GOSPODYNI
Tętni. 
  CZEPIEC
— Pędzi. 
 
Wszyscy w nasłuchiwaniu, pochyleni ku drzwiom i oknu — w ogromnej ciszy, w przejęciu. GOSPODARZ
— — — — — — — — — — — — 
Słuchajcie, kochani, dzieci — 
ażeby to była prawda: 
że Wernyhora tam leci 
z Aniołem, Archaniołem na czele; 
że tej nocy, gdy my przy muzyce, 
przy weselu, gdy my w tańcowaniu, 
tam, kędyś, stało się tak wiele: 
że Kraków ogniami płonie, 
a MATKA BOŻA w koronie, 
na Wawelskim zamkowym tronie 
siedząca, manifest pisze532: 
skrypt, co przez cały kraj poleci 
i tysiące obudzi i wznieci. — 
Słuchajcie, serce mi dysze, 
ażeby to prawda była: 
że Wernyhora tam leci, 
a za nim tabunem konie! 
  PAN MŁODY
Coraz bliżej? 
  POETA
Klęknąć!! 
  CZEPIEC
— — — Stanął, wrył. 
  GOSPODARZ
Strzymał, widać, z całych sił. 
  HANECZKA
w zachwyceniu
Gdyby to Archanioł był. 
. . . . . . . . . . . . . . . . . . 
 
Wszyscy pochyleni, półklęczący, zasłuchani; silnie dzierżąc w prawicach kosy; to imając szable, ze ściany pochwycone; to znów jakieś flinty i pistolety; w tym zasłuchaniu jak w zachwycie duszy; dłoń do ucha przychylona. — Słychać było rzeczywiście tętent, który nagle bliski, coraz bliższy — tuż ustał — — słychać po chwili ciężkie kroki szybkie, gwałtowne, w sień, w drugą izbę, aże we drzwiach w głębi staje pierwszy drużba: SCENA XXXIV JASIEK
Maryś, panie, panie — Jezu! 
koń w podwórcu padł. 
 
rozglądając się
Cóż wy — Hanka — Jaga — hej, 
cóż wy — cóż to, Jaga — ej 
— — — — — — — — — — — — 
Cóż to, co to, czy zaklęci: 
stoją wsyscy jak pośnięci; 
słysta533, Hanuś, Błażek, matuś, 
panie młody, Czepiec, tatuś, 
panie, cóż to — czy zaklęci; 
stoją syscy534 jak pośnięci; 
— — — — — — — — — — — — 
Aha; prawda, żywy Bóg, 
przecie miałem trąbić w róg; 
kaz ta535, zaś ta, cyli536 zginoł, 
cyli mi sie ka537 odwinoł — 
kajsim zabył538 złoty róg, 
ostał mi sie ino539 sznur. 
— — — — — — — — — — — — 
 
Z izby głębnej, od chwili, wszedł był, w tropy za Jaśkiem, kołyszący się słomiany Chochoł. SCENA XXXV CHOCHOŁ
. . . . . . . . . . . . . . . . . . 
Jak ci spadła czapka z piór. 
  JASIEK
Tom sie chyloł540 po te copke541, 
to mi może sie odwinoł. 
  CHOCHOŁ
Miałeś, chłopie, złoty róg, 
miałeś, chłopie, czapkę z piór: 
czapkę ze łba wicher zmiótł. 
  JASIEK
Bez tom542 wiechę543 z pawich piór. 
  CHOCHOŁ
Ostał ci sie ino sznur. 
  JASIEK
Najdę544 ka545 gdzie przy figurze. 
  CHOCHOŁ
Pod figurą ktosik stał546. 
  JASIEK
Strasy u rozstajnych dróg — — 
cy to pioł, cy nie pioł kur? 
 
Wybiega przez drzwi weselne, przeciskając się przez gromadę znieruchomioną; — słychać tupot jego kroków w sieni — to raz się zastanowi, to dalej biegnie; ...w trop za nim kołysze się Chochoł, szeleszcząc słomą po potrącanych ludziach.
Od sadu, od pola, we świetle szafiru, co idzie jak łuna błękitna — głosy się cisną przedrannych ptasich świergotań; niebieskie to Światło wypełnia jakby Czarem izbę i gra kolorami na ludziach pochylonych w pół-śnie, pół-zachwycie. — Przeze drzwi w głębi wraca Jasiek i patrzy dokoła, i oczom nie wierzy, i coraz się słania od grozy. SCENA XXXVI JASIEK
Juz świtanie, juz świtanie — 
tu trza bydłu paszę nieść, 
trza rżnąć sieczki, warzyć jeść; — 
jakże ja se rade dam, 
oni w śnie — ja ino547 sam — ? 
— — — — — — — — — — — — 
Syćko548 tak porozwierane — 
syćko z rękami na usach, 
dech im zaparło w dusach; 
jako drzewa wrośli w ziem, 
jak tu, co tu radzić jem — ? 
— — — — — — — — — — — — 
Kajsim zabył złoty róg, 
u rozstajnych może dróg, 
copke strasny wicher zwiał 
bez tom wiechę z pawich piór; 
żebym chocia róg ten miał — 
ostał mi sie ino sznur. 
— — — — — — — — — — — — 
Straśnie sie zasumowali, 
tak im czoła zmarszczek spion, 
jakby ciężko pracowali... 
  SCENA XXXVII
Przez drzwi głębne od chwili wsunął się był za Jaśkiem tropiący Chochoł; a teraz na skrzynię malowaną się wygramolił i ze skrzyni tak do drużby poczyna: CHOCHOŁ
To ich Lęk i Strach tak wzion, 
posłyszeli Ducha głos: 
rozpion sie nad nimi Los. 
  JASIEK
Tak sie męcą, pot z nich ścieko, 
bladość lica przyobleko; — 
jak ich zwolnić od tych mąk? 
  CHOCHOŁ
Powyjmuj im kosy z rąk, 
poodpasuj szable z pęt, 
zaraz ich odejdzie Smęt. 
Na czołach im kółka zrób, 
skrzypki mi do ręki daj; 
ja muzykę zacznę sam, 
tęgo gram, tęgo gram. 
  JASIEK
który był uczynił rzecz
Ka te kosy złożyć — — ? 
  CHOCHOŁ
W kąt. 
  JASIEK
ciska za piec drzewca
Nik ich ta nie najdzie stąd. 
  CHOCHOŁ
Ze skałek549 postrzepuj proch 
i ciś je w piwniczny loch. 
Lewą nogę wyciąg w zad550, 
zakreśl butem wielki krąg; 
ręce im pozałóż551 tak: 
niech się po dwóch chycą552 w bok; 
odmów pacierz, ale wspak553. 
Ja muzykę zacznę sam, 
tęgo gram, tęgo gram: 
będą tańczyć cały rok. 
  JASIEK
który był uczynił wszystką rzecz
Już ni majom554 kos. 
  CHOCHOŁ
Rozśmiej im się w nos. 
  JASIEK
Już ich odszedł Smęt. 
  CHOCHOŁ
Już nie mają pęt. 
  JASIEK
Chytajom sie w tan. 
  CHOCHOŁ
Już nie czują ran. 
  JASIEK
Zniknoł czar! 
  CHOCHOŁ
To drugi CZAR! 
1 ... 13 14 15 16 17 18 19 20 21 ... 24
Idź do strony:

Darmowe książki «Wesele - Stanisław Wyspiański (czytać książki online za darmo .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Podobne książki:

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz