author - "Tadeusz Boy-Żeleński" na darmoweebooki.pl

Stanisław Przybyszewski, Stanisław Wyspiański, Witold Wojtkiewicz, Artur Grottger i Narcyza Żmichowska to wybitne postaci twórców działających w XIX i XX wieku. Ich postaci zostały omówione przez Tadeusza Boya-Żeleńskiego w zbiorze Ludzie Żywi wydanym w 1929 roku w Warszawie. Zbiór składa się z pięciu części poświęconych wymienionym artystom, Boy pisze o nich w kontekście dzieł, którymi zasłynęli, ale także opowiada o ich życiu prywatnym. Tadeusz Boy-Żeleński to jeden z najsłynniejszych

Kaprys to wiersz-piosenka autorstwa Tadeusza Boya-Żeleńskiego o tematyce miłosnej. Krąży wokół tematyki flirtu i uroków romansu. Tadeusz Boy-Żeleński był jednym z najbardziej znanych polskich pisarzy, publicystów i tłumaczy początku XX wieku. Przełożył na język polski wiele dzieł literatury francuskiej, jest autorem wielu wierszy o charakterze satyrycznym, wystawianych przez pierwszy polski kabaret literacki Zielony Balonik. Boy był również publicystą — w swoich artykułach często poruszał

Jak skończyć z piekłem kobiet? to esej Tadeusza Boya-Żeleńskiego dotyczacy kwestii świadomego macierzyństwa. Publicysta zwraca uwagę na sytuację kobiet, zwykle o niższym statusie społecznym, które ze względu na tradycyjne postrzeganie ciąży jako błogosławieństwa, muszą znosić kolejne konsekwencje. Zapładniane niekiedy w akcie małżeńskiego gwałtu, wychowujące już kilkoro dzieci w skrajnym ubóstwie — nierzadko chore — same często podupadające na zdrowiu ze względu na częste ciąże lub poronienia,

Dziewice konsystorskie to zbiór felietonów Tadeusza Boya-Żeleńskiego, publikowanych w „Kurierze Porannym”, a opublikowany jako całość w 1929 roku. Publicysta zajmuje się tym razem kwestią anulowania małżeństwa — problemami wynikającymi z niemożliwości zawarcia ślubu innego niż kościelny, z czym wiąże się niemożliwość otrzymania rozwodu. Boy-Żeleński zwraca uwagę na niedostosowanie prawa do realiów, obłudę w postępowaniu wielu księży, a także występuje jako obrońca praw kobiet, które

Zbiór felietonów Tadeusza Boya-Żeleńskiego dotyczących legendy, którą została otoczona postać Adama Mickiewicza. Autor opowiada się za zdjęciem tej postaci z piedestału i krytycznym spojrzeniem na niego. Boy-Żeleński analizuje postać polskiego wieszcza i dochodzi do wniosku, że jego obraz, który tkwi w umysłach większej części społeczeństwa, jest przekłamany, wygładzony, wyidealizowany. Publicysta próbuje obraz ten, ściśle związany z okresem towiańskim, odbrązowić, ukazać inne, ale prawdziwe

Cztery satyryczne wierszyki Tadeusza Boya-Żeleńskiego (1874–1941), opublikowane w większym zbiorze „Igraszki kabaretowe” w roku 1908. W tych krótkich utworach Boy-Żeleński bohaterami uczynił postacie dziecięce, aby w dowcipny sposób przekazać w sobie właściwy, zgrabny sposób błyskotliwe myśli skierowane do dorosłego odbiorcy. Zastosowana forma wierszyka dla dzieci za każdym razem wzmacnia przekorny przekaz, jaki jest w stanie odebrać czytelnik wyrafinowany i równie dowcipny. Poeta daje się tu