Wychwyt Grahama - Jacek Podsiadło (zdigitalizowane książki .TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

W kolekcji znajdzie się tom Jacka Podsiadły Wychwyt Grahama.

Tytuł, w którym pojawia się nazwa części mechanizmu zegara, wskazuje na to, że książka będzie traktować o czasie. Książka jest także o miłości — do Magdy, Lidki, dziecka, wreszcie do dziadka, który potrafił naprawić zegar. Wiersze pisane potoczną, szeroką frazą, opisujące prywatne doświadczenie i płynnie przechodzące od opisu do zdziwienia światem.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Autor: Jacek Podsiadło
Epoka: Współczesność
Rodzaj: Liryka

Czytasz książkę online - «Wychwyt Grahama - Jacek Podsiadło (zdigitalizowane książki .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Jacek Podsiadło

Idź do strony:

i od niego wycofałeś swój arkusz.

Cóż się dzieje z tobą? To chyba czwarty w ostatnim czasie”.

„Zajmij wreszcie w tej Warszawie jakieś fajne mieszkanie, ile lat będziesz cieciem?”

„Praca w radiu jest. Mieszkanie masz za darmo w Dobrzeniu u Kaczyńskich,

prawie na 100%. Cztery pokoje, łazienka, przedpokój jak salon”.

„Ale cię chwalą. Tylko nie wiem, co znaczy słowo aliteracje.

Napisali też, że operujesz tanimi chwytami poetyckimi,

może byś wydał książkę z tymi chwytami?”

„Wysiadłem w Kłodzku, widziałem po drodze soczysty las, góry,

no i chmurzasto-promienistą Rzeczywistość. Zdaje się, że przez chwilę byłem Adwajta”.

„Koresponduję z takim dziwnym facetem z N. Y.

Dostałem adres firmy wysyłającej za darmo świerszczyki.

Pierdolnąłem się o parę cyfr i napisałem do Hudsona”.

„Przez wakacje mieliśmy się zastanowić nad tematami ’Maski w życiu — hipokryzja’

i ’Dlaczego kocham życie’. Mógłbyś mi trochę podpowiedzieć? A z tą cenzurą

to chyba przesadzasz, tracić szansę druku w fajnym wydawnictwie tylko dlatego,

że jeden facet uważniej przeczyta nasz wiersz?”

„Kasia porzuciła mnie. Szkoda tylko, że kiedyś

wymawialiśmy wobec siebie piękne i wielkie słowa”.

Rzeczoznawca, hm. Jakoś tamte słowa

nie straciły wartości. Wieczne zachwyty młodości.

Lidka egzotyczna jak ukwiał. Zwy, echa

w moim opustoszałym wnętrzu. Cykle. Sentymenty,

pamiątki. I nakładany na nie

lukier teraźniejszości. Dawid

cały w onomatopejach. Klaruje nowiny o

łołłołach, brumbrumach, ciufciach i kwakwach.

Radio całą dobę

nadaje komunikaty. Powódź pięćsetlecia. Wciąż mkną iju-iju

i śmigłowce kołują nad rozlewiskami. Woda coraz wyżej,

na mostach kolejowych zaparkowano krowy i po raz pierwszy zbratane

z nimi błyszczące auta, rosną góry gnoju.

Czas próby. Pedałuję powoli wzdłuż wsi, rowerem w wodzie po osie.

Potwierdza się, co już wiedziałem: wątły był

każdy fundament. Żadne obwałowania. Przegrałem.

Nic nie znaczyłem (Lidka: „nie możesz mnie nawet

obrazić. Twoje słowa

nic nie znaczą”). Płacze ostatni raz

używszy niechcący słowa „kochanie”, siły nawyków

rozpanoszyły się w nas, do ostatniej chwili

strzyżono trawniki, patrzono w telewizory i nie wierzono,

choć wojewoda w radiu już płakał, błagając

o ewakuację. Pojawiły się w mieście

pierwsze jaskółki trupów.

Całkowicie

zerwana

łączność.

Telefony komórkowe — do wyrzucenia. Na nic telegrafy.

Samochody — na nic. Amfibie — na nic. Wiersze na nic. Zostałem, zostaliśmy, staliśmy się

niepotrzebni jak akustyka wypróżnionych kościołów.

Jak wnętrza sprzedanych domów pełne

faktów uznanych za niebyłe.

Sobie na 33 urodziny

Kraków za oknem schodzi do swojego

podziemnego alter ego po dwudziestu stopniach mrozu, sztywno,

o kulach kościelnych wież, gdy ja patrzę w lustro nieudolnie

podrabiające rysy twarzy, powtarzające układ zmarszczek i pasm włosów.

Teraz, wypalony, mogę Go zrozumieć. Gówniażeria wrzeszcząca:

„Nie wierz nikomu po trzydziestce!” miała rację. Oto najlepszy moment,

ostatnia chwila, by dać się powiesić nago na publicznym widoku, oblać się benzyną

i ostatni raz stanąć w ogniu samego siebie, w imię idei, zanim przestanie być ważna,

zanim stanę się zimnym wyjadaczem ciepłych resztek z wagin

coraz młodszych dziewcząt, nędzniejszym od kurwy harasymowiczem odcinającym

kupony od własnej niesławy czy małym humerkiem zasłaniającym się niepamięcią

jak tarczą. Niezdolny do Miłości staję się zdolny do wszystkiego

innego, reszta to proste mechanizmy. Gerentokracja...

I ten rozmydlony Stachura miał rację: kochać można i tak, jak się przenosi góry:

siłą woli. Na starość zostają tylko wyuczone za młodu triki,

śmieszne zapamiętane cytaty, zapamiętale powtarzane. Będę wracał przed to lustro.

Powrót do Anny Marii

Wracam do mojego domu pachnącego parką, pomyjami, popiołem i pastą

do podłóg.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam do miejsc olśniewająco jasnych i czystych.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam do bólu Matki, której zwrócono właśnie umęczone ciało syna.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam do prostego języka dzieci.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam do Karuska bez końca zataczającego większe i większe kręgi

spirali.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam do chłopca porzuconego na klatce schodowej w Łodzi i potem

jeszcze podrzucanego tu i ówdzie.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam do ziemi, bo wypełniają się moje małe proroctwa.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam na szpotawych stopach, niosę raka prostaty, żylaki odbytu

i achalazję, do majowego poranka, gdy nogi niosły mnie same.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam na Mały Rynek w Krakowie, w bezbrzeżną pustkę, do NIC, które

było we mnie od samego początku.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam do drżenia, które jest moim jedynym imieniem i jedynym

nazwiskiem.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam z krainy, gdzie próżny urok słów bywał mi pocieszeniem.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam na odpychające łono Kościoła, który przykazał mi Miłość,

więc posłuchałem go.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam na puste pola po swój plugawy plon poczęty ze światła będącego ułudą.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam po znak krzyża zostawiony kiedyś na czole niemowlęcia.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam jako truposz, zombie, wydrążony ludź, bo dałem z siebie

wszystko i zostały we mnie tylko śmiecie.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam niegodny wiązać sznurowadeł tym, którymi gardziłem, pamięć

jak zepsuta sekretarka powtarza w kółko „Nie jestem godna, żebyś

mnie dotykał”, wywyższałem się i słusznie mnie karzesz.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam pomiędzy rupiecie czekające aż czas dokończy dzieła a potem wracam na swoje miejsce, do świata zapachów.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam do wszystkich niemęskich scen, jakie były moim udziałem.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam, jako popychadło, do warsztatu mojego Ojca.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam nad szpitalny kojec aby patrzeć na swego półrocznego syna.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam na podwórko, na którym godzinami kopałem kapsel od wina,

ponieważ przebywałem w innym świecie.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam do swoich pierwszych posunięć w grze, której reguł nie pojąłem, więc nie wiem, gdzie są dziś moje błędy.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam do Głodu, ale nie potrafię już go poczuć.

Nasze życie należy do Ryby.

Wracam do brzucha, gnieżdżę się.

Wracam z podróży, w której wiodło mnie bicie utajonego serca zegara,

jeszcze przed chwilą coś drgało w połamanych mechanizmach, poruszało

się, próbowało się powtarzać, wreszcie umilkło.

Przypisy:

1. ZPR — Zjednoczone Przedsiębiorstwa Rozrywkowe. [przypis edytorski]

Wesprzyj Wolne Lektury!

Wolne Lektury to projekt fundacji Nowoczesna Polska – organizacji pożytku publicznego działającej na rzecz wolności korzystania z dóbr kultury.

Co roku do domeny publicznej przechodzi twórczość kolejnych autorów. Dzięki Twojemu wsparciu będziemy je mogli udostępnić wszystkim bezpłatnie.

Jak możesz pomóc?

Przekaż 1% podatku na rozwój Wolnych Lektur:
Fundacja Nowoczesna Polska
KRS 0000070056

Dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur i pomóż nam rozwijać bibliotekę.

Przekaż darowiznę na konto: szczegóły na stronie Fundacji.

Ten utwór jest udostępniony na licencji Licencja Wolnej Sztuki 1.3

Źródło: http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/podsiadlo-wychwyt-grahama

Tekst opracowany na podstawie: Jacek Podsiadło, Wychwyt Grahama, Lampa i Iskra Boża, Warszawa 1999.

Wydawca: Fundacja Nowoczesna Polska

Publikacja zrealizowana w ramach projektu Wolne Lektury (http://wolnelektury.pl). Reprodukcja cyfrowa wykonana przez fundację Nowoczesna Polska z egzemplarza pochodzącego ze zbiorów autora. Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

Opracowanie redakcyjne i przypisy: Paulina Choromańska, Aleksandra Kopeć, Paweł Kozioł, Jan Szejko.

Okładka na podstawie: Derbeth@Flickr, CC BY 2.0

ISBN 978-83-288-5233-4

Plik wygenerowany dnia 2021-07-08.

Idź do strony:

Darmowe książki «Wychwyt Grahama - Jacek Podsiadło (zdigitalizowane książki .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz