Samczyk - Adam Wiedemann (czytaj za darmo online .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Samczyk to debiutancki tomik Adama Wiedemanna, wydany w 1996 roku.
Poeta sięga w nim po wyrafinowane formy, takie jak sonet czy sestyna, a pisze np. o smażonym kurczaku („zapach / to taki kurczak, który wreszcie umie latać.”). W innych wierszach zdarza mu się naśladować prymitywne rymy poezji dawnej. Innymi słowy, tomik ten to mistrzostwo świata w ironii.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Adam Wiedemann
- Epoka: Współczesność
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Samczyk - Adam Wiedemann (czytaj za darmo online .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Adam Wiedemann
Bóg wciąż musi tam siedzieć więc wcale Mu się nie dziwię
Pan Bóg nie może wybierać słońca albo cienia
ogląda po sto razy najgłupsze przedstawienia
wącha wszystkie perfumy wdycha wszystkie smrody
zażerając się tortem cierpi zgony i porody
Trudno się Panu Bogu arcydziełem wzruszyć
gdy jednocześnie widzi wszystkie brudne uszy
Wszechmocny — a nic nie poradzi na koszmar Wszechobecności
nie miejmy Mu więc za złe tych paru nieuprzejmości
Część III
Jabłko
Zrobiło się zimno Ciepłą kurtkę wyciągnąć trza z szafy
Ciepłą miłością otulić pożądanie drżące
o swoją autonomię Ciepłym tłustym sosem
napełnić pusty kościół ciała Ciepłym Brahmsem uszy
Ostry szron gdzie nie spojrzeć Ale z ciałem w puchu
z miłością w sercu i nawet z potrzebą
Boga w drodze wyjątku przemienioną w Boga
można już iść i łapać miasto na zimnym uczynku
Teraz siedzę w ciemności otoczony ludźmi
klekotem wierszy murem Nagle widzę
jabłko pozostawione (w szafie) w kieszeni jesiennego płaszcza
: co zrobić żeby pamiętać Żeby tam nie zgniło
Kraków, 19 stycznia 1994
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
*** [wszyscy mówią]
wszyscy mówią
że im się nie chce
mnie też się teraz nie chce
mówię sobie
mówię Jarkowi
chodzę siadam
gdzieś daleko
leje
jest lato
wolę to
skrzypce bzyczą
leżymy na pryczy
brzydzisz się mną
we śnie
teraz już
nie pamiętasz
deszcz kapie
więc to nie trzmiele
tam brzęczą
prąd się przeciska
drutami
wirują szprychy
świata
przyjechały do domu
w domu ciemno
na parapecie zdechłe osy
szeleszczą
już mogę iść spać
może jeszcze jeden wers
albo nawet dwa
:ten co umarł
nic już nie napisze
pisane 10 lutego 1994
do muzyki „Preludiów i fugi” Witolda Lutosławskiego
Wiersz Johna Cage’a, przyśniony
Robimy się coraz paskudniejsi. Krzyż, na którym zwykle
wieszałeś swój sweter, teraz w centrum uwagi. Owinął się właśnie
wokół tego, co skrywa szary albo czarny
i śliski materiał twoich myśli (?). Z jaką wielką ochotą
przyłożyłbyś to teraz do tych paru martwych, w miarę twardych pojęć,
którymi wyśpiewuje swoje opustoszenie
szary lub brudny albo tylko mokry
łabędź.
marzec 1994
Pliszka
Miłoszowi Łuczyńskiemu
Odkąd nastały lekcje, zrobiło się lepiej:
z okna tego pokoju jest widok na rzekę:
siedzę na parapecie, myślę po angielsku,
w moich zmrużonych rzęsach trzęsie się pudło zmierzchu.
Popiół od papierosa turla się po dachówkach:
świat się stopniowo robi gładki jak pocztówka
i przestaje wystarczać, choćby był nie wiem jak ładny:
spójrzmy więc, co dopisał z tyłu Ivan Blatny4.
Czynność w miarę wykwintna: siedzieć tu sobie i czytać
te strofki: tak misternie niedopasowane
jak ubarwienie pliszki: co nad Sanem
i tutaj — jednocześnie (?) wśród zieleni zgrzyta.
Janowice, 15 kwietnia 1994
Język
Tak, bardzo lubię trzymać stopy na maszynie do pisania.
Nieważne jak to robię, nie chce mi się wam teraz wyjaśniać;
miękki dotyk tych wszystkich małych klawiszy koi
mój zawieszony na drugim końcu ciała umysł — coś jak stukot
kołowrotka, który przywracał jaki taki porządek w mózgu
— fikcyjnej zresztą — Małgorzaty. No tak, mogę być tylko
Faustem, ale to może później. Więc ty nogami piszesz
te swoje wiersze? Tak, piszę je nogami. Piszę je
dupą. Moja dupa to wielka artystka, jak mawiała
pewna parlamentarzystka. Moja śledziona w brzuchu
uwięziona. Od samego rana jestem niewyspana. Jak dawno
nie napisałem nic tym językiem. Nic w niczyich ustach.
Kraków, 28 kwietnia 1994
Sestina (IV)
... tylko więźniowie
(Szymborska)
przybyłem tu lecz nie zaznałem spodziewanej czystości
wiadomo autobusy dworcowe ubikacje jakie to wywołuje pragnienia
cały świat nakierowuje się na to jedno dla czego zostawia się wszystko
inne nawet gdy podróż sama zda się jedynym celem podróży
cóż dorówna czystości jaką promienieje przyszłość
zbrukana jeno śmiercią niechybną? oczywiście meble
w domu moich rodziców zwykłe zresztą meble
nie służące jednak niczemu prócz czystości
na które starczy spojrzeć by zobaczyć przyszłość
idealną wyrastającą ponad wszelakie pragnienia
jak nieistnienie jak cisza morska pośrodku podróży
stałość najdosłowniejsza chociaż mimo wszystko
podległa upływowi czasu gdyż jak wszystko
powleka się mgłą niepamięci tak meble
kurząc się uczestniczą w naszej ziemskiej podróży
niezdolne samodzielnie utrzymać się w czystości
lecz przy odrobinie starania zdolne zaprezentować ją w pełni toteż pragnienia
czystości wiecznej mają dzięki nim zapewnioną przyszłość
niczym głodna kocica osacza nas przyszłość
ziejąc pustką gdy teraźniejszość daje nam absolutnie wszystko
my jednak zastraszeni wciąż swoje pragnienia
ustawiamy w przyszłości niczym używane meble
w nowiutkim mieszkaniu niezdolni zresztą niczym zbrukać jej czystości
tak jak nie da się brudu uniknąć w podróży
oto więc powróciwszy z dalekiej podróży
mogłem jak stare portki zrzucić z siebie przyszłość
znalazłszy się w krystalicznych objęciach czystości
i jak w błysku iluminacji ujrzeć wszystko
odbite w politurze którą lśniły meble
tłumiąc we mnie potrzebę wszelkiego pragnienia
tymczasem zatęskniłem do czystości swojego pragnienia
które kombinezonem ochronnym było mi w podróży
a teraz opadło ze mnie na smutne skonsternowane meble
podczas gdy ja zacząłem obmyślać nową podróż nową przyszłość
znów wierząc że pragnienie jest trutką na wszystko
co jak wszy z brudu lęgnie się z nazbyt pielęgnowanej czystości
i choć brudna jest przyszłość wszelakiej czystości
czyste staje się wszystko pod szczotką pragnienia
zrymowania w tym wersie mebli i podróży
Grabów, 22 lipca 1994
Małość
kaczka się tapla rower się telepie
tężeje piach
trzęsą się meble w rozgrzanej przyczepie
cień się powiększa na trawie przy sklepie
grążąc dzieciaki pogrążone w grach
kręcą się tryby na moim przegubie
przy budach psy
gdy kocim wzrokiem łapię wciąż i gubię
ptaki niezgrane jak na wiecznej próbie
Vingt regards sur L’Enfant Jesus5
wdzięczą się chwile choć się czai trwanie
i je połyka jak żarłoczny kos
a one krwawią jak maliny w dzbanie
trup Oliviera pływa po Sekwanie
i śpiewa na cały głos:
nie darmo miłość rodzi się skrzydlata
a w sklepach goły pokutuje drób
bo to dla trupa jedyna zapłata
zwłaszcza gdy sądził że traci pół świata
z powodu małych stóp
na dachach kruche złocą się anteny
nad topolami polatuje puch
a co tam dalej już się nie dowiemy
gdy nie chcąc wierzyć że się rozstaniemy
maleje duch
wrzesień 1994
Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/
Wiersz interwencyjny
znowu jest wojna znowu są wiersze o wojnie i nawet
śni mi się wojna więc prawie już wiem jak to jest
zginęły mi nożyczki ten cholera miłosz
otwierał wczoraj wino zawsze tak jest wystarczy
moment mojej nieuwagi i teraz nie ma ich w żadnym
z pięciu czy sześciu miejsc gdzie zazwyczaj leżały
zapalam papierosa robię tyle rakotwórczych rzeczy
chłopcy śpiewają dona nobis pacem6 za chwilę
zacznę chyba zaciekle obgryzać paznokcie