Czarne kwiaty dla wszystkich - Paweł Kozioł (czytelnia książek online txt) 📖
Krótki opis książki:
Czarne kwiaty dla wszystkich to pierwszy tom poetycki Pawła Kozioła, wydany przez Staromiejski Dom Kultury w 2003 r. Zebrane tu teksty ujawniają głęboko uwewnętrznioną recepcję tradycji barokowej, z jej tropami (jak konstelacje wpatrzonych w siebie lustrzanych odbić), estetyką (jak choćby tytułowe czarne kwiaty) i nieuchronną melancholią. Jednocześnie, konstruując własny styl ekspresji, autor wierszy czerpie twórczo z tego, co wypracował warsztat awangardystów, przez co w zdumionym czytelniku rodzi się podejrzenie, że Czechowicz czy Peiper również wyrastają z barokowych korzeni.
Najpełniej urok tej poezji ujmuje koleżanka po fachu autora, Maria Cyranowicz, w posłowiu zamykającym tomik.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Paweł Kozioł
- Epoka: Współczesność
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Czarne kwiaty dla wszystkich - Paweł Kozioł (czytelnia książek online txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Paweł Kozioł
id="sub0">+++
krajobraz ścieka
zardzewiałymi rynnami
chmury zamknęły
swoje małe błyszczące
oczy kropel
widocznie ptak wilgoci
nie potrzebuje opisu
Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/
Zatrzasnąć się
ZATRZASNĄĆ się w malarstwie tak jak w twoich
oczach bo jeśli farby są tak samo
częścią ciała bo jeśli mogą mnie tak samo
odepchnąć kiedy niebo wystawia język pędzlom
to i tam mogę prosić by szło za mną lustro
i by odbiło każdy cios tej ostrej
drogi każdy jej kamień choć kamienia nie ma
dopóki nie uderzy a drogi dopóki
nią nie odejdę co dalej ty wciąż dalej
a jednak razem od teraz do końca
wersu w nim właśnie zatrzasnąć się mówić
szczerze tak jakby szyfr był doskonały
+++
malarz
twarzą do ściany
w kącie
własnego oka
poeta
uderzony po rękach
linijką wiersza
Ciszą i wierszem
CISZĄ i wierszem ciszy instrumentem
z palcem krzyku na ustach wskazującym nowy
powiat powietrza poezję skrajną krawędź
jej będzie wszędzie środek wyrazu nigdzie
w środku pytanie lecz nie na to wszystko
odpowie a za wszystko nade wszystko że
nie w takim przecież człowiek urodzony
świetle pożera światło odepchnięty
przez światło swoje własne pisze sobie nie
ogień lecz popiół jak po ogniu w którym
spalę te kartki nie słońce lecz co
ma zamiast słońca wzejść na polach nocy
Jeśli rachunek
JEŚLI RACHUNEK w którym świat mi ciało
a ja mu słowo ty mi znów samotność
a ja ci swoją na oko na przymknięte
nie okaże się równy to co ze mną — deszcz
w dół obrócony płomień deszczu Ziemia
jest grobem deszczu powietrze domem deszczu
twarz jego lustrem ile w płucach deszczu
wołałem zagłusz ten deszcz i ten wiersz
instrument ciszy w górę słowa w deszcz co
jest lustrem ciszy słowa domem ciszy
zamkniętym skoro twoje lustro mówi
słowom was nie ma deszcz lustru ciebie też
+++
zaczyna się
od cyfry:
raz
raz dwa
raz dwa
a potem
nie ma potem
wciąż
próba mikrofonów
Jeśli szukałem
JEŚLI SZUKAŁEM kiedyś domu w twojej
szyi niedobry język znalazł dom
pod kloszem kluczem zagryzanym w głodnych
rękach jeżeli ciągle szukam domu
w twoich warg tańcu nie rób ze mnie mięsa
gdy ciągle tańczysz w głowie nie rozpalaj w niej
ognisk bólu punktowych reflektorów złości
bo przy nich nie ma domu nie rób ze mnie domu
skoro znalazłem sobie stancję w słowie
na świat zamkniętym nie rób we mnie drzwi
bo i zatrzaśniętego domu chciałbym jeśli
na twoich oczach nie rób ze mnie łez
+++
jak śnieg zapłakać
który blaskiem wypełnia
dzban głowy rozbija czaszkę
wyjmuje z niej łzy
który nauczy
wszystkich masek otworzy
oczy
obróci w nich klucz
który rozdzieli
nas nożem nocy siekierą
światła
który nakarmi
głodem a w wino
poprzemienia słowa
jak śnieg zapłakać
śnieg
który znika gdy płacze
Kim zaś byłaś
KIM ZAŚ BYŁAŚ przeważnie pustym miejscem przy mnie
twój dotyk jak te wiersze nic nie mówił deszcz
to słowo wraca kneblem kulą ciszy kartką
zwiniętą w pięść upartym pytaniem gdzie teraz
mój warsztat pracy warsztat miłości mój warsztat
płaczu i czemu chociaż zawsze przed tym
broniłem się to wiersze właśnie teraz winny
przychodzić mi bez kształtu frazą dłuższą niż
kiedy mówiłaś do mnie każdym moim słowem
nią się podzielmy: tobie cisza mnie
deszcz co jedynie wspólne z ziaren deszczu wschodzi
przede mną ścianą tobie rusztowaniem dźwięku
+++
za każdym wierszem ziemia wydeptana
za każdym wierszem skrzydła tylko z drewna:
odchodzi a wiatraki
śpiewają pieśni bojowe
za skrzydła drzwi za drzwi do których puka
twoją nieobecnością każde zdanie
wyjść
nawet pod to niebo które we mnie
nie zechce wierzyć pod powietrze starte
na proch młynami światła
skrzydła
tylko ich
Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
Jeżeli
JEŻELI z wiersza nie zbuduję domu
dla zmarłych ciemny będę jak dom po nich który
stoi na ustach ziemi one go wzywają
jak dom pod nimi: czarny mróz i gruz
węgla przed którym uciekają usta
i dom nad nimi: wir gdzie wrony wiatru
krzyczą bo gniazda budują ze skrzydeł
jak dom w nich wreszcie skoro nawet zmarli
mieszkają w sobie w gniazdach z siebie od
nowa trzeba ich zatem zbudować to znaczy
podnieść z pamięci plan padłego domu
przyjąć chrzest krzyku węgiel w usta wiersza
Śpiączka
ŚPIĄCZKA koma przecinek między życiem a
tym drugim zdaniem rana cięła słowa które
ważne lecz skreśli się samo mówione
zygzakiem wobec prostej choć nieznanej składni
języków — tak jest — martwych Gdy prosić o dar
języków to wyłącznie tych bo z nich jest szept
śpiączka koma przecinek co z tego że jako
poeta nie uznaję przecinków one są
ostrzem tej składni z której znamy tylko
ten jej sztyk groźny szyk zdania poza tym
nic już naprawdę nic bo co ma wiersz
do tego przecież nie ma nic bo nawet końca
+++
tren
wiersz dla zmarłej
ciągnący się po ziemi
ogon jej sukni