Zjadacze kartofli - Julian Kornhauser (czytanie książek online za darmo .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Zjadacze kartofli — tomik Juliana Kornhausera z 1978 roku.
Zawiera on krótkie, skondensowane wiersze, często pisane w pierwszej osobie liczby pojedynczej, od czasu do czasu w trybie rozkazującym. Gramatyka dobrze oddaje tu podział między sferą prywatną a publiczną. Poeta zdecydowanie jest po stronie tej pierwszej.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Julian Kornhauser
- Epoka: Współczesność
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Zjadacze kartofli - Julian Kornhauser (czytanie książek online za darmo .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Julian Kornhauser
tak
szybko, nie przeskakuj tej
szczeliny. Młodzieńcze,
zawahaj się, dorosły chłopcze,
zabłądź!
Ten dom
Ten dom, przykryty dachem słońca,
pachnący tynkiem, ten dom, odwrócony
twarzą do rzeki, która w biegu gubi
szalik trawy, ten dom, to drzewo
ukrytych wiadomości, to oko niewdzięcznej
ulicy, ten dom, który stracił zaufanie
do okien, ten dom milczący nocą, ale
także i w dzień niezbyt rozmowny, ten dom
pierzchający przed chłopcem w dżinsach,
ten dom, pracujący od świtu na kawałek
chleba, ten dom, ta młodość, która już
wie, ta pora roku, to drażniące powietrze,
ten dom już zamieszkał we mnie na stałe.
Zjadacze kartofli
Brzuch jest może za ciężki,
ale jaka jasność umysłu!
Po trzech minutach wraca pamięć,
w którą już wszyscy zwątpili.
Brzęczą łyżki, ich donośny głos
słychać w całej okolicy.
Mama, która stoi i patrzy,
nabiera na nóż ciężkiego smalcu.
Kartofle śmieją się do niej
złośliwymi oczkami.
Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/
Pejzaż z Murnau (Kandinsky, 1909)
W żółtych domkach protestancki ogień,
w żółtych domkach pachnące siano, woda w wiadrach,
w żółtych domkach wypoczywające buty,
w żółtych domkach lśniący kieł kosy, miłość i mak.
A w górach?
W górach granatowe lasy wspinają się na palce
dotykają włosami różowych policzków nieba
i rosną. Tak, lasy rosną, snuje się dym,
skrzypiące liście wchodzą na strych.
Domki, lasy i góry! Przeszłość jak dolina,
z której wyrastacie, upojnie pachnie
jak wrzosowy miód.
Weźcie kilof
Znajdź sztuczny kwiat. Podnieś go ku światłu.
ADRIAN HENRI
Weźcie kilof i kujcie,
z każdym dniem coraz szybciej,
cegły odfruną za komin fabryki,
płot, za którym śpiewa przedszkole,
rozstąpi się przed wami,
weźcie drabinę i wchodźcie,
zapach siana odurzy córkę ogrodnika,
kurz unoszący się spod kół wozu
osiądzie na wargach,
weźcie kromkę chleba i jedzcie,
drzewa, które piją piwo z ulicy,
zasną wam na rękach,
doprawdy, pracujcie tak długo,
aż skóra pęknie na czole,
aż zamiatacz wrzuci słońce do kubła.
Bądź otwarty
Pokaż ręce czy są czyste
nie są czyste
Pokaż wiersz czy jest wierny
nie jest wierny
Pokaż oczy czy są jasne
nie są jasne
Twój wiersz
Twoje ręce
Twoje oczy
Twój świat jest ubogi
jak ciepły deszcz który pada w tobie
Oskarżenie
Jackowi Smykałowi i Stanisławowi Kruszyńskiemu
Nie pytaj gdzie żyjesz jak na imię ma mężczyzna
który boi się zajrzeć do słownika swoich wątpliwości
czemu dzień jest mokry od potu tak samo we wtorek
jak i w niedzielę jak daleko jedzie się do miasta
z napisem koniec nie są to pytania dla dorosłych ludzi
dla dorosłych ludzi którzy swoje siwe włosy sprzedają
fryzjerom a swoje zasługi instytucjom bojowym
można ich zapytać tylko o trzy rzeczy w jaki sposób
stają się żołnierzami w kuloodpornej skórze gdzie
nauczyli się czytać między wierszami o gładkiej ojczyźnie
jak im przechodzi przez gardło suche krótkie zdanie:
skazany za nieumiejętność przymykania oczu
Bądź czujny
Jem pierwsze truskawki w tym roku
Na stole leżą nożyczki
W telewizji program o wydajności pracy
Biała nić rozwija się z motka
Igła wbita w jego miękką sierść jest jak włócznia
(Bądź czujny)
Polska będzie na skraju niżu
Gołębie gruchają
Jestem daleko w którym jestem miejscu
Jestem daleko tak daleko że nie widzę już siebie
(Bądź czujny)
Dzwonek uśmiecha się nad drzwiami
Ach jaki świeży zapach
Suszarka do włosów wypija sok z koca
Za oknem rozmowa dwóch mężczyzn
Gdybym znalazł właściwą drogę
Gdybym mógł mówić
(Bądź czujny)
Jestem czujny jestem czujny
Posypuję truskawki cukrem
Światło odbija się od ściany
Wtorek, miasto ziewa
Idą ulicą Czerwonego Prądnika po obu stronach
rozkopany chodnik na kamieniu dwa ślimaki
z daleka słyszę oddech rozpędzonego pociągu
pod wiaduktem który złożył skrzydła do lotu
chłopiec prowadzi rower obok rozbity słoik
autobus 124 wiezie mnie do pracy ktoś czyta
„Trybunę Ludu” do góry nogami wiatr wciska się
do środka z kiosku wypada mydło i toczy się
po trotuarze będzie dzisiaj masło przed sklepem
rozmawiają zziębnięte babcie słońce świeci wprost
w oczy płaszcze ukazują swe różowe płuca
ziemniaki włożyły już koszulki kobieta z wypchaną
siatką siedzi na progu i płacze
Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
On
Inny, więc podejrzany, inny,
więc pełen skrupułów, inny,
więc oskarżony.
Nie chce się przyznać, więc
winny, milczy, więc winny,
broni, czego inni nie chcą,
winny, winny.
Domaga się odpowiedzi, nie
odpowiadać! Chce mówić, zagadać!
Walczy, zwalczyć! Nienawidzi,
odebrać resztki złudzeń!
Niebezpieczny, oderwany od
życia, przepłacony, zakłamany —
ostatni
człowiek.
Most węglowy Szczecin — Dania. Notatka prasowa
Masowiec Polskiej Żeglugi Morskiej
m/s „Nowy Sącz” płynie do duńskiego
portu Roeldel z ładunkiem polskiego
węgla. Na trasie Szczecin — porty Danii,
zwanej powszechnie mostem węglowym
znajduje się jeszcze kilka innych
polskich statków. Ale portu nie widać,
jego białe latarnie zniknęły z horyzontu,
dokąd płynąć, jaki obrać kurs? Kapitan
żeglugi wielkiej Jan Soczik rozkazuje:
zatopić ładunek, musi na dnie z honorem
lec! Obecnie większość statków w ciągu
miesiąca odbywa osiem rejsów na tej
trasie.
Punkt widzenia
Patrzę
Dziewczyny wracają z fabryki z sercami w kosmetyczkach
Dachy przykryte śniegiem
Zapach tytoniu wdziera się do płuc,
Roznosiciel gazet wyciąga rękę z „Echem Krakowa”
Na ulicy sami inteligenci
Na ulicy nie ma robotników
Zegary o zmęczonych twarzach
Sklepy z porcelaną
W księgarniach nie ustają rozmowy
Autobus skręca w pierwszą przecznicę.
Kiełbaski z rożna
Prószy śnieg
Artyści rozprawiają o odpowiedzialności
Bronią miasta przed śniegiem
Uczniowie wychodzą z warsztatów
Betoniarka z ociężałym brzuchem
Duże jasne
Patrzę
To nie miasto umiera
To moje ręce nie kwitną
Racja
Powiesz, że jesteś pierwszy w kolejce do postępu,
ale gdzie ten postęp, u diabła,
powiesz, że walczysz o prawdę, której nikt nie
jest pewny, ale czy warto ją odnaleźć, kiedy
i tak wszystko wiadomo,
powiesz, że desperacki skok ocala w tobie
miłość do świata, ale przecież
świat jest tylko na godzinę, na parę
tygodni, nie więcej,
powiesz, że nie boisz się obelg, bo żyjesz
ponad ludzką głupotą, ale
czy głupota nie jest chytrą zapobiegliwością,
powiesz także, że w sporze, w tym
sporze na śmierć i życie o utrzymanie
równowagi, jesteś bezkompromisowy,
ale czy nie chcesz wziąć pod uwagę
własnej niepewności, czy
nigdy nie wahałeś się?
Nie musisz odpowiadać, uśmiechnij się tylko.
Ogień
Nie zawsze, kiedy mówię „ogień”,
myślę „ogień”. Czasem, gdy mówię
„ogień”, myślę: biała, umierająca
wieczność, czyste, nieskazitelne
drganie, rosnąca, ujmująca
miłość.