Makijaż - Jerzy Jarniewicz (szkolna biblioteka .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Makijaż to zbiór wierszy, łączący poezję miłosną ze swoistym rodzajem dokumentu — zapisem języka lat 90., pełnym odniesień do ówczesnej prasy, kultury i rynku. Teksty napisane z pełną świadomością, że się zestarzeją, zaopatrzone w termin przydatności do spożycia, co w przypadku poezji stanowi rzadką manifestację pokory.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Jerzy Jarniewicz
- Epoka: Współczesność
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Makijaż - Jerzy Jarniewicz (szkolna biblioteka .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Jerzy Jarniewicz
tryskając ci w twarz strumieniem czarnym od kawy,
wciskasz się paznokciem w skamieniałe serce,
szeroko rozsuwasz płaty ciepłych ciągle płuc,
i przedzierasz się przez plecy na tę drugą stronę,
gdzie niebo podchodzi już do lądowania
na mokrym od deszczu pasie tajnego lotniska?
Skręty
Mógłby jej skręcić te okulary,
śrubka, jak ziarnko kminku,
już nie spajała oprawki. Trzymał się
jej dłoni nad półmiskiem warzyw,
gdy ciepły zapach parmezanu
podpowiadał mu w obcym języku:
jest dziewięć bram, a ty
jesteś panem klucza.
Podniecały go jej długie, marcowe palce.
Był marzec i miał je w ustach.
Do czasu, gdy kelner przyniósł
solniczkę z otworkami,
przez które nie sypała się sól.
Taksówkarz wyciągnął wkrętak.
Lub śrubokręt. Rozkręcała się
ta historia na dobre, rozkręcona
na drobne, jak ten, epizody. Demontaż,
któremu nie dotrzymał kroku.
Skręciła. Kurs na Karową.
Dziewięć.
Centralwings1
Najpierw urosły mu skrzydła. Tak,
skrzydełka u stóp. Został bogiem
oszustów, kupców i złodziei.
Nosił się z pańska. Bezpański
pies jadł mu z ręki. Spod innej ręki
mogła wyjść z tego zabawna opowieść.
Ona składała serwetki we czworo,
żeby nie uronić rąbka tajemnicy,
która dodawała im pieprzu.
Ich miasta nie były bliźniacze.
Liczyli na pomoc tanich linii
lotniczych w obiegu krajowym.
Żadnego lotu nie było. Pożarł
ich wiersz — piękny i samotny
jak hiena. Love, love, love.
Do trzech razy do dna.
Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Shopping and Fucking2
Życzymy Ci, droga Czytelniczko, abyś i Ty mogła przeżyć równie wspaniałe przygody i odkryć prawdziwą miłość.
Harlequin Enterprises, Sp. z o.o.
Kocham cię i nigdy cię kochać nie przestanę —
wyszeptała dziewczyna, składając usta
do pocałunku. Wargi Raphaela
z całą siłą przylgnęły do ust dziewczyny.
Różowe sutki, różowe sutki.
Zaczął ją pieścić. Annis drżała z emocji
i pożądania. Jej ręce błądziły po plecach Raphaela,
z szerokich ramion przesunęły się w dół,
do szczupłych pośladków.
Bijące serce, bijące serce.
Nie odrywając ust od warg dziewczyny,
Raphael nagle uniósł ją w górę. Trzymała go mocno,
wiedziała, co uczyni. Z pożądania
serce biło jej jak oszalałe.
Szczupłe pośladki, szczupłe pośladki.
Raphael zaniósł Annis do sypialni i położył
na łóżku. Ukląkł przy niej i przez chwilę
przyglądał się podniecony.
Odpiął dwa białe guziczki od sukienki.
Wargi Raphaela, wargi Raphaela.
Zaczął pieścić jej piersi. Odrzucała
głowę na bok, nie mogąc znieść
tak ostrej pieszczoty. Pochylił się nad nią
i językiem drażnił jej różowe sutki.
Dwa białe guziczki. Dwa białe guziczki.
Cztery krótkie wiersze dla Doroty Nieznalskiej3
1. Pasja
I wrzasnął na strażnika:
Gdzie masz, chuju, czapkę?
A lud stał i słyszał.
2. Zob. wyż.
Cztery słowa
na krzyż.
3. Piosenka bluźniercza
Czerwone jabłuszko,
przekrojone
wzdłuż i wszerz,
czemu
na mnie
4. Orzeł Biały dla Nieznalskiej
W bieli jedwabnej będzie wyglądał niemal
identycznie na zdjęciach jak w rzeczywistości.
Dla cery jasnej i jasnego dzioba — tylko biel szampańska,
w przeciwnym razie ptak się rozmyje. Biel śnieżna
stworzy idealne kontrasty upierzenia i szponów.
W bieli rumowej odezwą się półtony różowego.
Biel perłowa przyda blasku, biel antyczna powagi,
w bieli lnianej będzie budził swojskie skojarzenia,
biel migdałowa doda mu smaku. Biel mączna?
Jest cieplejsza od bieli lodowej i optycznie żywsza
od alabastrowej. To która?
W samo południe
W śródmieściu swąd spalonych opon
ściera się z rykiem przenośnych syren
i kołataniem do bram. Transparent
z rozgrzanym do czerwieni słowem
bandażuje fasadę kamienicy: łatwo wpaść w sidła
zwodniczej przenośni. W słońcu świecą
mosiężne tablice biur i kancelarii,
a w szybach bistra odbija się
Commercial Union, sprytnie, bo a tergo4 —
product-placement5 w przepełnionym leksykonie
pamięci. Przecisnąć się, przebić
na drugą stronę, do czekającej taksówki.
A w domu prześwietlić zdjęcia, przełączyć
kanał, żeby przestały się parzyć
rozwiązłe obrazy: Doda skacze przez płot.
Didżej z metropolitą siłują się na rękę.
Nordic-walking6 szlakiem barykad.
Biały kwadrat na białym7
Generałowie zeznają, laleczko.
I co? Od wczoraj żyjemy w najjaśniejszym
ze światów. Jasne? No. Wszystko jasne,
i tym jaśniej dla faktów. Gubi się ofensywa,
rejon ześrodkowania, pod zmiennym kryptonimem,
przesuwa się na margines.
Z wolna linieję, lis pod przykryciem,
kret wśród hodowców szynszyli. Dziś skórę
będę miał jeszcze bielszą. Czyściejszą.
„Odświeża biel, mój Arielu, i jest bezpieczny
dla tkanin”. Znajdziesz gdzieś niższe ceny?
Bo nie o kamuflaż tu chodzi. Wszystko, co powiesz —
pamiętasz? Spiszą, wiem, słowa na straty.
I zacznie się po naszemu: pod ostrzał,
pod twoją obronę. Enter.
Trądzik
Na ścianie ślady po ospie. Sypie się, nie goi.
Od kul? Daj pan spokój. Tu zawsze było cicho.
Wiatr wieje tylko od bramy, od święta tańczą
białe foliówki. Bez słów obywa się nawet
to panoramiczne graffiti w obcym języku czerwieni.
Pod murem chłopiec w wieku na wskroś poborowym
zapala papierosa. Odwraca twarz. Czerwona,
bo młodość zabrała mu cerę. Czy mówię o tym, co
widzę? Na głos? Czy na podobieństwo? Nie mówi nic.
I nie krzyczy. Nie ma opaski na oczach. Stoi pod ścianą,
wzdłuż ściany podwórko płonie w złym słońcu.
Wzrok się zapuszcza, nie wraca:
to widok (ostrożnie) na przestrzał.
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Bajpasy Pinocheta
Wyniosła dziś śmieci, nie odnosząc obrażeń,
a cień wtarł się głęboko
w otwarte jak rana okno lewego skrzydła.
Tam trzask rozsadził rząd słoików z dżemem,
tramwaj rozkołysał szyby, blada fryzjerka
za parawanem zamknęła na spust powieki.
Na murawie stadionu czerwone puszki po coli
grzechoczą kośćmi. Na bilbordzie sprzedają się
wiosenne koncentraty. Pomidor.
Boisz się słów? Coś się w sercu odzywa
nim na zawsze legnie. Słowo —
ślepy kartridż. Chcesz przejść na drugą stronę?
Idź w lewo, wzdłuż prokuratury,
a noc cię nie zaskoczy. Ani pianie koguta
na dwójce.
Będzie wiosna
On nie wie. On się odwraca
(odwroty są w jego naturze).
Już dawno przestał zeznawać
w obecności uszminkowanych maklerów,
którzy w podtekście przebierają nogami,
gdy na otwarciu sesji pikują akcje
zdecydowanej większości blue chipów8.
Z telewizji pamięta długą scenę gwałtu,
z życia — kilka krótkich zdań, których
nie powtórzy. Gdyby mówił,
zaprzeczyłby, że te ręce, to ciało
są jego. Były jego. Pamięta jeszcze,
jak pięknie
wyglądają białe łany
kwitnącej nieco wcześniej
wełnianki pochwowatej.
Pantograf
Nie domykają się drzwi. Nie odjedzie.
Tłum, słowa i pot. Powiedział jej dość,
by z odrobiną przesady, na jaką go stać,
nazwać to „wszystkim”. Nic widać chęci
odrabiania fiksingowych strat,
więc indeks przykleił się
do neutralnego poziomu. Słowa
obok słów. Chciała coś powiedzieć
i poczuła pot. Jego pot, który
zamknął jej usta nutą amoniaku.
Co słowom do potu, a jej do jego słów?
Niezbieżne historie: pałąk zarysował niebo
nad tramwajem, niebo
nad tramwajem trwa. Pozostała
przestrzeń znów do zasłowienia, którą
mogłaby zająć, ale trzepot powiek