Nikon i Leica - Agnieszka Wolny-Hamkało (gdzie czytać książki za darmo TXT) 📖
Krótki opis książki:
Tytuł tomiku, złożony z dwóch marek aparatów fotograficznych, pokazuje że zawarte w książce wiersze mają być jak migawki — szybkie, skrótowe, zdatne do błyskawicznego pokazania. Emocje są w nich zwykle pokazywane od zewnątrz, poprzez opis.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Agnieszka Wolny-Hamkało
- Epoka: Współczesność
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Nikon i Leica - Agnieszka Wolny-Hamkało (gdzie czytać książki za darmo TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Agnieszka Wolny-Hamkało
niskie kobiety integrują wieś
jak dreszcz
emotikon
z głębi
oceanu
miasto
jak budząca
grozę
ale piękna
pieśń
jak sztabka
wolframu
w liście
akustycznie
ekstra — miasto
jak błąd
w druku
geranium
i pleśń
po nocy
zwierzeń
i voo doo
patrzę jak cień
mi odrasta
posiadaczka
fortepianów
wieczorynka
Straussa
ma to
miasto
w kieszeni
przyszła po mnie
jej chude
niebieskie
ciało
skrzyło się
spokojnie
dziko
i hulaszczo
by było
ciekawiej
klubowa
historia
miasta
tłuste bity
w kawie
pot
Wszystko, co żyje
maszeruje na nas.
W pancerzach, kołyskach,
w muszelkach, kokonach.
Łańcuszek mrówek,
kołtun białych ciem.
Klekot, klekot suchych pancerzyków
i wilgotne ślady.
Idzie po nas mięso,
nieczytelne znaki — smużki
na asfalcie, zielone
odchody. Kurier z czarną metką.
Odszczekaj tę miłość,
odpukaj tę miłość
z pszczelim sercem i miodem.
Reszka. Przegrałeś. Idą
kwaśne deszcze. Twoje echo w innym
gra na moich ścięgnach do re mi.
sztuczki
Puszczę cię
będziesz gruba
utyjesz po dzieciach
przestanę tu sypiać
zacznę pachnieć inaczej
jakie świństwa robiłem
odejdź uciekaj
dałbym ci dwa lata
potem cię puszczę
będę się upijać
żeby cię nie zdradzać
a potem cię puszczę
To mi się miesza
To mi pachnie przeszkadza
To zostawia ślady
Będę wracał pijany
będę pachniał inaczej
Jestem stary zaszyty
Jestem brudny umieram
Będziesz pięćdziesiąta
Nie różnisz się niczym
nie zdążył
Nie zdążył się do niej przywiązać
(bał się). Nie zdążył się przywiązać
do świata, języka. Bo kim mówi
kim myśli — tobą? Nie zdążył.
Wpadał jak po ogień, kochał się
jakby z daleka jakby
nie przepadali za sobą.
Zdrobnienie imienia —
to wszystko na co go stać.
Słaby złoty, marcowy śnieg.
Do niczego to niepodobne.
Papieros był słodki był słony.
Skąd wróciłaś dziewczynko?
Czym masz włosy zlepione?
Oddychasz powietrzem z piwnic.
Miłość w trybie esemes, jakby
się w tobie załatwił, a ciebie
załatwił — chochoł.
Aż od tego błyszczysz.
Nawet tu, w środku nocy,
jak broszka w czarnej wełnie.
Zimna błyskotka, klejnot z lodu.
Co masz, dziewczynko? Pokaż,
co masz. Nie mam tutaj nic.
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
cosmo
Była podobna do Twiggy1 i dochodziła do siebie
po zawodzie miłosnym. Z metalowym pudełkiem po butach
wypełnionym amerykańską fasolą i miodowymi słodyczami Ambrosoli.
Siedzieliśmy u niej nocami, paląc papierosy,
kręcąc obłędne filmiki, tworząc komiksy i storyboardy,
wymyślając plakaty i filmy
dużo lepsze niż te wypuszczane przez studia.
szkocka legenda postrocka
Pokonana przez pustynną burzę,
z dala od Kościoła, w rytmie
dwóch przesileń żyje
szkocka legenda postrocka.
Śpiewa w technikolorze,
kocha się w drzewie z brodą.
Jej ciałem rządzą rytmy,
o których nie wiemy.
Bywa rdzeniem snu czasem
składa jajo w morzu
lub zagląda do skrzydła dla dzieci.
Obdarzyła cię światowym uśmiechem
i natychmiast chciałeś się przespać
w cieniu jej światowego uśmiechu.
dzień śmierci Michaela Jacksona
I nagle deszcz bryzga farbą jak Jackson Pollock
i dzielnia wygląda jak świeżo wyprana. Widnieje,
my w proszku, ścielimy na łóżku gazety
i ulegamy złudzeniom. Wiadomo, złudzenia
najlepiej smakują z rana. I miłość.
I jest tak dobrze. Jest sierpień, mam urodziny.
Wieczorem wyjmiemy te złote balony z piwnicy.
Ku czci.
kasztany w Teatrze Wybrzeże
Ależ będę, Piotrze, z nową koncepcją
roślinności i kuchni. Z nową w ogóle sobą —
w innym duchu, z inną duszą na ramieniu.
Będę prosto z planu: ubrana w piegi,
z igłami w skarpetkach i rzucę na dzień dobry
coś w rodzaju jak mało tu niebieskiego.
Bo wszystko, do czego wracam
jest przezroczyste, jak powielane
w nieskończoność zdjęcie, na którym
trzeba to mówić? — jesteśmy
szczęśliwi.
lost
W studniach łkają jemiołuszki.
Mole snują swój niespójny plan.
W bramie na Czerskiej płonie bmw.
Zakonnice niosą suknie pod wiatr.
Miasto rezonuje miękko jak błonka.
Ma smak starej herbaty ze smarem.
norwesko-polskie spotkania w ogrodach BUW-u
Kobietą leżącą w fontannie
była Rita Marhaug —
norweska artystka z Bergen,
która nie bała się deszczowej pogody.
W spotkaniach wziął udział
także Jan Mioduszewski: człowiek-drzewo,
artysta otrzaskany w kabale.
Tym razem działał przy pomocy szminki
i symbolicznej symbiozy mocznika
z klejami przemysłowymi. Od początku
był wielki. Jako dziecko bawił się na uboczu
i podobnie jak Francis Bacon — nigdy nie mógł zrozumieć,
dlaczego jego obrazy nie zostały uznane za piękne.
Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/
wiersz o końcu lata
Mieszka obok ciebie
nie musisz iść na nią do kina.
Raz się zachowuje jak banda, a raz
ociąga jak dziecko posłane do łóżka.
Miałeś z nią twardy romans
jak głosi notesik. Wcześniej
nazywałeś kobiety „historiami”,
teraz chcesz mieć ją pod ręką.
Odkąd wiesz, że smakuje
słoną wodą z Palaikastro, krwią
z wargi rozbitej na szlaku