Drugie dotknięcie - Mariusz Grzebalski (czy można czytać książki w internecie za darmo TXT) 📖
Krótki opis książki:
Drugie dotknięcie to tom poetycki Mariusza Grzebalskego z 2001 roku.
W paradoksalny sposób opisywał go Piotr Śliwiński: „Grzebalski jest łudząco podobny do wielu swoich rówieśników. Łudząco, gdyż jego poezję od samego początku, i z każdym tomem coraz bardziej, wyróżnia wielojęzyczność i wszechstronność”. I rzeczywiście w książce współwystępują tryby realistyczny i metaforyczny, melancholijny i ironiczny.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Mariusz Grzebalski
- Epoka: Współczesność
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Drugie dotknięcie - Mariusz Grzebalski (czy można czytać książki w internecie za darmo TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Mariusz Grzebalski
Widoki
Przypisy
Wesprzyj Wolne Lektury
Strona redakcyjna
Drugie dotknięcie
Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/
[Dedykacja]
Marysi
Drugie dotknięcie
Krety
Irracjonalna potrzeba ciepła,
kiedy pół autobusu
opuszcza powieki
na przekrwione białka.
Mężczyźni śpią,
kobiety stoją.
Na szybach para
i wilgotne powietrze
jak papierowe ciasto
klei się w ustach.
Patrzymy przez siebie
na zewnątrz.
Na chmury
odsłaniające brakujące miejsca,
na dziury po dymie.
Czas sobie nic z tego,
nie oferuje nic w zamian.
Odkrywa bloki
o brudnych dziąsłach,
po wyjściu strzela
w żyły zielenią,
na stołach zostawia kurz
i wezwania
ze znienawidzonych urzędów.
Październik
Zapomniałem o nim. Więc dlaczego teraz —
jesienią, kiedy wiatr ładuje pod kołnierz
swój wilgotny jęzor? Kiedy jego żona i córka,
popychane, nie bez trudu nabijają na hak
wyszukane w trawie papiery i śmiecie,
a czarną foliową torbę wyrywa im z rąk?
Kim jest teraz, skoro z taką łatwością wydostał się
z kobiety i dziecka, za nic mając czas i odległość?
Ten sam co przed laty beret w kolorze zgniłego brązu,
sztuczna gałka oczna pod opadającą powieką.
Nagle obecny i równie realny, co malarze przed sklepem,
ciągnący wino z gwinta, choć to październik.
Czy tam skąd przychodzi, nie ma dla niego węża,
żeby jak tu podlewać mógł trawnik, i szpikulca
do nabijania petów rzuconych gdzie bądź?
Obce, stanęło przede mną — życie?
Trzy dni
Wyszedł po chleb i zniknął.
Kierowca ciężarówki był miły:
„To się zdarza, podrzucę”;
wszyscy pozostali — nie.
Teraz nie wie, skąd taki brud
po wyjściu z wanny, nie rozumie,
dlaczego trawa, igliwie.
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Pokój z widokiem
Stanęli pod akacją
wplecioną niepewnie
w skwer tuż obok
alei różanych badyli,
które, jak wszystko tutaj,
i wszystkiemu wbrew,
próbują przeżyć jakoś tę zimę.
Ona prosi o coś,
on jej uparcie odmawia,
gestykulują mocno.
Potem on szuka czegoś,
jak się okazuje — zapałek.
Ona kupuje w kiosku
chusteczki higieniczne.
Zdaje się, i ich skuła ta zima.
A jednak przyjeżdża tramwaj
i mimo wszystko
zabierają się razem.
Prognoza
Jesień cofnęła się w lato —
nic sobie nie robi z świętych
zakazów, nieodwracalny porządek
rzeczy zaniedbuje się w obowiązkach.
Ale spójrz — to nas, nie innych,
upodobał sobie w ten świąteczny
czas zły cień. Wkrótce dopadną nas
wszystkie nasze zaniechania, złe
uczynki innych przejrzą się w naszych
uczynkach, proste fakty powiedzą
o nas więcej, niż skłonni bylibyśmy
odsłonić sami przed sobą.
O!
Zmarznięta ziemia pęka
na przekór cofającej się zimie.
Dzikie gęsi wracają postnym
niebem — patrzymy i...
cieszy! W kieszeniach bilon
łaskocze zziębnięte dłonie.
Wiatr pryska od klaszczących
futryn. „Nie wychodzić” —
umówiło się osiedle, wróciło
z kościoła, trwa przy swoim.
Ale, o! wróbel odciska
pieczęcie na szronie!
Sonet po przerwie
Kontra słońca, kiedy banery klaszczą
niczym powieki PRZYJAZDY/ODJAZDY
w holu opustoszałego dworca.
Jakże zdumiewają dziś zdania ulic,
równoważniki przecznic!
Mężczyźni wylegli z bram —
armia niepewnych przecinków
w drodze pod „Biedronkę”.
Średniki kobiet chłoną chłód w cieniu akacji,
wesoło płyną kursywy witryn.
Mówi to ktoś ukryty w naparstku cienia.
Notował na kartoniku, ale przestał.
Szatynka nuci szanty, wiatr dmie w żagiel
jej prania, jakby chciał przestawić Główną.
Godzina dziewiąta
Zielony masztowiec elewacji pręży
żagle okien w pierwszym słońcu.
Mewy anten wszczęły na dachu
świetlny zgiełk, czeszą skrzydła
nad bocianim gniazdem klatki schodowej,
którą ktoś akurat opuszcza się w dół.
Ich pióra dają znaki lusterkiem?
Lecz kim jest kobieta, która bez obaw
przemierza fale powodziowej trawy
pieniącej się czarno w korycie Warty,
czyją jest posłanką i jakie niesie wieści?
Opowieść wildecka
Co rano to samo miejsce wystawione
na sprzedaż oczom:
złuszczona płetwa kamienicy
na brzegu nieruchomego morza ulic,
mężczyzna-ptak uprząta śmieci
z plaży chodnika zalegające
po nocnym przypływie jak martwe ryby,
nerwowy rój w zatoce bramy.
Na słupach króluje miłość:
„Droga diskdżokejko, Beato, córko dróżników,
numer telefonu do ciebie był trefny,
odezwij się, bo tęsknię! Krasnoludek z «Panoramy»”.
A jednak język odwraca się od oczu tego miejsca.
Niewidzialna dłoń odpina kaburę
w trzcinach kominów, odbezpiecza spust.
Strażnik przygląda się zewsząd.
Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/
Niekonieczny list z wakacji
Dzień rozpoczął się od płaczu dziecka,
błękit przesuwał się nad blokami jak dynamit,
jak ebonitowa kość, kiść lodu.
Odniosłem wrażenie, że czyjaś twarz
przegląda się w kreskach asfaltu.
Górą i po bokach zielenie w płynnym pędzie,
ogryzek słońca odgryzł się zza wierzb.
Ruszyliśmy — już po kwadransie
wieloryb jeziora oddychał z trudem,
zaryty w piach u naszych stóp.
„Nie lubię myślników” — zagaił ktoś —
„Ich rozchełstanie zastąpiłbym najchętniej
pożywną mową prostolinijnych przecinków”;
nie było chętnych do podjęcia wątku.
Tylko cienie pod brudną pończochą wody
oddawały się zabawie w ciepło-zimno
i małolaty na brzegu wrzeszczały
przed odprawą za granicę zmysłów.
Dedykacja
Ciemna zmarszczka rzeki żłobi
równinę ciągnącą się stąd
aż do miejsca, gdzie jak podpalony
ul dogasa miasto; wiatr czesze
opustoszałe ulice. Czyja brzytwa
strzyże ich karki, czyja strzyże
ich szyje? Psi ząb — księżyc — gaśnie.
Świat ciemnieje: puls w skroniach
skazańca. Zaraz śnieg spadnie,
pokryje ich twarze. On pozna słone
jezioro jej brzucha, szubienicę
piersi. Zanim śnieg zgaśnie.
Lekcja anielskiego
Rzeczywiście. W zasadzie wszystko
stało się do przyjęcia. A że od razu
„Ciepło zabija”, „Wyróżniam przynajmniej
cztery rodzaje śniegu”, w końcu
„Zjadłem księżyc?” I to się zdarza.
Na razie wszakże jedynie mgły mamy
pod dostatkiem. Zieleń niepewna,
jak początki ognia, upomina się o nas