Tlen - Julia Fiedorczuk (interaktywna biblioteka .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Perspektywa, w jakiej mieści się ta książka, wyznaczana jest przez dwa zdania z tytułowego wiersza: „Lekko mieszkamy na wydechu świata” oraz „Przyszłam tu, żeby oddychać”.
Błędem byłoby jednak spodziewać się w Tlenie wyłącznie patosu. Autorka potrafi ironizować na temat problemów współczesności, dziwić się paradoksom nauki czy komentować ludzkie uczucia. W żadnym momencie nie rezygnuje jednak z pisania o relacji między człowiekiem a przyrodą.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Julia Fiedorczuk
- Epoka: Współczesność
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Tlen - Julia Fiedorczuk (interaktywna biblioteka .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Julia Fiedorczuk
mocny
jak fala uderzeniowa, koncert A-moll Griega
zapuść korzenie, znajdź źródło, kwitnij, wydaj owoc
ożyj, wierszu, chcę twojej krwi
wierszu, wierszu bądź tak niebezpiecznie piękny
jak pijana kobieta na obrazie Muncha
liczą się tylko podstawowe barwy, żółty, czarny, czerwony
liczy się ogień
jest czas nadziei
i czas rozpaczy
liczy się ogień
jeśli nie masz ciała
nie znasz miłości
ani nie znasz śmierci
wierszu, wierszu bądź w słońcu
w oku świata
w przemianie chleba w ruch
w ustawicznym rozpadzie, który jest warunkiem wszelkiej syntezy
we krwi
ogniu
bądź
jest czas nadziei
i czas rozpaczy
liczy się ogień i lód
wierszu, wierszu bądź jak ciemna noc duszy
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Bum!
i świat rozkwita jak odświętna raca
ciekawe co to za okazja
że od tej pory wszystko zmierza na zewnątrz
z dala od tej osobliwości, której potem nadawano różne nazwy
w sumie nic takiego, garść nagrzanych gwiazd
ok. 200 miliardów w naszej mlecznej okolicy
a miejsce akcji jest częścią przedstawienia
bo kiedyś nie było miejsca
i nie było kiedyś
Neutrino samotny żeglarz
mały Odyseusz co podbija pustkę, która jest we wszystkim
i co to znaczy wrócić
i co to znaczy dom
i co to znaczy do?
Kolejny przełom w historii ludzkości
radość w TV
opanowaliśmy nowe słowo bozon
jesteśmy na żywo informowani
o tym co widzimy
całkiem nam nie straszne takie czarne dziurki
(What if darkness became unhinged right now?
to Ashbery, ale o czym innym)
bo tak naprawdę wymiarów jest jedenaście
a wszechświat to gigantyczne organy
i jak to jest stale być wyśpiewywanym
o tym Coleridge w „Harfie Eolskiej”
i Wordsworth w „Preludium” co prawda
żaden z nich nie słyszał o superstrunach
blisko, coraz bliżej
ciepło, coraz cieplej
pytanie o częstotliwość głosu anioła
w pewnym sensie jest to bowiem remake
starych teleologicznych historii
chodzi o odświętne zagęszczenie czasu
żeby wszyscy przez chwilę popatrzyli w tę samą stronę
co i my czynimy
przy zgaszonym świetle
kiedy nas otacza szarość pełna szmerów
i drżenia
Dziwadełko
i cała ziemia na łyżeczce:
To see a World in a Grain of Sand3
tak blisko jedni drugich
Początek i Koniec
jak ciasno zwinięty kłębek kolorowej włóczki
młody liść paproci
skompresowane sny
Lew obok jagnięcia a obok Buddowie
nic do powiedzenia
nic
nic nic
nic mężczyzny i nic kobiety
nic dziecka nic drzewa nic tlenu
kropla plazmy
w gęstym sercu gwiazdy
Sorella la luna
E.P.
Niebywałość światła w tej potężnej nocy.
Która nie ma źródła.
Która nie maleje.
Twarz księżyca pocięta kreskami gałęzi,
mozół mrówki, która nieustannie
idzie do nieba.
Ponieważ mrówka jest częścią procesu,
taniec starych sosen w tej ciemnej katedrze,
gdzie jeden mrok łączy się z drugim.
Ponieważ liść jest częścią procesu,
tylko żyć i umierać, żyć i umierać,
żyć i umierać powoli
jak gwiazda. Te robią wrażenie,
małe eksplozje wielkiej duszy świata,
która nie ma źródła i rośnie.
Mamo, jaka duuuuża muzyka!
Na styku sezonów,
w czasie przejrzystym jak kryształek piasku,
czułość jeży śpiących blisko tętna ziemi.
Wysoko w gałęziach szepty i wołanie.
Pierwsze płatki śniegu na policzkach dziecka,
kiedy biegniemy po prezent:
rozgwieżdżony listopad
nad Narwią.
Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/
Kompost
J.C.
Te maleństwa, które jedzą ciała liści na podłodze lasu.
Rozcieram w palcach zimną grudkę ziemi,
proch wypełnia poziomice egzotycznej mapy.
W moich tętnicach koncert obcej muzyki,
szum krwi i życia, które mnie chwilowo gości jak rzeka
przypadkowy liść:
wyboista podróż w dół błyszczących wodospadów z widokiem na niebo.
Kładę się na mchu.
Ołów chmur pocięty żyłkami gałęzi,
białe słońce, wiatr i poruszenie skrzydeł,
bez znaczenia, oczy, pazury i pierze,
bez znaczenia iskra między ciemnościami.
Wdech i wydech. Wdech i wydech poza mną,
ponieważ jestem zgięciem wielkiej płachty czasu,
mieszkam w wygnaniu,
zmarszczka na powierzchni wody ciemnej jak milczenie.
Liść wpada do rzeki, a rzeka do morza.
Morze zakwita czerwienią ukwiałów.
Nad tą cudną łąką, pod sklepieniem fali
wolno pływają obojętne ryby.
Pewnego dnia
zgasną telewizory
i wojna skończy się bez fajerwerków,
posprzątamy mieszkania,
w okna wstąpi blask.
pewnego dnia cisza będzie naczyniem na deszcz,
samochody staną, żeby się w nią wsłuchać.
z ciszy urodzi się dźwięk
żywy jak źrebaczek.
piszę ci o tym słowami
bo ko-
cham
(sic!)
a hemoglobina wychwytuje kółka tlenu:
o
o
o
oddychaj
oddychaj
ko-
Tlen
Pokażę ci miłość w jednej garści gwiazd.
Znasz feerię śniegu na przydrożnych liściach?
Fioletowy kontur grudniowego dnia?
Przyszłam tu, żeby oddychać.
Są mali tancerze w kropli rzecznej wody.
Raje owadów za bramą ogrodu,
gniazdo w zgięciu ramion tamtej grubej sosny,
w gnieździe moich ramion mleczny oddech dziecka.
Lekko mieszkamy na wydechu świata,
jeden mrok dodany do drugiego mroku.
Usta przy policzku.
Policzek przy udzie.
Lekko mieszkamy na wydechu świata,
ciepła sierść wilczycy i jej ostre zęby,
brzytwa mrozu gładzi ciemną skórę rzeki,
jej mieszkańcy bezszelestnie opadają na dno.
Przyszłam tu, żeby oddychać.