Kamienie - Elżbieta Lipińska (internetowa biblioteka .txt) 📖
Krótki opis książki:
Zebrane w tomie „Kamienie” teksty — wiersze, motta, komentarze — przedzielone są w pierwszym, papierowym wydaniu fotografiami osób i miejsc, których opowieść dotyczy. Bez tych wizualnych świadectw, teksty stają się może bardziej uniwersalne, nie tracąc tonu intymności. Wiersze stanowią wyraz pamięci, czułości i żałoby — są zamiast kamyków położonych na grobach żydowskich członków rodziny autorki; grobach, których nie ma. Niektóre wiersze-kamyki poświęcone są sobie samej, swojemu dorastaniu do złożenia siebie w całość — zawsze niespójną — oraz do tożsamości: pół-polskiej, pół-żydowskiej.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Elżbieta Lipińska
- Epoka: Współczesność
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Kamienie - Elżbieta Lipińska (internetowa biblioteka .txt) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Elżbieta Lipińska
class="verse">sztuka magika.
Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/
historia
fabryczka gwoździ która pozwalała im żyć
kazała mu zapomnieć o pisaniu kryminałów
i czułych wierszy
wiersze szeptał już tylko córce rabina
przykładając ucho do jej małego brzucha
w którym ktoś słabo kopał
żaden z jego kolegów socjalistów nic z tego nie rozumiał
a on nie rozumiał sensu uczenia się skomplikowanych wzorów matematycznych
skoro na świecie byli Tuwim Leśmian i Rodziewiczówna
fabryczka gwoździ wpadła w ręce Niemców
a potem ubekowi w ucho
na szczęście już nie istniała
można więc było zostać synem pracującego inteligenta
zapomnieć syna fabrykanta gwoździ
to pozwalało na zupełnie nową jakość życia
solidnie zakonserwowanego w mrozie
córka rabina dawno rozwiała się z dymem
cały naród budował swoją stolicę
do drzwi pukał nowy wspaniały świat
Wyrwana kartka
Niewiele brakowało,
a moja matka mogłaby poślubić
pana Zbigniewa B. ze Zduńskiej Woli.
I gdyby mieli córkę — nie ja bym nią była.
Wisława Szymborska
Niewiele brakowało,
a mój ojciec nigdy
nie spotkałby mojej matki
tak wielka dzieliła ich czasoprzestrzeń.
Zanim do mojego urodzenia
przyczynił się niechcący nieudany malarz,
ojciec balował w Adrii, a matka z wahaniem odrzucała
propozycje wiejskiego nauczyciela.
Córka mojego ojca, o pięknym imieniu,
z nieurodzoną córką mojej matki
nigdy by się nie spotkały,
nie chodziłyby do jednej szkoły,
nie usłyszałyby nigdy o sobie.
Ostatecznie wychodzi na to,
że jestem wytworem
szczęściem zajeżdżonej na śmierć
kobyły historii.
Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
Stacje
I stacja — róg Koszykowej i Ujazdowskich
Już jestem. Wojskowy chirurg klnie,
rzuca igłami, bo tępe i brudne.
Z tego rzucania wyrasta dzikie mięso.
Potem już nic nie wyrasta.
Zostaję jedynaczką.
II stacja — Słupsk
Nigdy, panie kapitanie, nigdy za chrzest.
Ksiądz kapelan Hilchen uśmiecha się —
jak już raz dorwiemy owieczkę, buli całe życie.
III stacja — Strachów (dziś Pstrąże)
Na bocznicy grzyby,
w ogrodzie pigwy. Ciocia,
narażając się na posądzenie o sabotaż,
kradnie domek z makiety wojskowej.
Kocham ją na zawsze.
IV Stacja — Kraków
Dobra siostra oświęcimska
bawi się w Pierścień i różę.
Zła pani oświęcimska bije
dziecko po buzi.
Zwierzę mariackie nie istnieje.
Stacja końcowa — Wrocław
Widnokrąg szerszy od innych,
jak zwykle, gdy patrzysz na morze.
Tym razem gruzów.
Poczciwa ciuchcia nie daje rady.
Sapie i zdycha. Kwitną magnolie.
Coś się kończy i zaczyna.
Ahaswer2 osiadły
sercu, jakie miałem, kazałem wierzyć
Paul Celan, Zurych, Zum Storchen
czy nocami przychodziła do ciebie Noemi,
której nie zdążyłeś przytulić?
O czym myślałeś,
gdy twoja polska żona
I twoja polska córka
spały spokojnie obok?
powiedz,
czy szczęście może wymazać inne szczęście?
Pożegnanie z czerwienią
pani ma takie zagraniczne dziecko
słyszała wciąż mamusia śniadoskórej buzi
tak bardzo orientalnej w łazienkach alejach
gdzie buź takich niewiele doprawdy zostało
kiedy się przepychała z wózeczkiem przez gruzy
jaka śliczna Chineczka słyszała w Krakowie
spacerując po plantach radośnie wpatrując
się w środek szkolnej sceny kiedy jej córeczka
sadziła ryż schylona w jedwabnej piżamie
tak bardzo była dumna do dnia gdy wariatka
uderzyła Chineczkę bo głośno śpiewała
piosenkę o Chińczykach i małych Murzynkach
na zachodzie uznała że najlepiej będzie
podszyć się pod Hiszpankę na drogę do źródła
wiedzy dała Chineczce czerwone pończochy
budrysówkę i szalik buzia była piękna
chociaż pończochy w biegu koniecznie na czarne
trzeba było wymieniać w brudnym szkolnym kiblu
ale w końcu musiała spytać mamę w domu
co też pan miał na myśli gdy na lekcji stwierdził
że tak czerwone ciuchy noszą tylko kurwy
bogiem a prawdą użył słowa które brzmiało
dostojniej ale dla niej było bez różnicy
śniada buzia na szczęście ukryła rumieńce
po wyjaśnieniach piękna czerwień jakoś zbladła
i wtedy zrozumiała chyba po raz pierwszy
za to po wszystkie czasy że trzeba uciekać
lubi czernie zielenie popiele granaty
usta maluje wiśnią zgaszoną ugrami
oczy łagodzi brązem ożywia uśmiechem
który płoszy przez wieki utrwalony smutek
i wyszła za blondyna do niej nikt nie mówi
ma pani takie zagraniczne dziecko
Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Patchwork
nigdy nie uda mi się złożyć w całość
za mało mam danych baza nie istnieje
składam się z ułamków godzin i miejsc
jak uszkodzony kalejdoskop
nie sposób dopasować tyle się wykruszyło
niektóre fragmenty nigdy do siebie nie przystawały
ale dziwnym trafem tworzyły całość
rozpadła się ze zużyciem spoiwa
skazana jestem na fragmentaryczność
w jednym odłamku nieudana
pielgrzymka do ziemi ojców
w drugim krzyż ufundowany przez pradziadka
z wybujałym ego
tu babcia w kreacjach od pani Jankowskiej
najlepszej z najlepszych krawcowych Warszawy
tam buty w ręku w drodze do kościoła
i sztywna babka Haźbietka w koralach
której wiejski fotograf ukradł duszę
fruwające na wietrze zdjęcia
babci Felicji w eleganckim kapeluszu
utracone na zawsze
z wyrzuconą przez ruskiego żołnierza walizką
Kamienie
dziadkowi
Od kiedy dowiedziałam się, że tak się robi
(późno, tak późno, że trudno uwierzyć),
chciałam ci położyć kamyk na grobie.
Potem pojechałam tam, gdzie leżysz,
a raczej wsiąkłeś w ziemię pyłem,
z ośmiuset tysiącami innych,
i zobaczyłam tyle kamieni,
że nie miałam już serca dokładać.
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Klamra
W 1934 roku pani Wacława Mossakowska, córka dziedzica Wołomina, wydzieliła ze swych posiadłości 3 ha gruntu z przeznaczeniem na boisko sportowe dla Huraganu, przy końcu ulicy Długiej, przy obszarze leśnym Nasfetra.
8 stycznia 1941 roku rabin Beniamin Michelson aktem darowizny przekazał działką gruntu o powierzchni 1 morgi i 20 prętów na rozszerzenie cmentarza rzymsko-katolickiego w Kałuszynie.
W cegielni dziadka jakiś „wariat” zrobił muzeum.
Znosi pamiątki. To taka Izba Pamięci Nienarodowej.
Pracowicie odkurza fotografie i maszyny.
Niektóre wykopali obok boiska.
Wypadły z rąk, walizek, portfeli, utonęły w piasku.
Zaprowadzili ich na piachy, a ten mały Moniuś to tak płakał,
mówi pani Maria i pociąga nosem, chociaż zna to
tylko z opowieści pani Józefy.
A w sąsiedztwie omal nie zlinczowali księdza.
Bo i kto to widział, żeby wprawiać
jakieś żydowskie kamienie w ściany Domu Pańskiego?
Przez takich niektóre antychrysty nawet twierdzą,
że nasz Pan Jezus był Żydem, niech im Pan Bóg odpuści.
W 1991 Kałuszyn przystąpił do Stowarzyszenia Miast Pokoju.
W latach 90. powstał gang wołomiński, odłam mafii pruszkowskiej.
Wygnanie
1. Kiedyś byłam zwykłą małą dziewczynką.
Wtedy jeszcze nie wiedziałam, że jestem zagraniczna,
egzotyczna i jak tam jeszcze eufemistycznie