Darmowe ebooki » Wiersz » Trzy róże (cykl) - Bolesław Leśmian (gdzie można czytać za darmo książki txt) 📖

Czytasz książkę online - «Trzy róże (cykl) - Bolesław Leśmian (gdzie można czytać za darmo książki txt) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Bolesław Leśmian



1 2 3
Idź do strony:
Bolesław Leśmian Trzy róże (cykl)

 

Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie wolnelektury.pl.

Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska.

ISBN 978-83-288-3497-2

Trzy róże (cykl) Strona tytułowa Spis treści Początek utworu [Co w mgłach czyni żagiel na głębinie?...] Dusza w niebiosach Dwoje ludzieńków [Dziś w naszego spotkania rocznicę...] [Ja tu stoję za drzwiami...] [Kwapiły się burze...] [Ponad zakres śnieżycy...] Powrót [Pożarze pierśny, płomieniu ustny...] Rok nieistnienia Schadzka Schadzka spóźniona [Śnież się w duszy mojej śnież...] Trzy róże [U wpółrozwartych stoim drzwi...] Wieczorem Wyznanie Przypisy Wesprzyj Wolne Lektury Strona redakcyjna
Trzy róże (cykl)
Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Co w mgłach czyni żagiel na głębinie?...
Co w mgłach czyni żagiel na głębinie? 
Nic, prócz tego, że żegluje. 
A co wiosna w zielonej dolinie? 
Nic, prócz tego, że wiosnuje1. 
 
Czym są rany, co pierś tobie krwawią? 
To amulet2 koralowy3. 
A czym łzy, co gardło twoje dławią? 
To różaniec bursztynowy. 
 
Czym ty byłeś o słońca zachodzie? 
Byłem duchem, byłem ciałem. 
Czemuś zabił dziewczynę w ogrodzie? 
Nie zabiłem, lecz kochałem. 
 
Dusza w niebiosach
Przybyła dusza na klęczkach do nieba w bożą obczyznę, 
Nie chciała patrzeć na gwiazdy i na wieczności pierwszyznę.  
 
Nie chciała ulec weselu, ni nowym jaśnieć obliczem, 
Ani wspominać nikogo, ani zapomnieć o niczem. 
 
I rozpuściła warkocze, i pomyślała w błękicie, 
Że w niekochanych objęciach przemarnowała swe życie. 
 
Bez zdrady i bez oporu, starannie kryjąc swą ranę, 
Pieściła usta nielube4 i oczy niemiłowane.  
 
I trwała dla nich bezwolna, i kwitła dla nich bezduszna, 
I przezywała je — losem, i była losom posłuszna. 
 
A nie kochała tak tkliwie, a nie kochała tak czule, 
Że nikt w jej jasnym uśmiechu nie trafił myślą na bóle. 
 
Lecz teraz nagle pojęła, że wobec Boga i nieba 
Już nic nie wolno ukrywać i nic ukrywać nie trzeba.  
 
Śmierć w niej obnaża pośpiesznie prawdę tak długo tajoną, 
Tą prawdą skrzą się źrenice, tą prawdą błyska się łono5!  
 
I dusza lękiem spłonęła, że wkrótce po jej pogrzebie 
Przyjdzie w ślad za nią kochanek, aby odnaleźć ją w niebie.  
 
Wyciągnie ku niej ramiona, ziemskiej wyzbyte rozpaczy, 
I zajrzy w oczy, i dawne jej niekochanie zobaczy. 
 
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Dwoje ludzieńków
Często w duszy mi dzwoni pieśń, wyłkana w żałobie 
O tych dwojgu ludzieńkach, co kochali się w sobie. 
 
Lecz w ogrodzie szept pierwszy miłosnego wyznania 
Stał się dla nich przymusem do nagłego rozstania.  
 
Nie widzieli się długo z czyjejś woli i winy, 
A czas ciągle upływał — bezpowrotny, jedyny.  
 
A gdy zeszli się, dłonie wyciągając po kwiecie, 
Zachorzeli6 tak bardzo, jak nikt dotąd na świecie!  
 
Pod jaworem — dwa łóżka, pod jaworem — dwa cienie, 
Pod jaworem ostatnie, beznadziejne spojrzenie.  
 
I pomarli oboje bez pieszczoty, bez grzechu, 
Bez łzy szczęścia na oczach, bez jednego uśmiechu.  
 
Ust ich czerwień zagasła w zimnym śmierci fiolecie, 
I pobledli tak bardzo, jak nikt dotąd na świecie!  
 
Chcieli jeszcze się kochać poza własną mogiłą, 
Ale miłość umarła, już miłości nie było.  
 
I poklękli spóźnieni u niedoli swej proga, 
By się modlić o wszystko, lecz nie było już Boga.  
 
Więc sił resztą dotrwali aż do wiosny, do lata, 
By powrócić na ziemię — lecz nie było już świata. 
 
Dziś w naszego spotkania rocznicę...
Dziś w naszego spotkania rocznicę 
Pozawrzemy7 szczelnie okiennice, 
By powtórzyć wśród nocnej ciemnoty8 
Dawne nasze, najpierwsze pieszczoty. 
Dawne słowa z dni pierwszych kochania, 
Chociaż każde dziś ustom się wzbrania, 
Każde snem się nieśmiałym kolebie, 
Nas niepewne i niepewne siebie. 
Lecz, stłumiwszy nieufność rozsądku, 
Powtórzymy wszystkie od początku.  
 
Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/
Ja tu stoję za drzwiami...
Ja tu stoję za drzwiami — za klonowymi, 
I wciąż milczę ustami — rozkochanymi. 
Noc nadchodzi w me ślady — tą samą drogą, 
Pociemniało naokół — nie ma nikogo! 
 
Od miłości zamieram — chętnie zamieram, 
I drzwi twoje rozwieram9 — nagle rozwieram, 
I do twojej alkowy10 wbiegam uparcie, 
I przy łożu twym staję, niby na warcie! 
 
Żaden lęk mnie nie zlęknie i nie wyżenie11, 
Nawet rąk twych po murach spłoszone cienie, 
Choćbyś mnie zaklinała wszystkimi słowy, 
Już ja nigdy nie wyjdę z twojej alkowy! 
 
Kwapiły się burze...
Kwapiły12 się burze, 
Opóźnił się cud! 
Powymarły13 róże 
W cieniu twoich wrót.  
 
O kulach przez błonie 
Szedłem do tych róż. 
Przyjść raz drugi po nie 
Nie wolno mi już!  
 
Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
Ponad zakres śnieżycy...
Ponad zakres śnieżycy, ponad wicher i zamieć 
Duch mój leci ku tobie w świateł kręgi i smugi. 
Czyjaś rozpacz się sili w biały posąg okamieć14, 
W biały posąg nad brzegiem ociemniałej15 jarugi16.  
 
Odkąd znikłaś w objęciach niedomkniętej w świat bramy 
Odkąd zbladłaś, schorzała moich wspomnień bezsiłą, 
Tak się dziwnie nie znamy, tak się strasznie nie znamy, 
Jakby nigdy i nigdzie nas na świecie nie było.  
 
Znajdźmy siebie raz jeszcze wśród wichury i cienia, 
Zakochajmy się w sobie nad otchłanią wieczoru 
Tą miłością powtórną, co już nie chce zbawienia, 
Tym pragnieniem ostatnim, co już nie zna oporu! 
 
Zakochajmy się w sobie krwawym serca wyzuciem17 
Z tego szczęścia, o którym nie mówimy nikomu, 
Zakochajmy się w sobie naszych śmierci przeczuciem, 
Dwojga śmierci, co w jednym pragną spełnić się domu. 
 
Rwie się w strzępy wichura, jakby szumna jej grzywa 
Rozszarpała się nagle o sękatą głąb lasu. 
Życie, niegdyś zranione, z żył we trwodze upływa, 
Coraz bardziej na uśmiech brak odwagi i czasu!  
 
Ponad zakres śnieżycy, ponad wicher i zamieć 
Duch mój leci ku tobie w świateł kręgi i smugi. 
Czyjaś rozpacz się sili w biały posąg okamieć, 
W biały posąg nad brzegiem ociemniałej jarugi.  
 
Powrót
Gwiazdo coś spadła, śnij mi się, śnij! 
W progu-m wędrowny porzucił kij, 
Byłem ja leśny, 
Byłem bezkreśny18. 
1 2 3
Idź do strony:

Darmowe książki «Trzy róże (cykl) - Bolesław Leśmian (gdzie można czytać za darmo książki txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz