Węglem smutku i zgryzoty - Wincenty Korab-Brzozowski (internetowa czytelnia książek .TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Czytasz książkę online - «Węglem smutku i zgryzoty - Wincenty Korab-Brzozowski (internetowa czytelnia książek .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Wincenty Korab-Brzozowski

Idź do strony:

Wincenty Korab-Brzozowski Węglem smutku i zgryzoty

Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie wolnelektury.pl.

Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska.

Węglem smutku i zgryzoty Strona tytułowa Spis treści Początek utworu II III VIII XI XIII XV XVII Przypisy Wesprzyj Wolne Lektury Strona redakcyjna

Węglem smutku i zgryzoty

Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/

Nad szmerem strumieni

Skonały niezabudki;

W łanach zbóż — bławaty;

W mrocznych lasów zieleni —

Białe smutki

Konwalii.

A Zachód wieczorny się pali

W ogrodzie, kędy1 lilia czysta

W rezygnacyi —

Swoje pierścienie obwija,

Żałobna i promienista...

Zachód wieczorny się pali

I nie będzie księżyca i gwiazd na firmamencie:

Ogień Zachodu i zmierzchy,

W jakimś szalonym zamęcie

Pokryją kirem drzew wierzchy —

I będą cyprysy;

Ubiorą w szkarłaty

Kwiaty —

I będą róże;

Spadną tumanem krwi, legną w popiele —

I będą maki;

I, dziwnym czarem ich —

Asfodele2!

III

Żadna z mych pieśni nie dobiegnie końca:

Ogród mój więdnie bez promieni słońca,

I oto idę, z bólem na dnie czaszki,

Po chłodnych ścieżkach, gdzie, jak złote blaszki,

Szeleszczą liście. Czasem, skądś z ustroni,

Powionie zapach, lecz to echo woni,

Subtelne de profundis3 późnych kwiatów:

Nie masz jaśminów już, ni róż szkarłatów!

Niekiedy na gałęzi nagiej drzewa

Jakiś usiędzie ptak, krótko zaśpiewa

I odlatuje... Jak puste gospody

Chylą się drzewa, na wybrzeżu wody.

A serce bije, dusza tęskni — za czem?

Wodotrysk zrywa się i spada z płaczem...

Szlachetne oczy, które zachwycała

Jasnoróżowa biel żywego ciała,

Spojrzenia teraz zamieniają z Parką4...

Oh! jak miłości czas przeminął szparko!

Z złamaną strzałą Eros5, wyczerpany,

Leży u zimnych stóp jałowej Diany6.

Niebo się krwawi na krańcach zachodu;

Mroki ogarną wnet obszar ogrodu —

I oto dążę, gdzie mnie nikt nie czeka,

Wlokąc za sobą smutny cień — Człowieka.

Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/

VIII

A więc na zawsze żegnasz mię? To dobrze.

Pokój niech będzie z tobą, piękna pani.

Czy z tobą rozstać się boleśnie rani?

Z żyjących jestem: wszystko zniosę chrobrze7.

Oto jest pierścień, odbierz. Kamień złoty

Jak lustro w ramie srebrzystej majaczy;

Oto są listy, mówiące inaczej

Niźli twe usta... Stylistyczne zwroty.

Nie szydzę, pani. Wierzyłem niezłomnie

W wszystkie twe słowa: «Kochaj mnie wieczyście!

Wiosna! Na drzewach, patrz, pachnące liście!

Wiatr szumi! Słońce świeci! O, pójdź do mnie!»

Lecz nim odejdziesz, pozwól, w twoje oczy

Raz jeszcze spojrzę. Ich czarem spowity,

Mówiłem zawsze: «Żywe chryzolity8,

Lśniące w głębinach miłosnej roztoczy...».

Lecz nim odejdziesz, pozwól, niech popieszczę

Twoje przesłodkie, rytmiczne kolana,

Niechaj zmysłowe zaśpiewam hosana!

Na twoim łonie, gdzie jest blask i dreszcze!

I myśleć, że tam jakieś bezimieńce

Wtargną do twojej piękności świątyni,

I pośród tłumu, tej ducha pustyni,

Zgasną na twoim czole — moje wieńce!...

O, żegnaj, żegnaj! Odsunę wrzeciądze,

Otworzę wrota serca, gdzie, wśród mgławic

Szumnej purpury, lśnią pęki błyskawic

I w harfę życia dzwonią moje żądze!

Odejdź! Ostrożnie! Zapalę płomienie,

Bo ciemność nocy głęboko się szerzy —

A ty w dół idąc ze szczytów mej wieży,

Potknąć się możesz i runąć w bezdenie9...

Dziś jak i wczoraj, przeminął czas smutnie,

Jałowo, niby pusty wiatr jesienny,

Co wonny ogród obdziera okrutnie.

A stan goryczy ten trwa, wciąż niezmienny,

Od dawien dawna już!... Jestem w żałobie...

I oto piszę wyraz «Bezimienny»

Na progu życia swego jak na grobie.

Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/

XIII

Mówiłem ciągle: Jutro zrobię —

Ale dotychczas nie zrobiłem...

Bezdomnym będę nawet w grobie,

A życia jasny dom — straciłem...

Może dzwoniono, a ja nie słyszałem?

Może wołano, a ja byłem we śnie?

A na żywota tle opustoszałem

Widnieje napis, płonący boleśnie:

Może dzwoniono? lecz nie usłyszałem...

Może wołano? a ja byłem we śnie...

Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.

XVII

Ja uwięziona w lochu

I smutna jak ballada,

Anielska lilia blada

Kwitnąca w mroku.

Nie widzę już błękitów,

Ni słońca, ni księżyca;

Zakryłam swoje lica,

Rodzica smętnych.

A czasu wciąż bezmiary,

Na mą zbolałą głowę,

Długie godziny nowe

Sypią jak popiół.

I legnę pośród prochu,

I skończę jak ballada,

I jako lampa blada

Zgasnę o zmierzchu...

O ty, co z życia zdroju

Pić idziesz rozkosz karła,

Przechodniu! patrz, już zmarła...

Może twa dusza?

Przypisy:

1. kędy (daw.) — gdzie; por. dokąd. [przypis edytorski]

2. asfodel — także: złotogłów a. złotowłos; drobnokwiatowa bylina należąca do liliowych, pochodząca z rejonu wybrzeży Morza Śródziemnego; w staroż. Grecji asfodel był związany ze światem umarłych (w mit. gr. asfodele rosły w Hadesie, nad brzegami Styksu), sadzono go na cmentarzach. [przypis redakcyjny]

3. de profundis (łac.) — z głębokości; z otchłani. [przypis edytorski]

4. Parka (mit. rzym.) — bogini przeznaczenia; odpowiedniczka jednej z Mojr w mit. gr.: Kloto, Lachesis i Antropos, które przędły i przecinały nić ludzkiego życia. [przypis edytorski]

5. Eros (mit. gr.) — bóg miłości, przedstawiany jako pulchne dziecko z łukiem i strzałami; odpowiednik Amora w mit. rzym. [przypis edytorski]

6. Diana (mit. rzym.) — dziewicza bogini łowów, lasów, gór i księżyca, opiekunka kobiet; odpowiednik Artemidy w mit. gr. [przypis edytorski]

7. chrobrze (daw.) — odważnie, dzielnie. [przypis edytorski]

8. chryzolit — inaczej: forsteryt; rodzaj półszlachetnego kamienia należącego do oliwinów; krzemian magnezu, półprzezroczysty a. przezroczysty, zielono-żółty. [przypis edytorski]

9. bezdeń — otchłań. [przypis edytorski]

Wesprzyj Wolne Lektury!

Wolne Lektury to projekt fundacji Nowoczesna Polska – organizacji pożytku publicznego działającej na rzecz wolności korzystania z dóbr kultury.

Co roku do domeny publicznej przechodzi twórczość kolejnych autorów. Dzięki Twojemu wsparciu będziemy je mogli udostępnić wszystkim bezpłatnie.

Jak możesz pomóc?

Przekaż 1% podatku na rozwój Wolnych Lektur:
Fundacja Nowoczesna Polska
KRS 0000070056

Dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur i pomóż nam rozwijać bibliotekę.

Przekaż darowiznę na konto: szczegóły na stronie Fundacji.

Ten utwór nie jest objęty majątkowym

Idź do strony:

Darmowe książki «Węglem smutku i zgryzoty - Wincenty Korab-Brzozowski (internetowa czytelnia książek .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz