W ciemności schodzi moja dusza - Jan Kasprowicz (książki naukowe online .TXT) 📖

Uwagi: 0

Słowa kluczowe:

Skarżyć się

Krótki opis książki:

W ciemności schodzi moja dusza to cykl 11 wierszy z tomu Krzak dzikiej róży Jana Kasprowicza — poety, dramaturga i tłumacza, przedstawiciela Młodej Polski, niejednokrotnie stawianego na równi z Adamem Mickiewiczem.

Wierszy Kasprowicza nie można rozpatrywać jako utworów niezwiązanych z biografią autora. Stanowią odbicie bolesnych doświadczeń, zmagań z problemami rodzinnymi i osobistymi. Kasprowicz był osobą religijną, przez co motywy związane z religią niejednoktornie pojawiają się w jego utworach. Wypracował swój indywidualny styl nie próbując się wzorować na poetach z przeszłości. Pionier katastrofizmu oraz nowoczesnego wiersza wolnego.

Przeczytaj książkę

Podziel się książką:

Autor: Jan Kasprowicz
Epoka: Modernizm
Rodzaj: Liryka

Czytasz książkę online - «W ciemności schodzi moja dusza - Jan Kasprowicz (książki naukowe online .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Jan Kasprowicz

Idź do strony:

Jan Kasprowicz W ciemności schodzi moja dusza

Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie wolnelektury.pl.

Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska.

ISBN 978-83-288-3335-7

W ciemności schodzi moja dusza Strona tytułowa Spis treści Początek utworu I (Wierzyłem zawsze w światła moc...) II (W ciemności schodzi moja dusza...) III (Zazdroszczę nieraz tym, co w grobach leżą...) IV (O niezgłębiona duszy toni...) V (Z głębin przestworu, z ciemnych chmur...) VI (Ach! nieraz mi się zdaje...) VII (Życia ogromne morze grzmi przede mną...) VIII (Byłeś mi dawniej bożyszczem, o tłumie...) IX (Modlitwo moja, cicha i bez słów...) X (Tęsknię ku tobie, o szumiący lesie...) 1. 2. 3. 4. XI (Bólu szemrzący zdrój...) Przypisy Wesprzyj Wolne Lektury Strona redakcyjna

W ciemności schodzi moja dusza

Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/

Wierzyłem zawsze w światła moc,

Władnącą nad mrokami,

A przecież nieraz wiarę tę

Gorzkimi zlewam łzami.

I wstaje z morza gorzkich łez

Zjawisko wnet olbrzymie,

Nachyla ku mnie smutną twarz,

A Rozpacz mu na imię.

Nachyla ku mnie bladą skroń,

Źrenicą wabi ciemną,

Zamyka w uścisk, ach! i świat

Zamyka razem ze mną.

W ciemności schodzi moja dusza,

W ciemności toń bezdenną,

Pól elizejskich1 już nie widzi,

Zawisła nad Gehenną2.

W górze nad losem mojej duszy

Boleje anioł biały,

A tutaj szyki potępieńców

Szyderczo się zaśmiały.

Szydzą z mej duszy potępieńce,

Że cząstka jasnej mocy,

Co rodzi słońca, nie ma władzy,

By złamać berło nocy.

III

Zazdroszczę nieraz tym, co w grobach leżą,

Owianych trawy szeleszczącą ciszą:

Dusze ich, rozbrat wziąwszy z ciał odzieżą,

Jęków ziemskiego bólu już nie słyszą.

Na lotnych skrzydłach wielki przestwór mierzą,

Melodiami sfer wonnymi dyszą;

W twarz zórz i słońca zapatrzone świeżą,

W promiennych blaskach pyłem blasków wiszą.

A tylko czasem schodzą na mogiły,

Oblane światła miesięcznego3 falą,

Cicho po trawie aksamitnej depcą

I dla tych bytów, co, stargawszy siły

W przebojach z życiem, na swój los się żalą,

Melancholijną pieśń ukojeń szepcą.

O niezgłębiona duszy toni,

Ty w ciasnej piersi mórz ogromie!

Na burzę wichr już głucho dzwoni,

Już gwiazd iskrzących gasi płomię4.

Już ci palcami strasznej dłoni

Demon nawałnic sięgnął do dna —

O zachmurzona duszy toni,

Przed chwilą jeszcze tak pogodna!

Zrywasz się, jęczysz, szukasz broni,

Wał5 bijesz wałem śród tej męki,

Łkasz żądzą ciszy — cóż ci po niej?

W pieśń się zmieniają twoje jęki!

I pieśń ta huczy, pieśń ta dzwoni,

W rytmicznych falach okrąg nurza:

I przestwór słucha tej symfonii,

Którą–ć wyrwała z głębin burza.

Z dziwu wichr staje w chmur pogoni,

Tylko melodią razem dyszy:

O nawałnicą śpiewna toni,

Czemu tak bardzo żądasz ciszy?!

Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/

Z głębin przestworu, z ciemnych chmur,

nad wilgotnymi łany,

Jak srebrny opar wstaje duch

z promieniem wokół głowy

Rośnie w mych oczach, niebios tór

rozjaśnia mgłą owiany,

Strząsa ostatni śniegu puch

z swej sukni lazurowej.

Uderza w róg swój: szumi bór

i szumią rzek bałwany,

Ziemia wytęża wszystek słuch

i rychło na dąbrowy,

Na senne niwy wiedzie chór

swych dzieci rozśpiewany,

Błogosławiących twórczy ruch,

okrytych w liść majowy.

I moja dusza chłonie wraz

ten hymn, budzący zioła,

Rwie się do wonnych światła fal,

lecz widzi po niewoli6,

Że się w liść świeży, jak ten las,

naodziać7 już nie zdoła.

Mrok ją ogarnia, mrok i żal:

skarży się swojej doli:

I duch, co życia przywiódł czas,

gasi swój blask u czoła

I razem z nią w bezmierną dal

szumi pieśń melancholii.

Ach! nieraz mi się zdaje,

gdy tak samotny kroczę

W zachodu cichym złocie,

zadumą ogarnięty,

Że cień, co długi wstaje

Spod nóg mych i swe mrocze

Na ziół tych ściele krocie8,

nie ze mnie jest poczęty.

Lecz że z przeszłości fali,

czy z przyszłych dni głębiny —

Hen! tam, gdzie ziemi końce —

byt jakiś, tu nieznany,

Wychylił się w oddali

i że cień jego siny

Dnia dzisiejszego słońce,

mrąc, rzuca na te łany.

I tęskność duszę chwyta

na wirchy gdzieś tajemne,

Lecz wraz ku memu łonu

zbliża się lęk ponury:

Ach! widzę, jak, okryta

w całuny mgławic ciemne,

U stóp mych przepaść dyszy

głębokim, cichym tchnieniem...

Jak przed zjawiskiem skonu,

zwrócony do purpury

Zachodu, drżę w tej ciszy —

przed swoim własnym cieniem.

VII

Życia ogromne morze grzmi przede mną,

A ja na brzegu stoję zadumany,

Lękam się nawet spojrzeć na bałwany9,

Oczy mam tylko w dal utkwione ciemną.

Łódź na mnie czeka... Wrą żywiołów boje,

Głosem trytonów10 wzywając w odmęty,

A ja się wiosła nie imam11: przeklęty,

Samotny żeglarz, bez odwagi stoję.

Pół sen, pół jawa — oto dzień żywota,

Pędzon na żwirach pustego wybrzeża,

O które fala daremnie uderza,

Daremnie z hukiem srebrne piany miota.

Pancerne statki wyruszyły w drogę:

Warczą ich koła, z paszcz buchają dymy

Płyną po głębiach jak ptaki–olbrzymy,

Precz poza sobą zostawiwszy trwogę.

A ja, w dal mając zatopione oczy,

Na jawie przędę z mgieł obrazy senne,

By okryć nimi to morze bezdenne,

Co z takim szumem swoją wieczność toczy.

Na karku tylko dreszcz mi usiadł blady

I rwie mą przędzę bezlitosną dłonią:

Chwila, a w chmurach pioruny zadzwonią,

Mego wybrzeża wstrząsną się posady.

Chwila, a orkan12 porwie swe obroże,

Z nóg i z rąk swoich ciężkie pęta zrzuci

I w zaślepieniu szaleństwa wywróci

Z granic kotliny rozszalałe morze.

Cały ten ogrom z łożyska wyważy:

Ku niebu wzdmie się ta pierś Lewiatana13,

By, płomieniami błyskawicy zlana,

Opadnąć14 z jękiem tonących żeglarzy...

Topi się ołów przestworza! Z łoskotem,

Z trzaskiem i sykiem już się woda pali!

Błogosławiony, kto ginie w tej fali,

W walk żywiołowych rozognieniu złotem.

Idź do strony:

Darmowe książki «W ciemności schodzi moja dusza - Jan Kasprowicz (książki naukowe online .TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!

Dodaj komentarz