Darmowe ebooki » Tragedia » Hippolytos uwieńczony - Eurypides (pedagogiczna biblioteka .txt) 📖

Czytasz książkę online - «Hippolytos uwieńczony - Eurypides (pedagogiczna biblioteka .txt) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Eurypides



1 2 3 4 5 6 7
Idź do strony:
Już ja precz pogonię 
Z tej ziemi!” Nie czekając drugiego rozkazu, 
Zerwaliśmy się wszyscy co tchu i od razu, 
O, prędzej, niż kto słowo wypowiedzieć zdoła, 
Przed okiem królewicza zaryły się koła. 
I on, schwyciwszy lejce, z rydwanu krawędzi 
W myśliwskich wskoczy butach nań, lecz nim popędzi, 
Ku niebu wzniesie ręce i takiemi modły 
Rozpocznie wzywać Zeusa: „Jeśli jestem podły, 
Racz życie mi odebrać, ty Boże! A zasię 
Niech ojciec się przekona dziś czy po niewczasie, 
Po śmierci mej, jak strasznie mnie skrzywdził i jaki 
Zgotował los mi dzisiaj!” I biczem rumaki 
Smagnąwszy, ruszy w drogę, w Epidauru stronę 
I Argu, obok siebie mając zgromadzone 
Swe sługi, tuż przy wozie i cuglach, na dolę 
Spieszące wraz z swym panem. A kiedyśmy w pole 
Wjechali już pustynne, w kraj, który swe wzgórza 
Nadbrzeżne w głębiach morza sarońskiego nurza, 
Spod ziemi jakiś huk się wydobył straszliwy, 
By Zeusa grzmot, co trwogę rozbudza i dziwy. 
Od razu konie jęły z strachu strzyc uszami, 
Dziecinna również trwoga wstrząsnęła i nami. 
Skąd huk się ten dobywał? I oto swe oczy 
Zwróciwszy przerażone ku skalistej zboczy 
Wybrzeża, smaganego szumną pianą morza, 
Spostrzegliśmy od razu, jak się jakaś boża, 
Niezwykła zerwie fala ku niebu, opoki 
Skirońskie zatapiając w swojej mgle głębokiej. 
Z widowni znikł nam Istmos, Asklepiosa skały 
Tak samo gdzieś się oczom zdumionym podziały. 
A potem ten kłąb wody, rosnąc coraz szerzej 
I wyżej, runął z hukiem na zbocze wybrzeży, 
Ku czwórce mego pana. W tejże samej chwili 
Wśród bryzgów, wirów, syków bałwan się wysili 
I, z mocą się trzykrotną spiętrzywszy do góry, 
Na brzeg wyrzuci byka. Straszny dziw natury! 
Zaryczał i w krąg ziemia zatrzęsła się z trwogi: 
Snać rykiem odpowiada na ten ryk przesrogi! 
O, nie dla ludzkich oczu bywa widok taki! 
I czwórkę on przeraził. Stropione rumaki 
Zerwały się, lecz pan mój, świadomy rzemiosła, 
Od razu ściągnął lejce i, jak człek od wiosła, 
Potężnie w tył się przegiął i, rzemienie w ręku 
Dzierżący, nie popuścił, ażeby go z lęku 
Nie poniósł straszny zaprząg. Wszystko przecież na nic! 
Rumaki, oszalałe do ostatnich granic, 
Wędzidła gryząc twarde, mkną jak burza dzika, 
Nie troszcząc się o lejce ni dłoń kierownika. 
Hamulce nie pomogły ani tęgie spójnie 
Rydwanu. A gdy pan mój popróbował, czujnie 
Patrzący, zwrócić wóz swój na piaszczystą ziemię, 
Zastąpi koniom drogę to potworne plemię 
I zmusi je, by wstecz się cofnęły... A potem, 
Gdy one ku skaliskom strasznym pędzą lotem, 
Byk skrada się za nimi w milczeniu, dopóki 
Rydwanu nie wywróci i strzaska na sztuki, 
Kołami go przyparłszy do kamiennej ściany. 
Na drzazgi poszło wszystko, wóz był zdruzgotany: 
Do góry poleciały i buksy i sworznie. 
A on, ten nieszczęśliwiec, zawikłan niezbożnie 
W rzemienie lejc splątane, wlókł swą drogą postać 
Po ziemi, nie mogący z więzów się wydostać. 
O głazy rozbił głowę, pogruchotał kości. 
Jął krzyczeć wniebogłosy: „O, trochę litości! 
Nie gubcie mnie tak marnie! Powstrzymajcie kroku 
Wy, klacze, wychowane na moim obroku. 
O straszna klątwo ojca! Któż się tutaj zjawi 
I człeka niewinnego od śmierci wybawi?!” 
Niejeden z nas chciał pomóc, ale nazbyt z dala 
Byliśmy... Wtem, patrzymy, z więzów się wyzwala, 
Nie wiedzieć, w jaki sposób, i pada bez siły, 
Bez tchu, zaledwie żywy... Konie pogoniły 
Wraz z strasznym tym potworem między skał krawędzie 
I znikły, lecz gdzie znikły, trudno zgadnąć będzie. 
Ja-ć tylko jestem sługą w twoim domu, książę, 
Lecz w to ja nigdy w życiu uwierzyć nie zdążę, 
Iż syn twój mógł być podły. To się nie pomieści 
W mej głowie. Niech się wiesza cały ród niewieści, 
Niech cały las idajski zapełni listami, 
Królewicz się nie splamił i nigdy nie splami. 
  PRZODOWNICA CHÓRU
O rety! Świeże znowu nieszczęście mnie boli! 
Nikt losom się nie wymknie, nikt nie ujdzie doli. 
  TEZEUSZ
Cieszyłaby mnie wieść twa, gdyż żywię do człeka, 
Którego to spotkało, nienawiść, daleka 
Jest przecież moja dusza wszelkiej bezbożności: 
Czczę bogów i wiem o tym, że to kość z mych kości 
Ten syn mój, więc mi obce jest dzisiaj wesele, 
Lecz swoim go współczuciem również nie obdzielę. 
  POSEŁ
Co czynić? Mamy-ż zgodnie z twoimi zamiary 
Sprowadzić tu biedaka? Pomyśl! Gdybyś wiary 
Nie skąpił mi, nie ścigałbyś tak swego syna. 
  TEZEUSZ
Sprowadźcie go, sprowadźcie! Chwila to jedyna 
Przekonać się naocznie, iż zrządzenie boże 
Dowiodło, jak zbeszcześcić śmiał ojcowskie łoże. 
 
Posłaniec odchodzi. CHÓR
Nieprzemożone wykonujesz rządy 
Nad wszystkim, cypryjska ty pani! 
Twoi poddani 
Mieszkańcy ziemi i niebieskiej góry, 
Za tobą Eros śpieszy krasopióry. 
Przez lądy 
Niedoścignionym mknie lotem 
I poprzez słone, rozśpiewane morze... 
A kogo muśnie swoim skrzydłem złotem 
Ta postać boża, 
Tego miłosny wraz ogarnie szał. 
Wszystko, co żyje w pustyniach, śród skał 
I pośród leśnej dziczy, 
Na lądzie i w głębiach wód, 
Wszelki pod słońcem gnieżdżący się płód, 
Człowiek i zwierz, 
Do twych poddanych się liczy: 
Świat cały wzdłuż i wszerz 
Podlega twej władzy, królowo! 
  ARTEMIS
zjawiwszy się niespostrzeżenie
Z zacnego ojca Ajgeja zrodzony, 
Bacz na me słowo! 
Artemis, córka Latony, 
Mówi do Tezeusza: 
Przecz się raduje twa dusza? 
O zaślepiony! 
Bezbożnie zabiłeś syna! 
Rękojmia jedyna 
Kłamne świadectwo twej żony —  
Dowód niepewny! Pewnikiem twój czyn, 
Którego ofiarą padł syn. 
Z wstydu bezmiaru 
Skryć się pod ziemię, w pomroki Tartaru, 
Albo na skrzydłach uciec ci najgodniej 
Od miejsca zbrodni! 
Już nigdy bowiem danym ci nie będzie, 
Ażebyś stanąć mógł w szlachetnych rzędzie. 
Wysłuchaj, Tezeuszu, jak jest z twoją dolą. 
Choć na nic moje słowa, jeno cię zabolą. 
Lecz po to właśnie przyszłam, by pokazać tobie, 
Że syn twój był niewinny, że się może w grobie 
Położyć niezhańbiony. Pragnę ci i żądzę 
Małżonki twej wyjawić, a przy tym, jak sądzę, 
I jakąś jej szlachetność. Ugodzona strzałą 
Bogini, wstrętnej dla mnie i dla tych, co całą, 
Największą widzą rozkosz w dziewictwie, rozsądkiem 
Pragnęła przed miłosnym uchronić się wrzątkiem. 
Zgubiła ją piastunka, która się zakręci 
Od razu i synowi twemu, wbrew jej chęci, 
Objawi jej namiętność, zmusiwszy go przy tym, 
By milczał, pod przysięgą. On-ci, należytym 
Kierując się uczuciem, nie uległ namowie. 
Przysięgi tej dotrzymał, jako że bogowie 
Są w czci u tego męża — wiernie jej dochował, 
Choć ojciec taką krzywdę przeciw niemu knował. 
Zaś ona, pełna trwogi, aby ktoś jej skazy 
Nie odkrył, te kłamliwe skreśliła wyrazy, 
Mające zgubić syna. I tyś im uwierzył. 
  TEZEUSZ
O biada! 
  ARTEMIS
Zraniły cię me głowa! Ale nie uderzył 
Ostatni cios w twe serce! Milcz i słuchaj dalej: 
Nieszczęście jeszcze większe na ciebie się zwali! 
Wiedziałeś, że ci przyrzekł spełnić trzy życzenia 
Twój rodzic. On-ci swoich obietnic nie zmienia, 
Lecz ty, najgorszy z ojców, miast jednego użyć 
Na wroga, tyś się wolał synowi przysłużyć! 
Twój ojciec, władca morza, on nie mógł inaczej 
Postąpić, swych przyrzeczeń zawsze ci on raczy 
Dotrzymać, jak się godzi, szczerze a nie kłamnie. 
Zaś ty zbrodniarzem jesteś dla niego i dla mnie, 
Albowiem, nie czekając na święte wyrocznie, 
O czas się też nie troszcząc, co mógłby naocznie 
Przekonać się o prawdzie, rzuciłeś co prędzej 
Przekleństwo, własne dziecko w takiej grzebiąc nędzy! 
  TEZEUSZ
O pani! Chciałbym umrzeć! 
  ARTEMIS
Zgrzeszyłeś, lecz przecie 
Jest jeszcze przebaczenie dla ciebie na świecie. 
Kipryda to sprawiła, ażeby tak krwawo 
Nasycić swoje gniewy. Jest śród bogów prawo, 
By sobie nie przeszkadzać wzajemnie; jeżeli 
Chce czegoś ten lub tamta, nikt się nie ośmieli 
Krzyżować ich zamiarów... Mówię ci też szczerze, 
Że tylko wzgląd na Zeusa winien w pełnej mierze, 
Iż mogłam, na swą hańbę, tak spoglądać ninie, 
Jak z wszystkich mi najdroższy i najlepszy ginie. 
Zgrzeszyłeś, niewiedzący, i to grzech twój maże. 
A potem śmierć małżonki, to nieszczęście, wraże 
Dla prawdy, odebrało ci ustne dowody. 
Największej ty doznałeś boleści i szkody. 
Lecz niemniej i ja cierpię, twojej klęski świadek, 
Gdyż bogów nie raduje szlachetnych upadek. 
Na złych my tylko ludzi rzucamy swe gromy, 
Niwecząc ich ze szczętem, ich dzieci, ich domy! 
  PRZODOWNICA CHÓRU
Nieszczęsny ten człowiek, patrz! zbliża się k’nam! 
Włos potargany, 
Na ciele rany 
Śród krwawych plam! 
Jakaś podwójna to klęska, 
Strasznie zwycięska, 
Spadła na dom ten z rąk bożych! 
 
Na scenę służba wnosi z wolna Hippolytosa; Artemis staje w tyle, tak, że on jej nie widzi, Tezeusz z świtą i chórem po drugiej znajduje się stronie. HIPPOLYTOS
O jej! O jej! 
Niesprawiedliwe wyroki 
Niesprawiedliwy wydał ojciec mój, 
I oto mięso z mych kości opada! 
Ginę! O biada! 
O biada doli mej! 
Ból się głęboki 
Wrył w moją głowę, 
Męczarnie surowe 
Żrą mózg! 
Stój! 
Dość już! Ach, dość tych rózg, 
Niech spocznie znużone me ciało! 
Ach! 
Strach, mój zaprzęgu, strach! 
I cóż ci się stało 
Żeś mi tak dzisiaj śmiertelnie dogodził?! 
Jam cię tą ręką wodził, 
Ja cię żywiłem tą ręką, 
A ty mi taką odpłaciłeś męką! 
Ach! Ach! Uważać! Na Boga! 
Służbo, litości! 
Nie dotykajcie obolałych kości! 
Dłoń wasza nazbyt jest sroga! 
Któż to prawego dotknął mi się boku? 
Zwolnijcie kroku! 
Ostrożnie podnieść mnie trzeba! 
Złożyć łagodnie 
Potępionego przez nieba, 
Mnie, ściganego klątwy ojcowskiemi! 
O Zeusie! Zeusie! Czy widzisz tę zbrodnię? 
Zali nagroda polega li na tem, 
Że człek najczystszy na ziemi, 
Człek bogobojny, 
Cnotą nad całym górujący światem, 
Takiej się doli doczekałem znojnej, 
Iż muszę ginąć bez śladu? 
I schodzę do Hadu, 
A w nikim się z ludzi 
Wdzięczność nie zbudzi 
Za zbożne to życie moje! 
Ajaj! Ajaj! 
O bole! O znoje! 
Już ja się nie ostoję! 
Puść-że mnie, puść! 
O śmierci, zbawczyni, przyjdź! 
Mają-ż katusze me róść? 
Nie chcę już żyć! 
Miecz obosieczny mi daj! 
Tnij na kawały, 
Niech zginę już cały, 
W snu wieczystego niech już zejdę kraj! 
Nieszczęsna klątwo rodzica, 
Zło, urodzone z pradawnej przewiny! 
Krwią namazane twe lica, 
Krwią, co spłynęła w mym rodzie! 
Nic cię nie wstrzyma w pochodzie? 
Nie spoczniesz ani godziny? 
Dlaczego w swoim pośpiechu 
Dosięgłaś człeka bez grzechu? 
O wy męczarnie, wy bole! 
Jakżeż się dzisiaj wyzwolę 
Z tych mąk? 
Niech mnie nareszcie w swój krąg 
Raz już sprowadza 
Hadu posępna władza!... 
  ARTEMIS
O, w jakim-ż ja nieszczęściu ciebie widzieć muszę! 
Z twej własnej szlachetności płyną twe katusze. 
  HIPPOLYTOS
Ach! 
Dech boży mnie owiewa! Czuję przez męczarnie, 
Że z ulgą się jej postać ku mym ranom garnie! 
Ty-żeś to, Artemido, drogie bóstwo moje? 
  ARTEMIS
Ja, z bogiń ci najmilsza, przy tobie tu stoję. 
  HIPPOLYTOS
Królowo, patrz! Na jaką zeszedłem ja drogę! 
  ARTEMIS
Płakałabym gorąco, lecz płakać nie mogę. 
  HIPPOLYTOS
Twój druh, towarzysz łowów, w twych oczach umiera. 
  ARTEMIS
Umiera, lecz ma łaska zawsze dlań jest szczera. 
  HIPPOLYTOS
Posągów twoich strażnik, kierownik twych koni. 
  ARTEMIS
Kipryda to sprawiła, od jej giniesz broni! 
  HIPPOLYTOS
Wiem teraz, kto tę zgubę przynosi mi w darze. 
  ARTEMIS
O cześć swoją zazdrosna, za czystość cię karze. 
  HIPPOLYTOS
Nie mnie samego gubi, troje przez nią pada. 
  ARTEMIS
Ty, ojciec, jego żona — okrutna biesiada! 
  HIPPOLYTOS
Żałować mam i ojca, którego zgubiła? 
  ARTEMIS
Podeszła go jej rady niwecząca siła. 
  HIPPOLYTOS
Ach! Ojcze! Straszne losy zdarzyły się tobie! 
  TEZEUSZ
Tak straszne, że wolałbym położyć się w grobie. 
  HIPPOLYTOS
Ta wina bardziej w ciebie godzi, niźli we mnie. 
  TEZEUSZ
Ach! Umrzeć zamiast ciebie! Żyć mi już daremnie! 
  HIPPOLYTOS
Nie wyszły ci na dobre dary Posejdona! 
  TEZEUSZ
Ta klątwa! Ach! Dlaczego z warg mych wyszła ona?! 
  HIPPOLYTOS
Jeżeli nie twa klątwa, twój miecz by mnie zabił. 
  TEZEUSZ
Ach! Jakiż bóg ze zmysłów zdrowych mnie ograbił?! 
  HIPPOLYTOS
O, gdybyż klątwa ludzi dosięgała bogów! 
  ARTEMIS
Daj spokój! Do podziemnych schodzisz teraz progów, 
Lecz wiedz, iż gniew Kiprydy, który się tak miota 
Jedynie tylko za to, że w twej duszy cnota 
Została nieskalana, nie ujdzie podzięki! 
Ja pomszczę cię! Pociskiem niechybnym z tej ręki 
Powalę najdroższego jej z ludzi, zaś ciebie 
Największą czcią otoczę na trojzeńskiej glebie. 
Dziewice, zanim pójdą do ślubu, po czasy 
Wieczyste będą swojej pozbywać się krasy, 
Warkocza, aby tobie złożyć go w ofierze. 
I łzy żałobne spadną obficie i szczerze, 
Na cześć twą będą pieśni nuciły dziewczęta, 
Nie przebrzmi miłość Fedry, świat to zapamięta, 
Że ona cię kochała... Synu Ajgejowy, 
Ty zbliż się do nieszczęsnej twego dziecka głowy, 
Obejmij ją, uściskaj! Mimo swojej chęci 
Zabiłeś go! Zgrzeszyłeś, lecz niech grzech się święci, 
Gdy taka wola bogów. A ty, Hippolycie, 
Do ojca nie miej żalu! Tracisz oto życie, 
Bo musisz. Teraz żegnaj. W twoje to oblicze 
Spoglądać już nie mogę, z tym się bowiem liczę, 
Że oddech konających znieważa niebiany, 
A widzę, iż niebawem kres ci będzie dany. 
 
Znika. HIPPOLYTOS
I ty mi
1 2 3 4 5 6 7
Idź do strony:

Darmowe książki «Hippolytos uwieńczony - Eurypides (pedagogiczna biblioteka .txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz