Darmowe ebooki » Tragedia » Warszawianka - Stanisław Wyspiański (czytamy książki online txt) 📖

Czytasz książkę online - «Warszawianka - Stanisław Wyspiański (czytamy książki online txt) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Stanisław Wyspiański



1 2 3 4 5
Idź do strony:
w jego oczy, twarz, wyraz, postawę 
i kamieniałem w ruchu — szedł za Sprawę — 
tam szedł, gdzieś dalej, niżeli te szańce, 
w Sen, we wieczność, w rabatach20 polskiego żołnierza 
— już widzę, jako wzdęła się mogiła świeża. 
I łzy w oczach, łzy w oczach, łez perłowe sznury 
na mundurze; zachwytu łzy czy melancholii —? 
Ha! gdyby cesarz dostrzegł: żołnierz płacze! 
— — — — — — — — — — — 
Nie powróci, nie wróci, «Amen» napisano21 
miał na czole, na sercu, głęboko; — dziś rano 
będziem natychmiast wiedzieć. Znam, jacy są gracze. 
Niewątpliwie w raporcie przekaże mi swoją 
ostatnią prośbę: — wstążka czy pamiątka, 
że narzeczonej jego zwrócić muszę. 
  SKRZYNECKI
Rekonesansu nie ma do tej chwili. 
  CHŁOPICKI
Czekam i kroku stąd wprzódy nie ruszę; 
to ważny moment w walce, ta pozycja; 
to punkt zwrotny. 
  SKRZYNECKI
Tam oni biją się za wolno. 
  CHŁOPICKI
A trzeba właśnie tam, by tęgo bili. 
Z dawnaś powinien mieć buławę polną; — 
niedołęgi, co twego talentu nie znają. 
  SKRZYNECKI
Wróżbici są — przeczucia zwodzą złe potęgą wizji; 
nie ostoją się długo, krzyż nad nimi kreślę. 
  CHŁOPICKI
Bierz ich czart; zbyt się długo trzymali ku szkodzie. 
Niechby raz ich porwała w uścisk Śmierć przemożna. 
  SKRZYNECKI
Pozycji raz oddanej odbierać nie można, 
ani komu innemu powierzyć dywizji. 
  CHŁOPICKI
Tak, to najpierwsza zasada karności. 
  SKRZYNECKI
Żymirski od dni kilku przedziwnie zmieniony, 
każdego swoich przeczuć czynił spowiednikiem. 
Żołnierzom stawiał widma przed oczy ogromne; 
mówił o walkach dusz nad bojowiskiem, 
gdzie jest wszechwładna Śmierć... 
  CHŁOPICKI
Cagliostro22, wróżby —? 
Wojak! powinny jemu być wichry za drużby. 
Sen takiej bitwy, Sen wielkiego boju 
kołysze duszę mą — ...z daleka słyszę: 
wielki bój — ducha mego czarodziej kołysze — 
lat tyle... 
  MŁODY OFICER
w rozmowie z Anną
...Na kwaterach część została w mieście, 
a my tu w pogotowiu. 
  ANNA
w rozmowie z młodym oficerem
Zatem wciąż jesteście 
w połączeniu z Olszynką. 
  MŁODY OFICER
Co chwila ktoś cwałem 
dobiega do nas lub od nas powraca, 
jak rekonesans — a przyniósłszy raport, 
stawa przed nami tu, przed generałem. 
Być może, że właśnie Józef... 
  CHŁOPICKI
który posłyszał
Otóż to imię mego bohatera. 
  MŁODY OFICER
Nazwiska panie są ciekawe, 
  ANNA
Że tak bezwzględnie szedł po żywą Sławę. 
  CHŁOPICKI
Młodym się główkom Sława ulubiona 
śni; — bohaterom brałyby serduszka, 
ja nazwisko przemilczę, bo by posmutnieli 
krewni, co są może obecni w tym salonie — 
 
Do Marii
Jak słyszę, jak miarkuję23, panna narzeczona? 
 
Maria wstaje i kłania się, dygając poważnie.
A młodzieniec wasz pewno jest dla was jak heros 
śpiewów Homera. 
  ANNA
Herosa dobrze znasz pan, generale; 
jeden z najbliższych, jeno nieobecny. 
  CHŁOPICKI
Wśród moich adiutantów? — Przy mnie? 
Wszyscy są ze mną, okrom24 — niepodobna25 — 
Jego nazwisko? 
  ANNA
żartobliwie
A kto teraz ciekawy? — Pytanie powraca. 
  MARIA
Niepokój wraca — siostro... Więc pan, generale, 
nie daje wiary temu, co się w serce wkrada 
tajemnie, półświadomie (jakaś ćma żałobna), 
że uśmiech i pogodność z twarzy nam opada. 
  CHŁOPICKI
A co? panienko godna, kestioner26 nie lada 
jest serce, które kocha. 
  MARIA
Źle, że się w sercu moim lęk panoszy 
i w usta mi kamienne słowa tłoczy. 
Mojej się duszy sen złoty pustoszy. 
  CHŁOPICKI
Niechaj no panna chwilę popatrzy mi w oczy. 
Szkoda, że źrenic ognie jakby łez mgła mroczy. 
Ten włosów zaplot, głowy uczesanie 
wysokie, rysy ostre, namiętne i dumne, 
postawa smukła, gęsta, zachowanie, 
niski tembr głosu... (brzęk o srebrną trumnę —) — 
niezwyczajnie równają się dla mnie z obrazem, 
gdym w Fontenaibleaux, w parku, z Kniaziewiczem razem, 
Józefinę, cesarza żonę ujrzał — ach rumieńce!? 
— — No, nie dla rumieńca, mówiłem, 
panienko, jak wam ładnie; wcale się nie winię, 
żem twarz bladą okrasił ponurej Korynie; — 
Imperatorowa 
w dziwnej zamyśleń ponurych rozterce 
twarz chętna smutków obłóczyła chmurą, 
skwapliwie chłonąc, co żal w serce wiodło: 
zwoływała nieszczęście drugim. — — — 
Komuż to panienka źle wróży — —? 
  MARIA
Moje trwogi zna dotąd tylko moje serce; 
niech w mym sercu zostaną dla mnie; 
bodaj tylko mnie samej. 
 
Osuwa się ku siostrze na krzesło, powoli siadając; grupują się wkoło niej inne osoby. CHŁOPICKI
patrząc na nią chwilę, po czym wołając
Do mnie dyżurny! 
  MŁODY OFICER
salutując
Słucham, do rozkazu... 
  CHŁOPICKI
pół pewno
Rekonesans powrócił? — Idź patrz — 
  MŁODY OFICER
Żołnierz idzie. 
  CHŁOPICKI
Sam jeden szeregowiec? 
  MŁODY OFICER
Tak — sam szeregowiec. 
Mamże mu wyjść naprzeciw, odebrać raporty? 
  CHŁOPICKI
Zostań — przecz27 jestem snać śmiertelny łowiec: 
Nieszczęście szybciej biegło niż myśl moja. 
  MARIA
przyszedłszy do siebie i śledząc Chłopickiego, do Anny
On myślą snać połączył te tajemne znaki 
którymi moje serce drga. — 
  ANNA
Siostro, on taki 
jest zawsze zagadkowy; to milczy do razu: 
(piorun wstrzymany w biegu, jak sfinks kuty z głazu;) 
raz znów do twarzy zbiegną się płomienie. 
Jakieś z myślami swymi stacza wojny; 
te walki tylko jego zna sumienie. 
  MARIA
Siostro, nie... 
Stało się, widzę to, przed czym się trwożę. 
Myśl, co na jego czole tej chwili się pisze, 
jest tworem Lęku, Grozy; Harpia się kołysze. 
Ktoś okrutny, bezwzględny. Myśl ta sama we mnie 
mieszka od rana, ...nurtując tajemnie. 
  ANNA
Co ty chcesz mówić —?! 
  MARIA
wstając
Panie generale... 
  ANNA
Mario! 
  MARIA
badawczo patrzy, drżąca
...Pan chciałeś znać jego nazwisko — 
mego narzeczonego. — 
Mój narzeczony: Józef Rudzki. 
  CHŁOPICKI
gdy usłyszał, nagle, krótko
Boże! 
  ANNA
Maryniu!... 
  MARIA
wstając
Siostro! Imię Boże 
złączył z jego imieniem. 
 
Grupują się koło nich inne osoby i przesłaniają je przez chwilę. CHŁOPICKI
Gdzie żołnierz? — wysłaniec?! 
  MŁODY OFICER
Wysłaniec Żymirskiego!? 
  CHŁOPICKI
Raport! 
  MŁODY OFICER
To się znaczy? 
  CHŁOPICKI
cicho, z trwogą
Posterunek stracony, przestał istnieć szaniec; 
niedołężnej komendy ofiara przeklęta. 
Która godzina? 
  MŁODY OFICER
Siódma. 
  CHŁOPICKI
Przewidziałem, 
że do tej pory w pień będzie wycięta 
dywizja. — W pół godziny o tym wieść, bom żądał. 
  MŁODY OFICER
Właśnie wchodzi w dziedziniec... 
  CHŁOPICKI
nie obracając się; widząc, jakby wyobraźnią
Tak, jakbym poglądał: 
Sam jeden szeregowiec — —? 
  MŁODY OFICER
Tak... 
  CHŁOPICKI
Nie mój. 
  MŁODY OFICER
Już wchodzi. 
  CHŁOPICKI
Zatrzymać go trza było — daj znak, niech nie mówi! 
  MŁODY OFICER
Za późno. On ze starych, sam ze się odgadnie; 
sam przemilczy; zatrzymać nie można, spostrzegą. 
  CHŁOPICKI
Kobiety na nas patrzą. — 
 
gdy się uwaga ku niemu zwraca — on do całego towarzystwa —
Tu sprawy wojskowe. 
Proszę, śpiewajcie panie. Jakieś śpiewy nowe? 
  PANI DOMU
Nowy śpiew, co się zbudził na wieść o powstaniu. 
Pan Delavigne, zapalny francuski poeta, 
skomponował strof kilka. 
  CHŁOPICKI
Francuz dał pomysły. 
  PANI DOMU
prezentując literata
Nasz rymopis, co w polski rytm je ujął ścisły, 
mniej dźwięczny, ale bliższy naszemu kochaniu. 
  LITERAT
Tłumaczyłem francuski zapał w polską mowę, 
póki jeszcze goreją zapały chwilowe; 
choć Francuz dał pomysły — z daleka się patrzy; 
nie zgadłby, że pieśń bólem gra. 
  MARIA
od chwili wstała była raptownie; oczu nie odrywa od Chłopickiego
Wraz28 stał się bladszy. 
  CHŁOPICKI
czując jej wzrok: stoi nieruchomo, nieco odwrócony
Trzebaż więc było, bym tę spotkał dzisiaj, 
w której serce zmierzony cios najsilniej godzi! 
cios, który sam jej bezwiednie zadałem. 
Czemuż tak szybko, tak lekko zbywałem 
jej amanta, a dzisiaj poznaję ją samą, 
tę, która śpiewa chwałę, dumę naszą 
ustami, co niedługo przeklinać mnie będą; — 
O Śmierci! jak skwapliwie29 grabisz nam kwiat młodzi. 
  ANNA
równocześnie gra muzykę refrenu LITERAT
zbliża się do klawikordu, opiera się z pozą, daje takty.
Rozmowa ogólna. CHÓR
«Hej, kto Polak, na bagnety! 
Żyj swobodo, Polsko żyj! 
Takiem hasłem cnej podniety 
trąbo nasza wrogom grzmij!» 
 

W czasie śpiewu wchodzi żołnierz, stary wiarus, prosty szeregowiec z dywizji generała Żymirskiego, wchodzi zbłocony, schlapany, oprószony śniegiem; — rozstępują się; ...on staje w odstępie dwu kroków od generała, salutuje...

Chłopicki nie patrząc wyciąga rękę; żołnierz podaje mu pismo; Chłopicki czyta w milczeniu i oddaje młodemu oficerowi, który pismo chowa w zanadrze. — Na klawikordzie grają teraz: melodię pieśni.

Chłopicki czując, że żołnierz jeszcze wciąż stoi, odwraca głowę; ...żołnierz podaje mu zwitek, pakiecik maleńki, wstążeczkę — Chłopicki odbiera szybko i w dłoni chowa. — Żołnierz w milczeniu salutuje i odchodzi.

MARIA
równocześnie, śledząc ruchy generała
Blednie — marszczy się — zwitek — żołnierz, jak być miało, 
przynosi raport tylko... i to, co się stało — 
już — jakże straszny smutek w oczach niesie... 
to ten pułk, gdzie on był; mundur, co on miał... 
Miał...? Co ja myślę — to plamy, zbroczony — 
Ale zwitek różowy — wstążka była biała. 
Boże — jest! — ja okrutna, cóżem pomyślała —? 
  CHŁOPICKI
chowając za mundur na piersi zwitek, do oficera
Wiesz, co jest. — Ani słowa. — Uważaj na damy. 
  ANNA
do Marii
Przestałaś śpiewać, Mario, jesteś blada. 
  MARIA
półgłosem
Pieśń się rwie; mnie się słowo śpiewane nie składa; 
czy to my wieńce złote i kwiaty targamy. 
  SKRZYNECKI
na środku sali
Zda mi się, że nad nami w pełnym pieśni dźwięku 
przelatują kolosy, bożyszcza bitewne, 
że krzyczą w głos: «na wojnę» — przyznaj generale, 
trudno wystać i serce utrzymać spokojne. 
Głos, co woła, porywa tam! do krwi rozlewu! — 
  CHŁOPICKI
półgłosem
Nieszczęście nam wyśpiewa w wróżbnym szale. 
  MARIA
— — Razem generał życzy mego śpiewu? 
  CHŁOPICKI
wahając się chwilę; zmienionym głosem
— — — Proszę. W tej pieśni waszej brzęczą dziwa. 
Pieśń ta muzyki ze mnie wydobywa 
śpiące. — Jaw-prawda staje mi przed oczy. — — 
Jeszcze chwila, a pozna ze mnie i wyczyta, 
jaka jest rozpacz straszna w duszy skryta. 
  MARIA
stojąc; oczy utkwione w Chłopickiego
Anno, bierz najsilniejszy akord, uderz gromem! 
  CHŁOPICKI
Jak wichr akordy płyną ponad domem. 
  MARIA
szeptem
Wzruszony jest widocznie. W rytm muzyki pnie się 
ku niemu Lęk — już nad nim ton panuje. 
  CHŁOPICKI
pod siłą jej oczu
Śledzi mnie, patrzy za mną, czy zgaduje, 
co w piersi wichrem, burzą rwie się? 
  MARIA
cała drżąca; oczy jej się mglą
Więcej widzę, niż Szczęścia mego śmierć przygodną; 
mój los na wielkie losy cienie rzuca. 
Muzyko, śpiewie, płyń, niech się zasmuca 
ton bohaterski — Losów będę godną. 
  CHÓR
Droga Polsko — dzieci twoje 
dziś szczęśliwszych doszły chwil, 
od tych sławnych, gdy ich boje 
wieńczył Kremlin, Tybr i Nil. 
Lat dwadzieścia nasze męże 
los po obcych grodach siał: 
dziś, o matko, kto polęże30, 
na twym łonie będzie spał. 
  MARIA
powolna, jak w półśnie
«Dziś — o matko, kto polęże 
na twym łonie będzie spał!» 
 
Słychać trąbę odmarszu wojska, za czym wszyscy rzucają się ku oknom; parę osób wychodzi; — na swoich miejscach zostają nieporuszeni Chłopicki i Maria. MARIA
zmienionym, prawie męskim głosem
Panie generale... 
  CHŁOPICKI
Co, panienko? 
  MARIA
Ktoś drogi mnie
1 2 3 4 5
Idź do strony:

Darmowe książki «Warszawianka - Stanisław Wyspiański (czytamy książki online txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz