Roman Siekiel-Zdzienicki, Tomasz Ściborowski (czytanie ksiazek online .Pdf) 📖

Trzeba mi będzie iść samotnym w dal, Iść i bezkrwiste staczać boje, Aż spotężnieje duch, i serce moje Stężeje w hartowaną stal!

Trzeba mi będzie wieść szalony bój, Po klęski iść i po zwycięstwa, Ogniem jasnym spłonąć męstwa – Ukochać walki znój!

Trzeba mi będzie iść i zostać mężem, Nie spocząć, aż zwycięska broń We własną wrośnie dłoń, I wierzyć – że zwyciężę!

Autor  tego  wiersza,  Roman  Szczepan  Siekiel-Zdzienicki,  chwycił za broń w bardzo młodym wieku, wyróżnił się bohaterskimi czynami wojennymi, a   za marzenie o wolnej Polsce zapłacił cenę najwyższą. Jednak pamięć o nim nie przetrwała  nawet w najbliższej  rodzinie, a jego grób na warszawskich Powązkach Wojskowych tylko cudem nie zo-stał zlikwidowany w czasach PRL (znajduje się on bowiem w kwaterze cywilnej i nie był przez długi czas opłacany). Ta skromna i zaniedbana mogiła, na którą przypadkiem i niezależnie od siebie natknęli się przed laty autorzy tego opracowania, przykuwa uwagę ze względu na treść ta-blicy nagrobnej, zawierającą wzmiankę o  wielokrotnym uhonorowaniu  zmarłego  najwyższymi  odznaczeniami wojennymi. Poszukiwania w archiwach i innych źródłach pozwoliły dowiedzieć się nieco więcej o tym nietuzinko-wym człowieku, który porzuciwszy gimnazjum, w 1918 r. jako osiemnastolatek zaciągnął się do Wojska Polskie-go i przeszedł wraz ze słynnym 1 Pułkiem Szwoleżerów szlak bojowy kampanii galicyjskiej i wyprawy wileńskiej, podczas której został ranny. Awansowany i  odkomendero-wany do 201 Pułku Szwoleżerów, bił się z bolszewikami w 1920 r. i ponownie odniósł rany. Po wojnie bolszewic-kiej i awansie do stopnia podporucznika wrócił do szkoły i znów ją porzucił, aby dołączyć do III powstania śląskie-go. Pisał wiersze, był lubiany i szanowany przez kolegów i przełożonych. Z ułańską fantazją i brawurą realizował się w walce, lecz nie było mu dane odnaleźć się w czasach pokoju. Wkrótce po rozpoczęciu studiów targnął się na swoje życie. W chwili śmierci miał zaledwie 21 lat.