Stygmat - Maria Krzymuska-Iwanowska (baza książek online .TXT) 📖

I postawić stos wielki w niebo sięgający, sercem na nim spłonąć, aż stanie się jako brylant czyste i bez skazy na okup... Dla Ciebie!!

Rozesłana na popiele, w ślubne jedwabie spowita, w dziewiczym wieńcu na czole, nakryta śmierci całunem, lekka jak dymy kadzideł, duchem wyświecona, już biała...

A nad nią płonie gromnica, nad nią organów szum.

Skupiła wzrok i wytężyła wszystkie moce ducha. Cisza.

Złote gwiazdy jarzących się świec.

Tchnienie do białości rozżarzonej duszy.

Wtem drgnęła, serce skoczyło jej w piersi.

Tam z chóru płynął śpiew... Znała ten śpiew, każdy ton znała, drgnięcie tonu każde.

Palił ją, smagał, przytomność odbierał ten śpiew, ten śpiew, tam, wtedy razem... On wracał. On!...

I wszystkie pulsa jak dzwony zabiły na powrót jego, rozkosznym krwi gwarem.

Nie broniła się.

Przeklęta, przeklęta! W wir, w wir! Niezgłębiona zawrotna rozkoszy toń! Morze słodyczy nieskończonej! Nasycić się, napić, zanurzyć na wieki!!

Tarzała się, wiła, trwogą oszalała. Chwilę jeszcze... Płonące czoło cisnęła do ziemi...

Śpiew umilkł...

Zerwała się. Całun odrzuciła i nagłym namiętnym drgnieniem oczy przymknęła, podała usta... jak wtedy, jak wtedy.

... Na twarzy trysnął ciemny, krwawy stygmat...

Krzyknęła i padła zemdlona.

Stała oparta o klasztorną studnię, wpatrując się w przepaścisty głąb...

Wiedziała wszystko. Teraz wiedziała dokładną, wizjonerską pewnością.

Zabił się... Tak... Zabił sam siebie.

A więc nie mogła duszy jego zbawić.

Na próżno, wszystko na próżno.

Zwyciężył ją, pokonał, pociągnął, on...

Wyprężyła ramiona, odetchnęła głęboko, swobodnie.

Stało się, ciężar z piersi spadł.

Całą szumiącą nocy ciszę, cały gwiaździsty szafir nieba czuła teraz w sobie.

Podniosła głowę, spojrzeniem dosięgła aż gwiazd. Cóż było niebo? Cóż było zbawienie? Cóż żywot wieczny? Ach nudna, blada, słoneczna ekstaza zatonięcia w Bogu, ostateczne duszy roztopienie, w którym świadomość niknie i ginie odrębność istot.

Zaśmiała się, pierwszy raz głośno, odważnie zaśmiała.

Bo oto chciała duszę jego zbawić, by ją dla siebie utracić na wieki. Pochyliła się nad czeluścią studni klasztornej. W myśli stanęły słowa Ewangelii: „Albowiem tam nie będzie ani męża, ani żony, ani kochanka, ani kochanki, ale wszyscy jako Aniołowie Boży”.

Nie! Nie chciała być Aniołem Bożym! Nie, nie!!

Twoją chcę być, twoją jedynie! Ty mocny, Ty wielki, Tyś zwyciężył życie i śmierć, Tyś na wieki pokonał swoją wolą przemoc Istnienia! Śmiała się do gwiazd. Dumna, zuchwała rozkosz rozsadzała jej pierś.

Nie trwoży mnie śmierć, o Drogi! I piekła się nie lękam!

Potępionam przez Ciebie, dla Ciebie i na wieki z Tobą!

I tam nie zapomnę, i tam nie zaginę i, tam będę Twoja. Grzechem zaślubiona, bólem wiecznym żywa, na wieki Twoja!

U jej stóp księżyc rozsnuł się złotem pasmem. Spojrzała.

Może ten księżyc patrzy w tej chwili na Ciebie? Niechaj weźmie mój uśmiech i niechaj Ci poda moje usta śmiejące!

Rozpuściła długie, miękkie włosy pachnące. Nakryła się nimi. Gładził je, pieścił je... On. Całowała swe palce, ręce; te ręce, które ściskał i całował... On. A potem rzuciła się na ziemię, ze wszystkiej mocy ustami przylgnęła do wilgotnej nocną rosą murawy. Albowiem gdziekolwiek On jest, Jedyny, odebrał ten pocałunek i złączył ze swoim płomieniem.

Niechaj księżyc i rosa i ziemia oddadzą Ci ten uśmiech, te ręce, te włosy, te usta moje, ten pocałunek...