Uwięziona - Marcel Proust (gdzie czytac ksiazki .TXT) 📖

sreber pani du Barry. Byłem zanadto wzruszony a choćbym nawet nie był przejęty rewelacją tyczącą przybycia panny Vinteuil, zawsze byłem w świecie o wiele zbyt roztargniony i podniecony, aby móc zwrócić uwagę na mniej lub więcej ładne przedmioty. Mogłoby tę uwagę przykuć jedynie wołanie jakiejś realności, zwracającej się do mojej wyobraźni; mógłby to np. uczynić tego wieczora widok owej Wenecji, o której tyle myślałem popołudniu, lub jakiś ogólny współczynnik, wspólny wielu zjawiskom a prawdziwszy od nich, który sam z siebie zawsze budził we mnie wewnętrznego a zazwyczaj uśpionego ducha, ale którego wyłonienie się na powierzchnię mojej świadomości sprawiało mi wielką radość. Otóż, kiedy wychodziłem z salonu zwanego salą teatralną i mijałem z Brichotem oraz z p. de Charlus dalsze salony, odnajdując, pośród innych, niektóre meble oglądane obojętnie w la Raspelière, spostrzegłem pomiędzy urządzeniem tego domu a urządzeniem posiadłości wiejskiej jakieś rodzinne powinowactwo, ciągłość. I zrozumiałam Brichota, który mówił z uśmiechem:

— O, widzi pan tę głąb salonu, to może bodaj panu dać pojęcie o salonie z ulicy Montalivet z przed dwudziestu pięciu lat.

Z jego uśmiechu, poświęconego zmarłemu salonowi, który oglądał w myśli, zrozumiałem, że tem co Brichot, może nie zdając sobie z tego sprawy, cenił w dawnym salonie — bardziej niż wielkie okna, niż wesołą młodość „pryncypałów” i ich wiernych — była owa nierealna część (którą ja sam wydobywałem z pewnych podobieństw między la Raspelière a quai Conti), której część zewnętrzna, aktualna, dostępna kontroli wszystkich, jest w salonie, jak we wszystkiem, jedynie przedłużeniem; to była owa cząstka czysto duchowa, o kolorze istniejącym już tylko dla mego starego towarzysza, ta której mi nie mógł pokazać; cząstka, która się oderwała od zewnętrznego świata, aby się schronić w naszą duszę, dając jej jakąś nadwartość; zasymilowana z jej zwykłą substancją, zmieniając się w niej — zburzone domy, dawni ludzie, klosze z owocami przy kolacjach które sobie przypominamy — w przeźroczysty alabaster naszych wspomnień, którego koloru nie zdolni jesteśmy oddać, który my jedni widzimy, co nam pozwala, mówiąc o minionych rzeczach, powiedzieć komuś szczerze, że nie może mieć o nich pojęcia, że to nie jest podobne do tego co widział. I to sprawia, że nie możemy oglądać w sobie samych bez pewnego wzruszenia odblasku lamp które zgasły, i zapachu grządek które już nie zakwitną. Wzrusza nas myśl, że jedynie od istnienia naszej pamięci zależy na jakiś czas jeszcze ich przetrwanie. I przez to niewątpliwie salon z ulicy Montalivet psuł w oczach Brichota obecną rezydencję Verdurinów. Ale z drugiej strony dawał jej w oczach profesora piękno, którego nie mogła mieć dla nowego przybysza. Niektóre stare meble, które ja sam pamiętałem z la Raspelière, wstawione tutaj, czasem ustawione w ten sam sposób, wcielały w obecnym salonie części dawnego, odtwarzając go chwilami aż do halucynacji; a potem zdawały się prawie nierealne, tak bardzo w otaczającej rzeczywistości wskrzeszały fragmenty zniweczonego świata, jak gdyby oglądanego już gdzieindziej. Wyłoniona z marzenia kanapa między nowemi i bardzo realnemi fotelami, krzesełka obite różowym jedwabiem, wzorzysta kapa na stoliku do gry wyniesionym do godności osoby, od czasu jak — niby osoba — miała przeszłość, pamięć, w zimnym cieniu quai Conti zachowując ogorzałość od słońca jeszcze z ulicy Montalivet (słońca, którego godziny stolik ów znał równie dobrze jak sama pani Verdurin) i przez oszklone drzwi w Doville, dokąd go zawieziono i skąd patrzał cały dzień poprzez kwitnący ogród na głęboką dolinę, oczekując godziny, kiedy Cottard i flecista utną na nim partyjkę; bukiet fiołków i bratków malowany pastelami, dar wielkiego artysty i nie żyjącego już przyjaciela, jedyny pozostały fragment życia które znikło nie zostawiając śladów, fragment streszczający wielki talent i długą przyjaźń, przypominający jego uważne i łagodne spojrzenie, jego piękną pulchną i smutną rękę w czasie gdy malował; chaotyczny i miły bezład podarków „wiernych”, które, towarzysząc wszędzie pani domu nabrały w końcu niemal właściwości charakteru, linji losu; obfitość bukietów, pudeł z czekoladkami, systematyzująca tu jak i tam swój rozkwit w identycznym porządku botanicznym; ciekawy chaos osobliwych i zbytecznych przedmiotów, dotąd robiących wrażenie że wyszły z pudełka w którem je ofiarowano i pozostających całe życie tem, czem były zrazu: noworocznemi podarkami; słowem, wszystkie te przedmioty, których nie dałoby się odróżnić od innych, ale które dla Brichota, starego uczestnika zabaw u Verdurinów, miały ową patynę, ów połysk rzeczy z któremi łączy się ich duchowy dublet, dając im rodzaj głębi; wszystko to kłębiło się dokoła niego i śpiewało mu niby dźwięczne klawisze, budzące w jego sercu drogie podobieństwa, mgliste wspomnienia, które w upstrzonym niemi obecnym salonie wycinały, obrysowywały meble i dywany, tak jak to robi w piękny dzień słoneczna rama tworząca wycinki światła w powietrzu, i ścigając pewną ideę od poduszki do wazonu, od taburetu do resztek jakiegoś zapachu od pewnego sposobu oświetlenia do jakiejś przewagi kolorów, rzeźbiły, wywoływały, uduchowiały, powoływały do życia formę, która była niby idealną fizjognomją salonu Verdurinów wrośniętą w ich kolejne siedziby.

„Spróbujemy — szepnął Brichot — ściągnąć barona na jego ulubiony temat. Wspaniały jest wtedy.” Z jednej strony pragnąłem uzyskać od pana de Charlus wskazówki tyczące panny Vinteuil i jej przyjaciółki; z drugiej, nie chciałem zostawiać Albertyny zbyt długo samej. Nie dlatego żeby mogła zrobić zły użytek w tej swobody (nie mogła wiedzieć kiedy wrócę, zresztą o tej porze wizyta u niej lub wyjście z domu byłyby zbyt rażące), ale żeby się jej moja nieobecność zbytnio nie dłużyła. Toteż oświadczyłem profesorowi i panu de Charlus, że nie mam wiele czasu. „Chodź pan i tak — rzekł p. de Charlus, już raczej przygaszony, ale czujący potrzebę przedłużania, przeciągania rozmowy. Ten sam rys zauważyłem już, tak samo jak u barona, u księżnej Oriany; rys ów, szczególnie właściwy tej rodzinie, przejawia się naogół u wszystkich tych, co wyżywając się intelektualnie jedynie w rozmowie — to znaczy wyżywając się nie całkowicie — czują się niezaspokojeni nawet po kilku godzinach spędzonych razem i coraz to chciwiej czepiają się wyczerpanego partnera, mylnie żądając od niego nasycenia, którego uciechy towarzyskie dać nie mogą.

— Chodź pan — dodał baron; to jest najprzyjemniejszy moment zabawy, chwila kiedy goście poszli, moment dony Sol; miejmy nadzieję, że się zakończy mniej smutno. Szkoda że pan się spieszy, prawdopodobnie do rzeczy, których lepiejby ci było nie robić. Wszyscy się dziś spieszą: ludzie odchodzą w momencie gdy powinnoby się przychodzić. Jesteśmy tu jak filozofowie Couture’a; to byłby moment na zrekapitulowanie wieczoru, na to, co w stylu wojskowym nazywa się krytyką operacyj. Poprosiłoby się pani Verdurin, żeby nam tu kazała podać kolacyjkę, na którą postaralibyśmy się jej nie zaprosić, poczem Charlie — wciąż Hernani! — zagrałby dla nas samych boskie adagio. Jakież to cudowne, to adagio! Ale gdzie nasz młody skrzypek? chciałbym mu przecie powinszować, to jest chwila rozczuleń i uścisków. Przyznaj, profesorze, że grali jak bogowie, zwłaszcza Morel. Czy pan uważał chwilę, kiedy mu pukiel opada? Och! w takim razie, kochasiu, niceś pan nie widział. Miał fis, od którego zdechliby z zazdrości Enesco, Capet i Thibaut; jestem człowiek spokojny, ale przyznaję, że przy tym tonie serce mi się ścisnęło tak, że ledwo mogłem wstrzymać łkanie. Sala dygotała; Brichot, drogi Brichot (wykrzyknął baron, potrząsając gwałtownie uczonym), to było boskie. Jedynie młody Charlie był nieruchomy jak głaz; nie widziało się nawet żeby oddychał; robił wrażenie, że jest jak owe rzeczy z nieożywionego świata, o których mówi Teodor Rousseau; które każą myśleć, ale nie myślą same. I naraz, nagle — wykrzyknął p. de Charlus z emfazą, zgrywając się jak w teatrze — naraz — pukiel! I przez ten czas, wdzięczny kontredans, allegro vivace. Wiesz pan, ten pukiel był niby znak objawienia, nawet dla najtępszych. Księżna Taorminy, głucha do tej chwili (bo nie ma ciężej głuchych, niż ci co mają uszy do nie słyszenia), księżna Taorminy, wobec oczywistości cudownego pukla, zrozumiała, że to jest muzyka i że nie będzie się grało w pokera. Och! to była chwila bardzo uroczysta.

— Daruje pan, że mu przerwę — rzekłem aby sprowadzić pana de Charlus na przedmiot, który mnie zajmował — mówił pan, że córka autora miała przybyć. Toby mnie bardzo interesowało. Czy pan jest pewien, że na nią liczono?

— Och! nie wiem.

P. de Charlus uległ tutaj, może bezwiednie, powszechnemu hasłu, które każe nie objaśniać zazdrośników, czy to aby się okazać idjotycznie „dobrym kolegą”, przez punkt honoru wobec tej co budzi zazdrość (choćby się jej nie cierpiało), czy przez złośliwość wobec niej, odgadując że zazdrość spotęgowałaby jedynie miłość, czy przez ową potrzebę robienia przykrości innym, polegającą na mówieniu prawdy wszystkim, ale na zamilczaniu jej zazdrośnikom (ile że niewiedza wzmaga ich męczarnie, a przynajmniej tak sobie wyobrażamy, w robieniu zaś przykrości innym kieruje się człowiek tem, co sam uważa, może mylnie, za najboleśniejsze).

— Wie pan — podjął baron — ten dom, to jest potrosze świątynia przesady; przemili ludzie ci Verdurinowie, ale ostatecznie lubią zwabiać sławy takie czy inne. Ale pan mi jakoś nie tęgo wygląda, zaziębi się pan jeszcze w tym wilgotnym pokoju — rzekł, podsuwając mi krzesło. Skoro pan jest cierpiący, trzeba uważać, przyniosę panu futro. Nie, niech pan sam nie idzie, zabłąka się pan i gotów się pan zaziębić. Cóż za lekkomyślny człowiek, a nie ma pan przecie czterech lat, trzebaby panu starej niani, jak ja, aby dbać o pana.

— Niech się pan nie deranżuje, baronie, ja pójdę — rzekł Brichot, który się natychmiast oddalił; nie zdając sobie może ściśle sprawy z bardzo żywej przyjaźni pana de Charlus dla mnie i z uroczych momentów serdeczności i prostoty, przegradzających jego oszalałe napady manji wielkości i manji prześladowczej, profesor bał się, że p. de Charlus, którego mu pani Verdurin powierzyła jako jeńca, zechce poprostu, pod pozorem mego palta, odszukać Morela i zniweczyć tem plan pryncypałki.

Tymczasem Ski usiadł do fortepianu, do którego nikt go nie zapraszał, i komponując sobie — zapomocą uśmiechniętego zmarszczenia brwi, spojrzenia w dal i lekkiego skrzywienia ust — wyraz, który uważał za „artystyczny”, nalegał na Morela, aby zagrał coś Bizeta.

— Jakto, pan nie lubi tego, tej łobuzerskiej strony muzyki Bizeta? Ależ, drogi panie — mówił Ski z owem grasejowaniem litery „r” które mu było właściwe — to jest czarhujące!

Morel, który nie lubił Bizeta, oznajmił to z przesadą, że zaś uchodził w „paczce”, rzecz doprawdy nie do wiary, za dowcipnego Ski zaczął się śmiać, udając, że bierze okrzykiwanie się skrzypka za paradoks. Śmiech jego nie był, jak śmiech Verdurina, krztuszeniem się palacza. Ski przybierał najpierw sprytną minę, potem wydawał jakby mimowoli jeden ton, niby pierwszy dźwięk dzwonów; następowała cisza, w której filuterne spojrzenie rzeźbiarza zdawało się skrupulatnie badać zabawność tego co ktoś powiedział; poczem wstrząsał powietrze drugi dzwon śmiechu, zmieniając się niebawem w wesołą sygnaturkę.

Wyraziłem panu de Charlus żal, że się Brichot trudzi.

— Ale nie, on jest bardzo kontent, on pana bardzo kocha, wszyscy pana bardzo kochają. Mówiliśmy kiedyś o panu: „Nie widzi się go nigdzie, chowa się!” Zresztą, ten Brichot, to taki zacny człowiek — ciągnął p. de Charlus, który, widząc serdeczną szczerość z jaką się doń odnosił profesor Nauk moralnych, nie domyślał się zapewne, że poza plecami Brichot używa sobie na nim. — To człowiek wielkiej wartości; mnóstwo wie, ale go to nie wysuszyło, nie zrobiło zeń szczura bibliotecznego, jak tylu innych, których czuć atramentem. Zachował szerokość poglądów, tolerancję, rzadką u jemu podobnych. Czasami, widząc jak on rozumie życie, jak umie każdemu oddać z wdziękiem co mu się należy, człowiek myśli, gdzie taki zwykły belfrzyna z Sorbony, ex-regent kolegium, mógł się tego wszystkiego nauczyć. Ja sam się dziwię.

Ja dziwiłem się bardziej, widząc że rozmowa Brichota, który najmniej wybrednemu z gości Oriany wydałby się tak ciężki i głupi, przypadła do smaku najwybredniejszemu ze wszystkich, panu de Charlus. Ale nad tym rezultatem pracowały (obok innych wpływów, rozmaitych zresztą) wszystkie te, mocą których Swann z jednej strony tak długo czuł się dobrze w „paczce”, wówczas gdy był zakochany w Odecie, z drugiej zaś, ożeniwszy się, znajdował urok w pani Bontemps, która, udając że uwielbia państwa Swann, wysiadywała wciąż u pani a rozkoszowała się anegdotami pana. Jak pisarz daje palmę inteligencji nie człowiekowi najinteligentniejszemu, ale viveurowi, robiącemu śmiałą i wyrozumiałą uwagę o miłości — uwagę, która sprawia, że kochanka pisarza, sawantka, godzi się z nim, że ze wszystkich co u niej bywają najmniej głupi jest jeszcze ten stary elegant, mający doświadczenie w sprawach serca tak samo p. de Charlus za inteligentniejszego od innych przyjaciół uważał Brichota, który był nietylko uprzejmy dla Morela, ale zbierał w tym duchu w greckich filozofach, w łacińskich poetach, we wschodnich opowieściach, teksty strojące skłonności barona egzotyczną i uroczą poezją. P. de Charlus doszedł wieku, w którym Victor Hugo lubi się otaczać zwłaszcza panami Vacquerie i Meurice. Nad wszystko przekładał tych, którzy uznawali jego spojrzenie na życie.

— Widuję go często — dodał krzykliwym głosem, skandując wyrazy, przyczem żaden ruch warg nie ożywił jego poważnej i umączonej maski, na którą z umysłu spuszczał swoje księże powieki. Chodzę na jego wykłady, atmosfera quartier latin odmładza mnie, jest tam młodzież pracowita, myśląca, młodzi mieszczanie inteligentniejsi, wykształceńsi niż niegdyś — w innem środowisku — moi koledzy. To jest inna sfora, którą pan prawdopodobnie zna lepiej odemnie, to jest młoda burżuazja — rzekł wybijając to słowo, poprzedzone kilkakrotnem b i podkreślając je przez nawyk wymowy, odpowiadający dawnemu swoistemu rozmiłowaniu barona