Czarny Korsarz - Emilio Salgari (biblioteka dla dzieci i młodzieży txt) 📖

Rozdział XXXI. Szturm na wzniesienie

Czarny Korsarz był przekonany, że kamrat strzelił do jakiegoś zwierzęcia, ani na chwilę nie przypuszczał, że Hiszpanie dotarli już do podnóża wierzchołka.

Nie widząc go, zaczął krzyczeć:

— Carmaux! Carmaux! Gdzie jesteś?

W odpowiedzi usłyszał jednak tylko znajomy świst, podobny do syku węża. Zamiast rzucić się przed siebie, schował się szybko za konarem olbrzymiej simaruby i bacznie wpatrywał się w roztaczającą się przed nim przestrzeń.

Dopiero wówczas obok palmowego zagajnika zauważył obłoczek dymu, który powoli rozpływał się nad polaną.

„Strzelali stamtąd” — pomyślał w duchu. „Ale gdzie się podział Carmaux? Jeśli dał mi znak, to zapewne znajduje się w pobliżu i prawdopodobnie uszedł cało z zasadzki. No proszę, Hiszpanie już tu są. W takim razie do dzieła. Wreszcie wyrównamy rachunki!”.

Znalazł sobie dobre stanowisko obserwacyjne — gruby konar simaruby osłaniał go przed ewentualnym atakiem nieprzyjaciół, a wysokie w tym miejscu trawy pozwalały mu z ukrycia niepostrzeżenie obserwować, co działo się na polanie. Niczego nie wypatrzył od strony lasu, skąd padł strzał. Ale jakieś pięćdziesiąt stóp od simaruby, w miejscu, w którym rosła kępka krzaków, zauważył, że coś się poruszyło.

„Ktoś czołga się w moją stronę” — powiedział w duchu. „To pewnie Carmaux. A może podstępem chce mnie wziąć jakiś Hiszpan? Arkebuz jest nabity, a chybić celu mi się nie zdarza”.

Trwał nieruchomo przez kilka chwil, przystawiając ucho do ziemi. Słyszał wyraźnie czołgającego się wśród traw człowieka. Błyskawicznie powstał i zaczął przepatrywać wysokie trawy.

„Ach” — westchnął głęboko.

Pięćdziesiąt stóp od drzewa ostrożnie i podstępnie jak wąż czołgał się Carmaux.

„Spryciarz z niego” — pomyślał Czarny Korsarz. „Oto człowiek, który wyjdzie cało z każdej opresji. A co się stało z Hiszpanem, który do niego strzelał? Czyżby zapadł się pod ziemię?”.

Carmaux nadal się czołgał, kierując się w stronę olbrzymiej simaruby i pozostając w ukryciu w obawie, że moment nieuwagi narazi go na kolejny strzał.

Dzielny Czarny Korsarz przez cały czas pilnował broni i ryb. A niech to licho! Przecież nie na darmo zadał sobie tyle trudu, żeby je złapać.

Na widok Czarnego Korsarza Carmaux przestał się obawiać, błyskawicznie się podniósł i kilkoma susami do niego dobiegł, chowając się za konarem simaruby.

— Jesteś ranny? — zapytał go Czarny Korsarz.

— Tak jak ty — odparł z uśmiechem.

— Myślałem, że cię trafili.

— Udawałem, że dostałem. Padłem jak kłoda na ziemię, żeby myśleli, że mnie trafili. A ja jestem jeszcze żywszy niż przedtem. Te kapuściane głowy myślały, że dam się posłać na tamten świat, zupełnie jakbym, nie przymierzając, był jakimś głupim Indianinem. A Carmaux to przecież spryciarz.

— A gdzie się podział ten, co do ciebie strzelał?

— Wydaje mi się, że uciekł, gdy tylko usłyszał twój głos. Jednak trudno powiedzieć, w którą stronę, stałem i patrzyłem w kierunku zarośli, ale nie widziałem, w którą stronę pobiegł.

— Był sam?

— Tak.

— Hiszpan?

— Marynarz.

— Myślisz, że będzie nas śledzić?

— Tego nie można wykluczyć. Ale nie sądzę, żeby się odważył pokazać, skoro teraz jest nas dwóch.

— Carmaux, wracajmy na wierzchołek. Niepokoję się o Van Stillera.

— A jeśli zaatakują nas z zaskoczenia? Ten Indianin mógł nie być sam, reszta mogła czaić się w zaroślach.

— Będziemy mieć oczy szeroko otwarte i palec na spuście. W drogę, kamracie!

Ruszyli w drogę, trzymając muszkiety wymierzone w zarośla, aż w końcu dotarli do gęstych krzaków, które dały im upragnioną osłonę.

Chwilę czekali w ukryciu, chcieli bowiem upewnić się, czy nie byli śledzeni. Nikt się nie pokazał ani nikogo nie było słychać, ruszyli zatem dziarskim krokiem w dalszą wędrówkę, wspinając się po stromych i gęsto porośniętych roślinnością zboczach.

Dwadzieścia minut wystarczyło, żeby pokonać odległość, która dzieliła ich od małego umocnionego obozowiska.

Pełniący wartę na samym szczycie Van Stiller wybiegł im naprzeciw:

— Słyszałem wystrzał. Kapitanie, czy to ty strzelałeś?

— To nie ja. Zauważyłeś kogoś?

— Nikogo nie widziałem. Poza tym cisza jak makiem zasiał. W pobliżu nikogo. W oddali natomiast i owszem — grupa marynarzy opuściła plażę i weszła w głąb puszczy.

— A karawela wciąż jest na kotwicy?

— Niezmiennie.

— A szalupy?

— Patrolują wybrzeże i blokują możliwość ucieczki z wyspy.

— Kto przewodził tej grupie, która weszła do lasu?

— Widziałem na ich czele jakiegoś siwobrodego starca.

— Przecież to on! — wykrzyknął Czarny Korsarz, mocno zaciskając ze złości zęby. — Niech ten łajdak tylko się tu pojawi. Zobaczymy, komu będzie sprzyjało szczęście i czy fortuna go uchroni od mojego arkebuza.

— Jak myślisz, kapitanie, ile czasu im zabierze, żeby się tu dostać? — zapytał Carmaux, który zaczął właśnie zbierać chrust.

— Być może nie odważą się zaatakować nocą i zaczekają na nowy dzień.

— W takim razie możemy przygotować kolację i się posilić. Powiem wam szczerze, że nie wiem, gdzie się podziały moje jelita. Van Stiller, upiecz, proszę, te dwie wspaniałe płaszczki. Jestem pewien, że tak ci zasmakują, że będziesz jadł, aż ci się będą uszy trzęsły.

— A co jeśli znienacka nadejdą Hiszpanie? — zapytał wyraźnie zaniepokojony hamburczyk.

— Wtedy jedną ręką będziemy jeść, a druga walczyć. Dla nas płaszczki, dla nich ołowiane kulki. Potem zobaczymy, kto co lepiej strawi.

Gdy Czarny Korsarz wszedł na wierzchołek i zaczął obserwować okolicę, dwaj piraci rozpalili ognisko i zabrali się do pieczenia ryb, uprzednio oczyściwszy je z długich ości.

Pół godziny później Carmaux ogłosił tryumfalnym tonem, że kolacja jest gotowa, Hiszpanie natomiast jak dotąd wcale się nie pojawili. Trzech piratów zasiadło do posiłku. Ledwie zdążyli ugryźć pierwszy kęs, kiedy od strony morza dało się słyszeć potężny huk armat.

— Działo! — wykrzyknął Carmaux.

Nie zdążył zamknąć ust, a występ skalny, który służył piratom za punkt obserwacyjny, runął i rozbił się z łomotem na drobne kawałki u stóp góry.

— Do kroćset...! — krzyknął Carmaux, skacząc na równe nogi.

— Furmanów fur beczek! — dokończył Van Stiller.

Czarny Korsarz rzucił się na skraj urwiska, żeby zobaczyć, skąd wystrzelono kulę.

— Na tabuny ludożerców! — krzyknął Carmaux. — Żeby nawet zjeść nie można było w świętym spokoju nad tym przeklętym jeziorem Maracaibo. Niech piekło pochłonie Van Goulda i wszystkich okazujących mu ślepe posłuszeństwo. Kolacja poszła z dymem! A takie smakowite płaszczki!

— Carmaux, nie złość się, przegryziesz sobie potem kawałek żółwia i ci przejdzie.

— Jeśli Hiszpanie nam na to pozwolą — powiedział Czarny Korsarz, który tymczasem wrócił do ogniska. — Nacierają od strony lasu, a od strony morza ostrzeliwuje nas karawela.

— Chcą nas zetrzeć na miazgę? — zapytał Carmaux.

— Raczej zrobią z nas to, co my z tych płaszczek! — odparł Van Stiller.

— Na szczęście my jesteśmy płaszczkami, które potrafią być groźne, mój drogi. Kapitanie, widać już Hiszpanów?

— Są jakieś sześćset jardów od nas.

— Do kroćset!

— Co się dzieje?

— Mam pomysł, kapitanie.

— Zamieniam się w słuch.

— Skoro karawela nas ostrzeliwuje, to i my ostrzelajmy Hiszpanów.

— Widzisz tu gdzieś jakieś działo, Carmaux? Czy może słońce przegrzało ci mózg?!

— Ani jedno, ani drugie, kapitanie. Miałem na myśli coś innego — trzeba tylko sturlać w dół te głazy. Zbocze jest strome, więc na pewno się nie zatrzymają w połowie.

— Pomysł jest dobry i w odpowiednim momencie go uskutecznimy. A tymczasem, moi dzielni kamraci, rozdzielmy się i niech każdy pilnuje swojego stanowiska. Ale oddalcie się od skały, bo jeszcze oberwiecie jakimś odłamkiem w głowę.

— Wystarczyły mi te, które spadły mi na plecy — powiedział Carmaux, pakując do kieszeni kilka mango. — Zobaczmy, czego mogą od nas chcieć te łotry. Słono mi zapłacą za te płaszczki.

Rozdzielili się i każdy poszedł na swoje stanowisko, ukryte pośród krzaków, które otaczały wierzchołek, czekając na nieprzyjaciela z wycelowanymi muszkietami.

Marynarze karaweli, licząc być może na sowitą zapłatę ze strony gubernatora, wspinali się zawzięcie po stromych zboczach, torując sobie drogę pośród gęsto rosnących krzewów. Byli jeszcze zbyt nisko, żeby mogli ich zobaczyć piraci, choć dobrze słyszeli odgłos ciętych gałęzi czy lian, które utrudniały marsz Hiszpanom, i ich głośne rozmowy.

Nacierali z dwóch stron zbocza, w dużych, zwartych grupach, gotowi zmierzyć się z każdą niespodzianką. Jeden oddział już obszedł jezioro, drugi natomiast nadciągał od strony głębokiej doliny.

Czarny Korsarz upewnił się co do spodziewanego kierunku ataku, po czym postanowił wdrożyć plan zaproponowany przez Carmaux, chcąc staranować za pomocą rozpędzonych kamieni wspinających się wąskim gardłem zbocza marynarzy.

— Pozwólcie do mnie, moi dzielni przyjaciele — rzekł do swoich kamratów. — Najpierw zajmijmy się oddziałem, który chce nas zaatakować od tyłu. Potem zajmiemy się tymi, którzy nadchodzą od strony jeziora.

— W ich przypadku mam nadzieję, że unieszkodliwi ich niku — rzekł Carmaux. — Ugaszą pragnienie, po czym będą uciekać, gdzie pieprz rośnie, trzymając się za brzuchy.

— Na moją komendę... — rzekł Czarny Korsarz, widząc toczącego ogromny głaz hamburczyka. — Teraz! — dał rozkaz dowódca.

Dwóm piratom nie trzeba było powtarzać, od razu zaczęli toczyć w kierunku krawędzi, z zawrotną prędkością, tuzin głazów, a następne zepchnęli je wąskim gardłem zbocza.

Potężna kamienna lawina z siłą i prędkością huraganu potoczyła się przez las, podskakując, taranując krzaki i młode drzewa, które napotykała na swej drodze.

Na rezultat nie trzeba było długo czekać. Po kilku sekundach w dolinie podniosły się krzyki przerażenia, a zaraz za nimi odgłosy wystrzałów z muszkietu.

— Ha! Macie za swoje! — krzyknął Carmaux tryumfalnie. — Najwyraźniej ktoś tam na dole oberwał!

— Widzę wycofujących się biegiem w popłochu ludzi — powiedział Van Stiller, który wspiął się na szczyt wzniesienia, z którego miał dobrą widoczność na to, co działo się u jego podnóża.

— Wydaje mi się, że dostali za swoje i skutecznie wybiliśmy im z głowy szturm.

— Hamburczyku, pokażmy im, że stać nas na więcej. Nie będą mieli wątpliwości, z kim mają do czynienia.

— Jestem gotów, Carmaux. Dawaj!

Piraci zepchnęli jeszcze raz całą lawinę olbrzymich kamieni. Drugi zrzut stoczył się z takim samym hukiem, tratując roślinność porastającą zbocze i wysadzając z posad napotykane na swojej drodze inne kamienie i głazy. Marynarze z karaweli salwowali się ucieczką na zbocza i chowali się za drzewami.

— Myślę, że póki co mamy od nich spokój — odrzekł Carmaux, zacierając z zadowolenia dłonie. — Dostali za swoje!

— Bierzmy się zatem za pozostałych — powiedział Czarny Korsarz.

— Jeśli nie dostali kolki od tej prędkiej ucieczki — dodał Van Stiller.

— Nie widać, żeby ktoś się wspinał.

— Cicho bądźcie.

Czarny Korsarz podszedł do krawędzi skały i przez kilka chwil nasłuchiwał.

— I co, nic? — zapytał zniecierpliwiony Carmaux.

— Cisza jak makiem zasiał — odparł Czarny Korsarz.

— Czyżby napili się niku?

— Czy może zakradają się, pełzając jak węże? — zapytał Van Stiller.

— Ostrożnie, żeby nas nie poczęstowali znienacka prochem.

— Pewnie się boją, że ich pozgniatamy jak robaki — skwitował Carmaux. — Być może nasza kamienna artyleria jest groźniejsza od tej, którą dysponuje karawela. A już na pewno nie jest tak kosztowna.

— Spróbuj oddać strzał w tamte zarośla