Uwięziona - Marcel Proust (gdzie czytac ksiazki .TXT) 📖

punkt — sam fakt kłamstwa — między kłamstwami Albertyny i Gizeli, bądź co bądź Gizela nie kłamała w ten sam sposób co Albertyna, ani także nie w ten sam sposób co Anna; ale ich ewentualne kłamstwa (przedstawiając równocześnie wielką rozmaitość) zazębiały się idealnie. Gromadka ta posiadała nieprzeniknioną solidarność pewnych domów handlowych — księgarni lub prasy naprzykład — gdzie mimo różnorodności składających je osób, nieszczęśliwy autor nigdy nie zdoła się dowiedzieć, czy go wykierowano. Redaktor dziennika lub tygodnika kłamie z pozorami szczerości tem uroczystszej, ile że trzeba mu w niejednej okazji pokrywać fakt że sam robi ściśle to samo i uprawia te same praktyki handlowe, które piętnował u innych redaktorów lub dyrektorów teatru, u innych wydawców, wówczas gdy podniósł przeciw nim sztandar Szczerości. Obwieścić (jako głowa stronnictwa politycznego, lub w innym charakterze) że kłamstwo to jest rzecz okropna, zmusza najczęściej do tego żeby kłamać więcej od innych, nie porzucając mimo to uroczystej maski, nie zdejmując dostojnej tiary szczerości. Wspólnik „człowieka szczerego” kłamie inaczej, naiwniej. Oszukuje autora, jak oszukuje żonę, zapomocą farsowych sztuczek. Sekretarz redakcji, człowiek uczciwy i pospolity, kłamie poprostu, jak architekt, przyrzekający że dom będzie gotowy w terminie w którym nawet nie będzie zaczęty. Naczelny redaktor, anielska dusza, woltyżuje między tamtymi trzema i, nie wiedząc o co chodzi, przez braterski skrupuł i tkliwą solidarność, użycza im cennej pomocy niepodejrzanego słowa. Te cztery osobistości żyją w ustawicznej dysharmonji, której kładzie koniec zjawienie się autora. Ponad poszczególne zwady, każdy z nich pamięta o świętym żołnierskim obowiązku spieszenia z pomocą zagrożonemu „korpusowi”. Nie zdając sobie z tego sprawy, oddawna odgrywałem wobec gromadki dziewcząt rolę tego autora. Jeżeli Gizela, mówiąc swoje „właśnie”, myślała o jakiejś koleżance Albertyny, gotowej jechać z nią w podróż z chwilą gdy mnie Albertyna pod tym czy innym pozorem opuści, i jeżeli chciała uprzedzić Albertynę, że godzina już nadeszła lub wybije niedługo, ta sama Gizela raczejby się dała porąbać, niżby mi to powiedziała; wszelkie pytania były więc bezcelowe.

Nietylko takie spotkania jak z Gizelą pogłębiały moje wątpliwości. Podziwiałem naprzykład malarstwo Albertyny. Malarstwo Albertyny, wzruszająca rozrywka więźnia, rozczuliło mnie tak, że go jej powinszowałem. „Nie, to bardzo liche, ale ja nie brałam ani jednej lekcji rysunku. — Ale któregoś wieczora w Balbec mówiłaś mi, żeś została z powodu lekcji rysunku?” Przypomniałem jej ów dzień, dodając żem odrazu zrozumiał, iż o tej godzinie nie bierze się lekcyj rysunku. Albertyna zaczerwieniła się. „Masz słuszność, rzekła; nie brałam lekcyj rysunku, i wogóle dużo ci kłamałam w początkach, przyznaję. Ale teraz nie kłamię już nigdy”. Takbym rad był wiedzieć, co to były za liczne kłamstwa w początkach, ale wiedziałem zgóry, że wyznania Albertyny byłyby nowem kłamstwem. Toteż poprostu pocałowałem ją. Poprosiłem tylko dla przykładu o któreś z tych kłamstw. Odpowiedziała: „O, naprzykład, że mi morskie powietrze szkodzi”. Wobec tak wyraźnej złej woli, przestałem nalegać.

Iżby się łańcuch wydał Albertynie lżejszy, najlepiej było zapewne utrzymywać ją w mniemaniu że go sam skruszę. Bądź co bądź, tego kłamliwego zamiaru nie mogłem jej objawić w tej chwili; zbyt poczciwie wróciła dopiero co z Trocadero; jedyne co mogłem zrobić, zamiast ją martwić groźbą zerwania, było kryć rojenia mego wdzięcznego serca o wiecznem wspólnem życiu. Patrząc na Albertynę, z trudem wstrzymywałem się od zwierzenia tych rojeń, może ona to spostrzegła. Nieszczęściem, wyraz takich uczuć nie jest zaraźliwy. Wypadek pana de Charlus, który, widząc tak długo w swojej wyobraźni wspaniałego młodzieńca, wierzy że sam stał się wspaniałym młodzieńcem i to tem bardziej, im bardziej jest zmanierowaną i śmieszną starą damą, ten wypadek jest dość powszechny. Zakochany, na swoje nieszczęście, nie zdaje sobie sprawy, iż podczas gdy on widzi przed sobą piękną twarz, kochanka jego widzi twarz jego, która nie stała się piękniejsza — wręcz przeciwnie! — kiedy ją zniekształca rozkosz zrodzona widokiem piękności. Miłość zresztą nie wyczerpuje wszystkich odmian tego wypadku; nie widzimy naszego ciała, które widzą inni, i „ścigamy” swoją ideę, przedmiot niewidzialny drugim, a obecny dla nas. Czasem artysta ukaże ją w swojem dziele. Stąd pochodzi, że admiratorzy dzieła doznają rozczarowania poznając autora, w którego twarzy owa wewnętrzna piękność nie doskonale się odbija.

Wszelka istota kochana, a nawet poniekąd wszelka istota, jest dla nas niby Janus, ukazujący nam twarz powabną gdy nas ta istota opuszcza, a uprzykrzoną jeśli ją mamy wiecznie do dyspozycji. Co się tyczy Albertyny, ustawiczne pożycie z nią miało coś inaczej uciążliwego, niż to mogę tutaj wyrazić. Okropną rzeczą jest czuć życie innej osoby przywiązane do naszego, niby bomba, którą niesiemy, nie mogąc jej porzucić bez zbrodni. Ale proszę wziąć jako porównanie przypływy i odpływy, niebezpieczeństwa, niepokój, obawę że ktoś uwierzy później w rzeczy fałszywe i prawdopodobne a niemożliwe do wytłumaczenia, uczucia jakich się doznaje żyjąc w pobliżu warjata. Żałowałem np. pana de Charlus, że żyje z Morelem (wspomnienie południowej sceny przyprawiło mnie o nagły skurcz serca); pomijając stosunki, istniejące lub nieistniejące między nimi, p. de Charlus z pewnością nie wiedział z początku, że Morel jest warjat. Piękność Morela, jego nikczemność, jego pycha, musiały odwrócić barona od takich dociekań, aż do melancholijnych dni, kiedy Morel (nie mogąc tego niczem poprzeć) obwiniał pana de Charlus o swój smutek, kiedy go lżył za jego nieufność przy pomocy fałszywych lecz nadzwyczaj subtelnych rozumowań, groził mu rozpaczliwemi postanowieniami, wśród których trwała najwyrachowańsza pamięć bezpośredniej korzyści. Wszystko to jest tylko porównanie. Albertyna nie była obłąkana.

*

Dowiedziałem się, że tego właśnie dnia nastąpiła śmierć, która mnie bardzo zmartwiła: śmierć Bergotte’a. Czytelnik wie, że choroba jego ciągnęła się oddawna. Nie ta oczywiście, na którą cierpiał zrazu i która była naturalna. Zdaje się, że natura zsyła jedynie choroby dość krótkie. Ale medycyna posiadła sztukę przedłużania ich. Lekarstwa, ulga jaką przynoszą, złe samopoczucie spowodowane pauzą w ich używaniu, stwarzają imitację choroby, którą przyzwyczajenie pacjenta w końcu utrwala, stylizuje, tak jak u dzieci wyleczonych z kokluszu długo trwa napadowy kaszel. Potem lekarstwa działają coraz mniej, zwiększa się dawki, nie przynoszą już żadnej ulgi, ale dzięki tej trwałej niedyspozycji zaczęły szkodzić. Natura nie dałaby im tak długiego trwania. To wielki cud, że medycyna, niemal dorównując naturze, może zmusić do leżenia w łóżku, do zażywania pod grozą śmierci lekarstwa. Odtąd sztucznie zaszczepiona choroba zapuściła korzenie, stała się chorobą wtórną lecz prawdziwą, z tą jedynie różnicą, że choroby naturalne mijają, ale nigdy te, które stwarza medycyna, bo ona nie zna sekretu uleczenia.

Od wielu lat Bergotte nie wychodził już z domu. Nigdy zresztą nie lubił świata, lub też lubił go przez chwilę, aby nim wzgardzić jak wszystkiem innem i w ten sam właściwy sobie sposób, polegający na tem, aby gardzić czemś nie dlatego że się tego nie może uzyskać, ale skoro się to uzyskało. Żył tak skromnie, że nie podejrzewano jak dalece jest bogaty; gdyby zaś wiedziano o tem, omylono by się znowuż, mając go za skąpca, gdy w istocie nie było równie hojnego człowieka. Był hojny zwłaszcza z kobietami — ściślej mówiąc z dziewczynkami — które wstydziły się, otrzymując aż tyle za tak mało. Miał dla siebie usprawiedliwienie, bo wiedział, że nigdy nie pisze mu się tak dobrze jak w atmosferze miłości. Miłość — to za wiele powiedziane; rozkosz, lekko wpijająca się w ciało, pomaga do pracy literackiej, bo niweczy inne przyjemności, naprzykład przyjemności towarzyskie, jednakie dla wszystkich. I nawet jeżeli ta miłość przynosi rozczarowania, porusza bodaj — przez to samo — powierzchnię duszy, bez tego zagrożonej zastojem. Pożądanie nie jest tedy dla pisarza bez pożytku; najpierw przez to, że go oddala od innych ludzi i od stosowania się do nich, a potem że przywraca nieco sprawności machinie intelektualnej, która, przekroczywszy pewne lata, skłonna jest zardzewieć. Nie jest człowiek szczęśliwy, ale rozważa przyczyny, które mu bronią szczęścia i które pozostałyby dlań niewidzialne bez tych nagłych perspektyw rozczarowania. Marzenia są nieziszczalne, wiemy o tem; nie snulibyśmy ich może, gdyby nie pożądanie; dobrze jest odczuwać je, poto aby oglądać ich ruinę i aby ta ruina była nam nauką. Toteż Bergotte powiadał sobie: „Wydaję na dziewczynki więcej niż kilku milionerów razem, ale przyjemności lub zawody jakie z nich czerpię, tworzą w rezultacie książkę, która mi daje pieniądze”. Biorąc ekonomicznie, rozumowanie to było absurdem, ale niechybnie Bergotte znajdował pewną przyjemność w tem, aby tak zmieniać złoto w pieszczoty a pieszczoty w złoto.

Widzieliśmy w momencie śmierci babki, że zmęczona starość lubi odpoczynek. Otóż w towarzystwie istnieje tylko rozmowa. Jest idjotyczna, ale ma tę władzę, że neutralizuje kobiety, zmieniające się już tylko w pytania i odpowiedzi. Poza „światem”, kobiety stają się z powrotem tem, co jest takim wypoczynkiem dla zmęczonego starca: przedmiotem kontemplacji. W każdym razie, obecnie nie było już mowy o tem wszystkiem. Wspomniałem, że Bergotte nie wychodził już z domu, kiedy zaś wstawał na godzinę, to cały zakutany w szale, w pledy, we wszystko czem się człowiek okrywa w chwili gdy ma wyjść na mróz albo wsiąść do wagonu. Tłumaczył się wobec nielicznych przyjaciół, których wpuszczał do siebie, i pokazując koce i kołdry, mówił wesoło: „Cóż chcesz, mój drogi, już Anaxagoras powiedział, że życie jest podróżą”. I tak stygnął powoli, niby mała planeta, wróżebny obraz wielkiej — ziemi, kiedy zniknie z niej stopniowo ciepło, a potem życie. Wówczas skończy się zmartwychwstanie, bo choćby dzieła ludzkie promieniowały najdalej w przyszłe pokolenia, trzebaż jednak aby byli ludzie! Jeżeli niektóre gatunki zwierząt oprą się dłużej zaborczemu zimnu, kiedy nie będzie już ludzi, sława Bergotte’a (przyjąwszy że przetrwa do tej pory), zgaśnie nagle na zawsze. Ostatnie zwierzęta nie będą go czytały, mało bowiem prawdopodobne jest, aby na wzór apostołów w Zielone świątki mogły zrozumieć mowę rozmaitych ludów, nie nauczywszy się jej.

W miesiącach, które poprzedziły jego śmierć, Bergotte cierpiał na bezsenność; co gorsze, z chwilą gdy usnął, dręczyły go koszmary, co sprawiało, że się po przebudzeniu bronił przed nowem zaśnięciem. Długi czas lubił sny, nawet przykre, bo dzięki nim, dzięki ich kontrastowi z rzeczywistością dostępną w czasie jawy, mamy z chwilą przebudzenia głębokie wrażenie żeśmy spali. Ale zmory Bergotte’a były inne. Dawniej, kiedy mówił o zmorach, rozumiał pod tem przykre rzeczy, dziejące się w jego mózgu. Teraz czuł, jakgdyby z zewnątrz, rękę zbrojną w mokrą ścierkę, zapomocą której, przeciągając tę ścierkę po jego twarzy, zła kobieta siliła się go obudzić; czuł też nieznośne swędzenie ud, oraz wściekłość oszalałego woźnicy (bo Bergotte szepnął przez sen, że źle powozi), który się rzucał nań gryząc mu palce, piłując je zębami. Wreszcie, skoro mrok jego snu był dość głęboki, natura robiła rodzaj „próby bez kostjumów” ataku apoplektycznego, który go miał powalić. Bergotte wjeżdżał powozem w bramę nowego domu Swanna, chciał wysiąść. Piorunujący zawrót głowy przygważdżał go do poduszek powozu, odźwierny silił się mu pomóc, ale on siedział, nie mogąc się podnieść ani wyprostować nóg. Próbował się uczepić kamiennego filara który miał przed sobą, ale nie znajdował w nim dostatecznego oparcia aby wstać.

Poradził się lekarzy, którzy, dumni z tego że ich wzywa Bergotte, ujrzeli przyczynę niedomagań w jego pracowitości (już od dwudziestu lat nic nie robił), w przemęczeniu. Poradzili mu, żeby nie czytał makabrycznych powieści (nie czytał nic), aby więcej korzystał ze słońca, „nieodzownego do życia” (kilka lat względnego polepszenia zawdzięczał jedynie ścisłemu zamknięciu się w domu), aby się wydatniej odżywiał (z czego schudł i co odżywiło zwłaszcza jego zmory). Jeden z lekarzy, mający pasję sprzeciwiania się i droczenia, kiedy go Bergotte wezwał osobno i kiedy, aby go nie urazić, przedstawiał mu jako własne poglądy to co mu poradzili inni, lekarz-sprzyka, myśląc że Bergotte stara się uzyskać zaordynowanie czegoś na co ma ochotę, zabraniał mu tego natychmiast, często na zasadzie doraźnych argumentów sporządzonych tak szybko, że wobec faktycznych objekcyj Bergotte’a lekarz-sprzyka musiał w jednem i tem samem zdaniu przeczyć samemu sobie; ale, na podstawie nowych racyj, potwierdzał zakaz. Bergotte wracał wówczas do jednego z poprzednich lekarzy, człowieka mającego ambicje intelektualne, zwłaszcza wobec jednego z mistrzów pióra; toteż jeśli Bergotte podsuwał: „Ale-bo zdaje mi się, że pan doktór mówił — dawniej, oczywiście — że to może spowodować przekrwienie nerek i mózgu...”. lekarz uśmiechał się sprytnie, podnosił palec i powiadał: „Powiedziałem używać, ale nie nadużywać. Rzecz prosta, iż wszelkie lekarstwo, jeżeli się przesadza, staje się obosieczną bronią”.

Jest w naszym organizmie instynkt tego co nam jest zbawienne, tak jak w sercu jest instynkt obowiązków moralnych, których żadna sankcja doktora medycyny lub teologji nie zastąpi. Wiemy, że zimne kąpiele nam szkodzą, a lubimy je; zawsze znajdziemy lekarza który je nam zaleci, co nie zmieni faktu że nam szkodzą. Od każdego z lekarzy Bergotte wziął to, czego przez rozsądek wzbraniał sobie od lat. Po kilku tygodniach, dawne przypadłości wróciły, nowe pogorszyły się. Oszalały od nieustannych cierpień, do których przyłączała się bezsenność przerywana zmorami, Bergotte poniechał lekarzy i próbował z powodzeniem, ale często nadmiernie, rozmaitych narkotyków, z ufnością czytając dołączone do nich prospekty. Prospekty te głosiły potrzebę snu, ale insynuowały, że wszystkie sprowadzające sen preparaty (z wyjątkiem preparatu zawartego we flakonie zawiniętym w ów prospekt i nigdy nie grożącego zatruciem) są toksyczne i tem samem czynią lekarstwo gorszem od choroby. Bergotte wypróbował wszystkie te środki. Niektóre są z innej rodziny, niż te, do których jesteśmy przyzwyczajeni, naprzykład pochodne amylu i etylu. Nowy preparat o całkiem innym składzie pochłaniamy z rozkosznem oczekiwaniem czegoś nieznanego. Serce bije nam jak przed pierwszą schadzką. Ku jakim nieznanym rodzajom