Darmowe ebooki » Poemat » Wesele poety - Krzysztof Kamil Baczyński (złota biblioteka txt) 📖

Czytasz książkę online - «Wesele poety - Krzysztof Kamil Baczyński (złota biblioteka txt) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Krzysztof Kamil Baczyński



1 2
Idź do strony:
Krzysztof Kamil Baczyński Wesele poety

 

Ta lektura, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie wolnelektury.pl.

Utwór opracowany został w ramach projektu Wolne Lektury przez fundację Nowoczesna Polska.

Wesele poety Strona tytułowa Spis treści Początek utworu Śpiew I Śpiew II Śpiew III Dom poety I II III IV V Otwarcie Powitanie Uczta Taniec I II Noc Śpiew końcowy Przypisy Wesprzyj Wolne Lektury Strona redakcyjna
Wesele poety Poemat

Basi

Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Śpiew I
Co się zdarzy przy drodze — nie wraca, 
i to, co w wieczność odchodzi — ginie. 
Nie płacz, nie płacz, zawsze pozostaje 
urojona podróż po obłokach. 
Nie płacz, zawsze jeszcze zostanie 
tabun drzew niby masztów ze złota, 
jeszcze pragnień w powietrzu śpiewanie, 
jeszcze w trawach wędrówka zostanie 
albo grób — z niego jodłą wyfruniesz.  
 
Śpiew II
Może przeminą gody1 ludzkie, 
gody burzom płomieni podobne, 
ale to, co w nich ptakiem zostało, 
pozostało i będzie wołać 
jak na drzewie, jak w gałęziach twoich, 
które z kory zielonej obedrze 
człek lub wiatr żelaznym obojem2, 
albo nawet mijając je zetrze 
jakieś z lodu błękitne powietrze, 
ale to, co w nim ptakiem zostało, 
to jest dusza nad prochu ciało.  
 
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Śpiew III
Nie zapomnisz, nie zapomnisz skał, 
bo się skałą w tobie zaśpiew stał, 
bo gdy kochasz, a kochasz przez przestrzeń, 
choć tak blisko, żeś się morzem zlał, 
toś wrysował się ogniem w powietrze 
i nie zejdzie, ale będzie trwał 
ten korowód, w którym coraz inny, 
malowany na chmurze i wodzie, 
jakby ty w twoich cieni pochodzie 
tak w powietrzu zastygniesz płynny 
i choć gwiazdą byś nawet grał, 
pozostaniesz, nie zapomnisz skał.  
 
Dom poety I
Tam jest zawsze jesień, 
pod krużgankiem drzew 
zbiera złote jabłka 
różowawy lew. 
Tam jest zawsze zima, 
w chmur lodowy łuk 
modry łoś unosi 
gałąź białych snów. 
Tam jest zawsze wiosna, 
na dymiącą ruń3 
ptak zielony zrzuca 
skrzydła rudych łun. 
Tam jest zawsze lato, 
od zmarszczonych rzek 
żółty niedźwiedź zwraca 
ryty w miodzie łeb.  
  II
Oto dźwierze4 wiatrem rozwarte na przestrzał, 
kute w ciężkim metalu powietrza, 
ponad nimi dzwony liliowe, nad niemi 
drzew korony jak zielone ręce ziemi. 
A nad furtą chodzi niby paw 
herb w koronie z purpurowych traw. 
Wozem ani karetą tam nie zajedziesz, 
bo do dworu nie droga — strumień wiedzie, 
po nim złote łabędzie — w ich biegu 
sercem spłyniesz — i staniesz na brzegu.  
  III
Wtedy będzie jakby kniei płynność, 
pół-zielona, a pół-brązowa, 
która z wolna pod wzrokiem się rusza 
żółtym puchem leżących tam zwierząt. 
Więc niedźwiedzie łagodne unoszą 
złotą mądrość dojrzałych głów, 
więc jelenie, więc wilki i sarny, 
jakby zioła naprężonych snów, 
porastają lawinami brzegi 
i czekają milczącym szeregiem 
na twój miękki spokój zapomnienia. 
I jak z arką płyną za domem 
pod skupionym słońcem wszystkich pór, 
a czas przez nie przepływa i szronem 
stygnie z wolna na ich wiecznym śnie.  
  IV
Dom jest jasny, zbudowany z blasku, 
jak powietrza bańka, która w więcierz5 
księżycowym rybakom uwięzia 
i ma ściany jakby z roślin i światła 
i z jeziora pułap czy zwierciadła, 
które gwiazdy odbijając wróży 
do muzyki podobne i róży.  
  V
Tam się wiedzie miłość wszechstworzeniu 
jak łodyga różowego zioła, 
która rośnie w takim zamyśleniu, 
że podobna jest sklepieniu kościoła 
w stylu ptaków, a te wkoło licząc 
krople głosu — są harfą słowiczą.  
 
Otwarcie
Już wiał wiatr trzy razy, a zatem 
most zwodzony zieleni opada 
i w wierzeje przechodzą kwiaty, 
sny i ludzie, zwierzęta i łuny, 
a nad nimi ptaki ciche wieją 
jak w milczeniu zamknięte nadzieją.  
 
O witajcie! Kapele cykad 
grzmią w powietrzu kując kopuły, 
noc w girlandy ustrojona dzwoni, 
a na przedzie, wśród zielonych koni, 
widzę dzban niosącego Wodnika. 
Za nim smoki purpurowe suną, 
na nich ludzie, którym Pismo mówi: 
«Gdy tysiączne ominiesz zaklęcie, 
na okrutnym smoku jeździć będziesz». 
 
Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/
Powitanie
«Gdzie on?» — wszyscy pytają i dzwonią 
w złote jabłka pod kwitnącą jabłonią. 
«Gdzie on?» — w trawy naprężonej lutnie 
uderzają zdziwieni i smutni. 
«Gdzie on?» — wszyscy ręce w zdumieniu 
wznieśli nagle nad otwartą ziemią: 
Ni w kolebce tam siedział, ni w grobie, 
ni to dziecko, ni elf, ni człowiek, 
a rączkami uderzał w grzechotkę, 
w której z wolna z lękiem rozpoznali 
czarnych niebios świecącą emalię, 
na niej morza się łoskot przewalał 
i zmarszczonych lądów biała fala. 
A on siedział i do siebie gwarzył, 
do narcyza podobny z twarzy. 
Nad nim panna. Ach, tej nie wypowiem, 
coś jak liści szum i fali ciało 
i jak życie nie zamknięte w słowie. 
Więc, gdy wszystko nagle zawołało: 
«Gdzie on?» — rzekła ręce splatając miłośnie: 
«Jeszcze mały». Zawołali: «Cóż się stało?» 
«Nic, do nocy, do wesela — urośnie!» 
 
Uczta
Wej! Upili się, a setnie upili, 
dziw, że gwiazd na szklanych kręgach nie pobili. 
W jednym dzbanie był zielonobiały 
mus lodowców, które już dojrzały, 
w drugim dzbanie glinianym podali 
sok różowy z krwi i korali, 
w trzecim noc na poły z mlekiem zmieszaną. 
Wej! Upili się, a wstali aż rano. 
 
Taniec I
Pod muzyką świat zamknięty 
brzęczy tak 
po jeziorze jak po strunie, 
czy po lipie, czy po łunie 
ciągnie złota dłoń czy ptak. 
Drzewom śpiew — pod drzew zadumą 
wodny ton. 
Ptaki śnią, czy we śnie niesie 
modry jeleń tan po lesie 
w koła łąk.  
 
Ulatują lutnie — na nich 
lilie gam, lilie gwiazd, 
i cieniami w złocie grając, 
lądy, drzewa omijają 
brzeg płomieni — żółty las.  
  II
Unosiły się jelenie i sarny, 
wiały lotem migotliwym i sennym, 
zanosiło grzybami i ptakiem 
na zielonych polan uciszenie, 
aż wiatr począł wznosić szkliste dłonie 
i rozgrzane kształty z wolna studzić, 
więc stawały niedźwiedzie i konie 
i łasice zastygały z wolna, 
aż stanęły i w posągi żywe 
zamieniły się, a rude śliwy 
obrzucały ich w stygnący czas 
ulewami niedojrzałych gwiazd.  
 
1 2
Idź do strony:

Darmowe książki «Wesele poety - Krzysztof Kamil Baczyński (złota biblioteka txt) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz