Śpiący - Walt Whitman (biblioteki .txt) 📖

Całą noc błądzę wśród sennych mar.

Idę lekko, idę bez szmeru a szybko, zatrzymuje się, nachylam się

z oczyma otwartymi nad zamkniętymi oczyma śpiących,

błądzę, wzruszam się, zatracam, zapominam o sobie, nie

zgadzam się, przeciwstawiam się, zwalniam kroku, spoglądam,

nachylam się, stoję w miejscu.

Jakże uroczyście, jak spokojnie leżą,

jak równomiernie oddychają te dzieci w kołyskach swych.

Widzę udręczone rysy ludzi przesyconych, białe lica trupów, czerwone

twarze pijaków, chorobliwie szare oblicza tych, co sami sobie dają rozkosz.

zwłoki na pobojowiskach z posoką z ran głębokich, obłąkanych

w mocno zaryglowanych celach, głupków niewinnych a błogosławionych,

nowo narodzonych, którzy przechodzą przez bramę, i konających,

którzy przechodzą przez bramę –

noc ich przenika, noc ich tuli.

Para zaślubionych spokojnie leży w łożnicy, on położył dłoń swą na

biodrze żony, ona położyła dłoń swą na biodrze męża. Siostry

łagodnie śpią w pościeli, jedna obok drugiej. Mężczyźni łagodnie śpią

w pościeli, jeden obok drugiego.

l matka śpi z dziecięciem, objąwszy je.

Ślepi twardy mają sen, śpią głusi i niemi,

śpi spokojnie więzień w ciemnicy i śpi marnotrawny syn,

Morderca, którego jutro powieszą, jakże śpi? Jak on śpi? I zabity –

jak śpi?

We śnie spoczywa kobieta kochająca, lecz niekochana, we śnie

spoczywa mężczyzna kochający, lecz niekochany, śpi również głowa

tego, który przez dzień cały układał plany i pieniądze, i pieniądze

zbierał chciwie,

gwałtownik i zdrajca – wszyscy śpią.

Stoję w ciemności, opuszczając oczy przy tych, którzy cierpią wiele

i niepokój ich wielki,

wodzę nad nimi ręką z odległości kilku cali – uspokajam ich.

Wzrok mój przeszywa mroki – inne istnienia zjawiają się.

Ziemia ode mnie odchodzi w noc.

Widzę, że to było piękne, i widzę też, że to, co nie jest ziemią – to

piękne.

Chodzę od łóżka do łóżka, śpię ze śpiącymi, obok nich, z każdym po

kolei, przywidują mi się we śnie moim mary, marzenia tych, co

usnęli, staję się tymi, co usnęli, śpiącymi.

Jestem tańcem – zagrajcież mi; kołuję wciąż szybciej i szybciej.

Jestem wiecznie roześmiany – oto księżyc na młodziku, oto zmierzch.

Widzę wesołe igraszki – chowanki. Wszędzie, gdziekolwiek spojrzę,

wszędzie zwinne duchy i znów chowanki, i chowanki znów, na morzu

i w ziemi głębinach, i tam, gdzie nie morze, nie ziemia...