Stęskniony za domem – w domu - Gilbert Keith Chesterton (biblioteka komiksowo TXT) 📖

Podszedł do mnie ktoś, kto wyglądał na podróżnika i spytał: „Jaka byłaby najkrótsza podróż z jakiegoś miejsca do tego samego miejsca?”

Słońce świeciło mu zza pleców, więc nie widziałem jego twarzy.

- Oczywiście – powiedziałem - należałoby zostać w miejscu.

- To nie żadna podróż - odparł. - Najkrótsza podróż z jakiegoś miejsca do tego samego miejsca wiodłaby dookoła świata. I już go nie było.

White Wynd urodził się, wychował, ożenił i został ojcem rodziny w Domu w Zagrodzie White'ów, nad rzeką. Rzeka otaczała dom niczym zamek, z trzech stron: z czwartej strony znajdowały się obory, a za nimi warzywniak, a za nim sad, a za nim niski murek, a za nim droga, a za nią sosnowy zagajnik, a za nim pole kukurydzy, a za nim zbocza stykające się z linią nieba, a za nimi – ale nie możemy skatalogować całej Ziemi, choć bardzo to kuszące. White Wynd nie znał innego domu niż ten. Jego mury były dla niego światem, a dach – niebem.

To właśnie sprawia, że jego czyn był tak osobliwy.

Z wiekiem niemalże przestał wychodzić za próg domu. A stawszy się leniwym, stał się i niespokojnym: złym na siebie i innych. W jakiś dziwny sposób czuł się wyczerpany każdą chwilą, ale i wyczekiwał następnej.

Serce mu zatęchło – stał się zgorzkniały wobec widywanych codziennie żony i dzieci, mimo iż było to pięcioro zacnych obliczy tego świata. Przypomniał sobie, w przebłyskach, czasy swojej harówki i walki o chleb, kiedy wracając wieczorami do chaty, widział strzechę płonącą złotem, jak gdyby stali tam aniołowie. Pamiętał to jednak tak, jak pamięta się sen.

Zdawał się dostrzegać inne domy, ale nie swój. Ten był po prostu jakimś domem. Przejęła go proza życia, pieczętując oczy i zatykając uszy.

Wreszcie coś wydarzyło się w jego sercu: wulkan; trzęsienie ziemi; zaćmienie; brzask; potop; apokalipsa. Możemy piętrzyć kolejne szumne określenia, ale nigdy nie uda nam się tego opisać. Osiemset razy jasne światło dnia przebijało się przez skromną kuchnię w czasie gdy niewielka rodzina siedziała przy śniadaniu. I za osiemset i pierwszym razem ojciec zamarł z kubkiem w ręku.

- To zielone pole kukurydzy za oknem - powiedział sennie - błyszczące w słońcu. Jakoś... jakoś przypomina mi pewne pole za moim domem.

- Twoim domem? - krzyknęła jego żona. - To jest twój dom.”

White Wynd wstał na równe nogi, niemal wypełniając sobą pomieszczenie. Wyciągnął przed siebie rękę i wziął laskę. Wyciągnął ponownie i wziął kapelusz. Z obu przedmiotów uniosły się obłoki kurzu.

- Ojcze - zawołało jedno z dzieci. - Dokąd idziesz?

- Do domu - odpowiedział.

- Co masz na myśli? To jest twój dom. Do jakiego domu idziesz?

- Do Domu w Zagrodzie White'ów, nad rzeką.

- To właśnie tu.

Patrzył na nich bardzo spokojnie, aż najstarsza córka zauważyła wyraz jego twarzy.

- Och, on jest szalony! - zawołała i ukryła twarz w dłoniach.

Przemówił spokojnie.

- Jesteś tak mała jak moja najstarsza córka - powiedział. - Ale nie wyglądasz jak ona, nie, nie tak jak wtedy, gdy wita mnie wracającego z pola do domu.”

- Proszę pani - powiedział, odwracając się z wyszukaną uprzejmością do swojej osłupiałej małżonki. - Dziękuję pani za gościnę, ale, w rzeczy samej, obawiam się, że już jej nadużyłem. A mój dom...

- Ojcze, ojcze, odpowiedz mi! Czyż to nie jest twój dom?

Stary mężczyzna machnął laską.

- Krokwie są całe w pajęczynach, mury przeciekają. Drzwi mnie więżą, zgniata mnie dach.W tych czterech ścianach, gdzie zbyt długo drzemałem, panują małostkowość, sprzeczki i żale. Ale ogień buzuje, a drzwi stoją otworem. Jest chleb i odzienie, ogień i woda i wszystkie sztuczki i tajemnice miłości. Jest odpoczynek dla strudzonych nóg na wyściełanej podłodze, a dla wygłodniałego serca – w czystych twarzach, daleko na końcu świata, w domu w którym się urodziłem.

- Gdzie? Gdzie?

- W domu na Farmie White'ów, nad rzeką.

I wyszedł przez frontowe drzwi, a słońce świeciło mu w twarz.

Zaś pozostali mieszkańcy Domu w Zagrodzie White'ów stali, patrząc po sobie.

White Wynd stał na drewnianym moście nad rzeką, cały świat leżał u jego stóp. Z drugiej strony nieba (krainy wspaniałych, bladych złocistości) nadleciał mu na spotkanie wielki wiatr. Niektórzy być może wiedzą, że pierwszy podmuch po wyjściu z domu przeznaczony jest dla wychodzącego. Mężczyźnie wydawało się, jakby sam Bóg odchylił jego głowę i ucałował go w czoło.

Był znużony spoczynkiem, nie wiedząc, że rozwiązanie leży w słońcu, wietrze i jego własnym ciele. Nagle niemal uwierzył, że ma na sobie siedmiomilowe buty.

Szedł do domu. Dom w Zagrodzie White'ów był za każdym lasem i za każdym łańcuchem gór. Wypatrywał go tak, jak wszyscy wypatrujemy baśniowej krainy, za każdym zakrętem drogi. Tylko w jednym kierunku nigdy nie spojrzał, mianowicie tam, gdzie zaledwie tysiąc jardów za nim stał Dom w Zagrodzie White'ów, którego strzecha i pobielone ściany błyszczały w błękicie wietrznego poranka.

Popatrzył na mlecze i świerszcze i zrozumiał, że jest ogromny. Zbyt lubimy mierzyć się zawsze skalą gór. Każda rzecz jest zarówno nieskończenie rozległa, jak i nieskończenie mała. Rozciągnął ramiona w nieogarniętej wielkości jak ukrzyżowany.

- O Boże, który stworzyłeś mnie i wszystkie rzeczy, usłysz cztery dziękczynne pieśni. Jedną za me stopy, które stworzyłeś silne i lekkie dla swych stokrotek. Jedną za mą głowę, którą podniosłeś i ukoronowałeś ponad czterema stronami Twoich niebios. Jedną za me serce, które uczyniłeś niebiosami aniołów sławiących Twą chwałę. I jedną za tę zabarwioną na perłowo chmurkę, daleko, ponad piniami porastającymi wzgórze.”

Czuł się niczym właśnie stworzony Adam. Nagle odziedziczył wszystko, nawet słońce i gwiazdy.

Byliście kiedyś na spacerze?