Darmowe ebooki » Wiersz » Kwiaty zła - Charles Baudelaire (czytelnia książek online TXT) 📖

Czytasz książkę online - «Kwiaty zła - Charles Baudelaire (czytelnia książek online TXT) 📖».   Wszystkie książki tego autora 👉 Charles Baudelaire



1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11
Idź do strony:
style="margin-left: 4em">Zginie wróg stary, straszliwy, 
Niszczyciel i żarłoczny na kształt kurtyzanek, 
A jako mrówka cierpliwy? 
Czy go winem zalejem? czy cieczą owsianek? 
 
Mów, piękna czarodziejko, jeśli wiesz co o tem, 
Mów myśli bólem przybity, 
Podobnej ginącemu pod trupów pokotem 
Lub pod rumaków kopyty54, 
Mów, piękna czarodziejko, jeśli wiesz co o tem? 
 
Biedakowi, którego wietrzy wilk zgłodzony, 
A kruk już śledzi oczyma, 
Czy ma stracić nadzieję ten żołnierz zgnieciony 
Że grób i krzyżyk otrzyma? 
Ten biedak, na którego czyha wilk zgłodzony? 
 
Możnaż wywołać światło z chmurnych niebios szczytów? 
Rozedrzeć oponę mroku 
Czarniejszego niż smoła, bez zmierzchów, bez świtów, 
Bez gwiazd, bez błysków w obłoku? 
Możnaż wywołać światło z chmurnych niebios szczytów? 
 
Nadzieja, co błyszczała w zajazdu świetlicy, 
Zdmuchnięta — zgasła na zawsze! 
Bez księżyca, bez światła, złych dróg męczennicy 
Znajdąż schronienie łaskawsze? 
Ach, bies wszystko pogasił w zajazdu świetlicy! 
 
Mów, czarodziejko, kochasz wyklęte istoty? 
Znasz potępionych bezzwrotnie? 
Znasz zgryzotę, co za cel na zatrute groty 
Pierś naszą bierze okrutnie? 
Mów, czarodziejko, kochasz wyklęte istoty? 
 
Okropne bo poczucie — niezgładzalność winy — 
Wątły gmach ducha podcina, 
Niby rzesza termitów, co od podwaliny 
Często swój atak zaczyna. 
Przeklętym zębem żre nas niegłazalność winy! 
 
2. 
Nieraz w teatrze gminnym widywałem w sali, 
Gdy zabrzmią orkiestry dźwięki, 
Schodzi wieszczka i w piekeł podniebiach zapali 
Brzaski cudownej jutrzenki; 
Nieraz w gminnych teatrach widywałem w sali. 
 
Jak postać cała z blasków, ze złota i gazy 
W proch strąca piekieł potwory; 
Lecz pierś ma, w którą błogie nie schodzą ekstazy, 
To teatr, co do tej pory 
Próżno szukał zjawiska o skrzydełkach z gazy! 
 
Franciscae meae laudes 55
Novis te cantabo chordis, 
O novelletum quod ludis 
In solitudine cordis. 
 
Esto sertis inplicata, 
O foemina delicata, 
Per quem solvuntur peccata. 
 
Cum vitiorum tempestas 
Turbabat omnes semitas 
Apparuisti, Deitas, 
 
Velut stella salutaris 
In naufragiis amaris... 
Suspendam cor tuis aris! 
 
Piscina plena vertutis, 
Fons aeternae juventutis, 
Labris vocem redde mutis. 
 
Quod erat spurcum — cremasti, 
Quod rudius — exaequasti 
Quod debile — confirmasti. 
 
In fame mea taberna, 
In nocte mea lucerna, 
Recte me semper guberna. 
 
Adde nunc vires viribus, 
Dulce balneum suavibus, 
Unguentatum odoribus. 
 
Meos circa lumbos mica, 
O castitatis lorica, 
Aqua tincta seraphica; 
 
Patera gemmis corusca, 
Panis salsus, mollis esca, 
Divinum vinum, Francisca! 
 
Do Kreolki56
W kraju pieszczot słonecznych i woni uroczej, 
Pod namiotem drzew, wiecznie odzianych szkarłatem 
I palm — rozkoszną drzemkę lejących na oczy, 
Znałem śliczną Kreolkę, ukrytą przed światem.  
 
Biust jej pełny jest wdzięku; w cerze swej jednoczy 
Cudowna czarnobrewa żar z bladości matem; 
Jako Diana57 — Łowczyni śmiała, smukła kroczy; 
W uśmiechu spokój, wzrok lśni dumy majestatem. 
 
Gdybyś zwiedziła, pani, kraj chwały uznany, 
Brzeg zielonej Loary, wybrzeża Sekwany, 
O piękna, godna zamczysk starych być ozdobą, 
 
W ich cieniu wnet by trysły tysiące sonetów, 
Z podbitych przez twe wielkie oczy serc poetów, 
Nad twe czarne Murzyny korniejszych przed tobą. 
 
Do Malabarki58
Z drobną nóżką i rączką dałać przyroda59 szczodra 
Na zawiść najpiękniejszym białym szerokie biodra; 
Myślącemu artyście drogi twój kształt uroczy; 
Czarniejsze nad twe ciało twe aksamitne oczy. 
W błękitów, w słońca kraju, kędy cię twój Bóg stworzył, 
Twój los — zapalać fajkę, którą pan w usta włożył, 
Dostarczać świeżej wody, wonności lać do czary, 
Rój natrętnych komarów wypłaszać spod kotary, 
A gdy pod tchnieniem ranka westchną jaworów lasy, 
Zakupywać na rynku banany, ananasy. 
Dokąd chcesz, bosą nóżką, błąkasz się dzień calutki 
Nucąc z cicha nieznanych, starych piosenek zwrótki; 
A gdy wieczór nadejdzie w purpury swej szkarłacie, 
Na spoczynek twe ciało złożysz na miękkiej macie, 
I zaroją się żywo w snach twych kolibry liczne, 
W snach, co jak ty kwitnące i jak ty będą śliczne! 
Czemuż cię, dziecię szczęścia, ku Francyi myśl unosi, 
Krainie przeludnionej, gdzie boleść żniwo kosi? 
Po co szorstkim żeglarzom zawierzać na niepewne 
I drzewom twej Ojczyzny słać pożegnanie rzewne? 
Ty, ledwie przyodziana muślinu lekką tkanką, 
Tam pod śniegiem i gradem skostniałabyś, wygnanko. 
Jakbyś opłakiwała twój spokój i swobodę, 
Gdyby, twardym gorsetem ścisnąwszy łono młode — 
Przyszłoć o chleb wieczorny żebrać60 w tym naszym bagnie, 
Sprzedając woń twych wdzięków każdemu, kto zapragnie, 
I ścigać w zamyśleniu przez brudną mętów przesłonę 
Nieobecnych kokosów widziadła rozproszone! 
 
Zapach egzotyczny
Kiedy, zamknąwszy oczy — w ciepłą noc jesienną 
Czuję twojego łona gorejące wonie, 
Jakieś szczęśliwe kraje marzeniami gonię, 
Nad którymi lśni księżyc kulą swą promienną. 
 
I widzę jakąś wyspę żyzną i leniwą 
Gdzie drzewa są szczególne i owoce słodkie, 
Gdzie ciało mężów razem61 jest silne i wiotkie, 
A w czarnych oczach niewiast szczerość widzisz żywą. 
 
Kierowany twą wonią w te cudne klimaty 
Widzę przystań, gdzie tłumem stanęły fregaty, 
Jeszcze dotąd strudzone morskiej fali szmerem, 
 
A zapachy palmowych gęstych wirydarzy62, 
Nozdrza mi wydymają swym wonnym eterem 
I łączą się w mej duszy z pieśnią marynarzy. 
 
Zaproszenie do podróży
Siostrzyczko, pieszczotko, 
Ach pomyśl jak słodko 
Daleko odlecieć nam razem! 
Pierś czuciem otwierać, 
I żyć, i umierać 
W tym kraju, co twym jest obrazem! 
 
Ach, słońca tam mgliste, 
Ach, nieba tam dżdżyste 
Mój umysł czarują niezmiennie 
Potęgą zdradziecką 
Twych oczu, o dziecko, 
Zza łez, co tak błyszczą promiennie. 
 
Tam zawsze ład, piękno, przepychy — 
I rozkosz, i spokój trwa cichy. 
 
Sprzęt lśniący, pieszczony, 
Lat ręką gładzony, 
Ozdabiałby nasze schronienie — 
A w ambry63 wyziewy 
Najrzadsze nam krzewy 
Mieszałyby lube swe wonie.  
 
Sklepienia tam cenne, 
Zwierciadła bezdenne 
Wraz z Wschodu świetnością godową — 
Do duszy przez życie 
Szeptałyby skrycie 
Jej znaną, rodzoną jej mową.  
 
Tam zawsze ład, piękno, przepychy 
I rozkosz, i spokój trwa cichy. 
 
Pójdź, patrz na kanale 
Śpią statki niedbale 
Włóczęgi wód toni rozległej; 
Dziś na twe skinienie, 
By każde życzenie 
Twe spełnić — z mórz krańców się zbiegły. 
 
Gdy słońce ucieka, 
To zaraz obleka 
Fioletem i złotem błyszczącym 
Gród, pola, kanały; 
I oto świat cały 
Usypia w tym świetle gorącym. 
 
Tam zawsze ład, piękno, przepychy 
I rozkosz, i spokój trwa cichy. 
 
Przekaż 1% podatku na Wolne Lektury.
KRS: 0000070056
Nazwa organizacji: Fundacja Nowoczesna Polska
Każda wpłacona kwota zostanie przeznaczona na rozwój Wolnych Lektur.
Wodotrysk
Biedaczko, znużyłaś oczęta, 
Więc ich nie podnoś, moja miła, 
I leż niedbale wyciągnięta, 
Tak, jak cię rozkosz zaskoczyła. 
Wodotrysk szemrze śród podwórza 
I dniem, i nocą nie umilka, 
On upojenie me przedłuża, 
Jakie wieczorna dała chwilka. 
 
Woda snopem tryska, 
Jak kwiatów tysiące, 
W które Febe64 ciska 
Swe barwy mieniące, — 
I w deszcz się rozpryska, 
W wielkie łzy błyszczące. 
 
Tak duch twój, gdy w nim rozgorzały 
Rozkosznych żądz pożary, 
W przestworza rwie się szybki, śmiały, 
Niebios go wabią czary, 
To znów roztapia się w żałości 
I spływa łzą tęsknoty 
Po niewidzialnej pochyłości, 
Aż w głębie mej istoty. 
 
Woda snopem tryska, 
Jak kwiatów tysiące, 
W które Febe ciska 
Swe barwy mieniące, — 
I w deszcz się rozpryska, 
W wielkie łzy błyszczące. 
 
Ty, którą noc tak wdziękiem stroi! 
O! słodko mi, gdy rozmarzony, 
Skłoniwszy skroń ku piersi twojej, 
Słucham wód skargi nieskończonej! 
O, błoga nocy, wodo śpiewna, 
Księżycu, drzewa, co tak drżycie: 
Ta wasza tęskność, czysta, rzewna — 
Jest to miłości mej odbicie. 
 
Woda snopem tryska, 
Jak kwiatów tysiące, 
W które Febe ciska 
Swe barwy mieniące, — 
I w deszcz się rozpryska, 
W wielkie łzy błyszczące. 
 
Sed non satiata65
Dziwne bóstwo, brązowe niby cień północy 
O zapachu mieszanym piżma i hawany, 
Córo jakiegoś bonza, Manfreda66 sawany67, 
O wiedźmo hebanowa, dziecię czarnych nocy! 
 
Wolę eliksir warg twych nad haszyszu cuda, 
Bo u twych ust się goi miłości mej rana, 
I gdy ku tobie kroczy żądz mych karawana, 
Wzrok twój — cysterną, gdzie się upaja ma nuda. 
 
Przez te czarne źrenice, duszy twej otchłanie, 
Mniej ognia rzucaj we mnie, złośliwy szatanie! 
Jam nie Styks68, bym cię kąpać mógł dziewięciokrotnie, 
 
I nie mogę, potworo niesyta sromotnie 
By ucieszyć twe żądze, co nigdy nie zginą, 
W piekle twojego łoża stać się Prozerpiną69.  
 
Cały świat byś ściągnęła...
Cały świat byś ściągnęła w twej uliczki brudy, 
Nierządnico! okrutną czynią ciebie nudy! 
Aby wyćwiczyć zęby swe do tej igraszki, 
Co dzień jednego serca trzebać, jednej czaszki; 
Oczy twe gorejące, jak szyby sklepowe 
Na jarmarkach, gdzie płoną gałęzie cisowe, 
Są — jako pożyczanej potęgi dzierżawa 
I nigdy nie poznają swej piękności prawa. 
Ślepa — głucha maszyno! W okrucieństwa płodna, 
Zbawienna ścierko, zawsze krwi człowieczej głodna, 
Nigdyż nie miałaś wstydu i, patrząc w zwierciadło, 
Czyż nigdy nie widziałaś, jak ciało twe bladło? 
Czyż całą mądrość grzechu znasz? Wobec ogromu 
Jego — czyliś nie drżała z bojaźni i sromu70, 
Gdy natura, olbrzymia w swych tajnych zamiarach, 
Ciebie, która królujesz w ciemnych lupanarach71, 
Wzywa — aby geniusza stworzyć — do udziału? 
O wzniosłości ohydna! cudzie pełny kału! 
 
Moesta et errabunda72
Mów, dziewczę, czy twe serce niekiedy ulata 
Z czarnego oceanu zepsutej stolicy 
Na inny, który świetność obleka bogata? 
Modry, jasny, głęboki, podobny dziewicy? 
Mów, dziewczę, czy twe serce niekiedy ulata? 
 
Morze, szerokie morze, ukój nasze znoje! 
Jaki szatan, chrapliwa śpiewaczko — otchłani, 
Której jak organ wtórzą gniewnych wichrów roje, — 
Dał ci tę wzniosłą rolę kołyszącej niani? 
Morze, rozległe morze, ukój nasze znoje. 
 
Ach, unieś mię, wagonie! porwij mię, fregato! 
W dal! w dal! Tutaj z łez naszych tworzą się bagniska, 
A serce, smutne nie raz — nieprawdaż, Agato? 
Szepcze: precz stąd, gdzie wyrzut, zbrodnia, gdzie ból ściska! 
Ach, unieś mię wagonie! porwij mię fregato! 
 
Jak wy daleko, raje wonne i pogodne, 
Gdzie radość, miłość kwitną pod jasnym błękitem, 
Gdzie wszystko, co się kocha, jest kochania godne, 
Gdzie w czystą rozkosz serce nurza się z zachwytem! 
Jak wy daleko, raje wonne i pogodne! 
 
O! miłości dziecinnych raju umajony! 
Skoki, śpiewy, całunki i kwiecia równianki73, 
I tętniące zza wzgórzy dźwięczne skrzypiec tony, 
I wieczorne po gajach wesołe hulanki, — 
Ty, miłości dziecinnych raju umajony! 
 
Pełny uciech przelotnych, czysty raju wiosny, 
Czyś ty już dalszy od nas, niż Indie i Chiny? 
Czy może cię przywołać jeszcze krzyk żałosny? 
Czy mógłby cię ożywić srebrny głos dziewczyny, — 
Niewinny, pełny uciech raju naszej wiosny? 
 
Pieśń jesienna
1.
Wkrótce nas chłód ogarnie wraz z mrokiem zimowym; 
Żegnaj żywa jasności zbyt krótkiego lata! 
Słyszę już, jak w podwórzach z łoskotem grobowym 
Drzewo na bruk zrzucane posępnie kołata. 
 
I w pierś mą wniknie zima, gniew, nienawiść wściekła, 
Dreszcz, groza, przymus, pracę czyniący niemiłą, 
I jak słońce, gdy zajdzie w biegunowe piekła, 
Serce me będzie tylko zmarzłą, krasną74 bryłą. 
 
I drżę za każdą więzią75, co o bruk uderza; 
Stuk głuchy jak klecących rusztowanie młotów. 
Umysł mój jest jak w gruzy padająca wieża 
Pod ciosami taranu nieustannych grzmotów. 
 
I pod dźwięk tych łoskotów monotonnych piesień76, 
Boję, iż się
1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11
Idź do strony:

Darmowe książki «Kwiaty zła - Charles Baudelaire (czytelnia książek online TXT) 📖» - biblioteka internetowa online dla Ciebie

Uwagi (0)

Nie ma jeszcze komentarzy. Możesz być pierwszy!
Dodaj komentarz