Pokrewne - Krystyna Miłobędzka (jak można czytać książki w internecie .TXT) 📖
Krótki opis książki:
Pokrewne — pierwszy tom poetycki Krystyny Miłobędzkiej (która wcześniej opublikowała w „Twórczości” cykl Anaglify). Wydany w roku 1970, a więc w mniej więcej tym samym momencie co debiuty poetów Nowej Fali, nie był jednak związany z tym nurtem. Proponował raczej awangardowy minimalizm. Wiersze, w których autorka zrezygnowała z podziału na strofy, raz po raz powracają do tematu narodzin, nie precyzując jednak, czy chodzi o narodziny człowieka, zwierzęcia czy rośliny.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Krystyna Miłobędzka
- Epoka: Współczesność
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Pokrewne - Krystyna Miłobędzka (jak można czytać książki w internecie .TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Krystyna Miłobędzka
żarłoczne w oddechu, męczy się do mnie po
omacku, gdzie ja w głuszy, w skorupie równie pisklę schronio-
ne co ziarno, nasza ku sobie udręka żywienia, kiełkowania,
wyklucia, nigdy nie dość własna — to w ptaku, co ziarno pcha
w kłosy czy w jabłoń.
Na dwu i na czterech łapach
po co ta przytulność, którą widać przez palce
mało wzięłam a przecież i temu nie wybrzęczę, nie dojrzę,
nie dosłucham, ledwo się o mnie otarło i już już własne, kwili
dawnym wilkiem, całym matecznikiem odbrzęknie
zawsze nie moje, moje co? zawsze to moje, nie moje co? tak
zdaje się na człowieka
Przyjaciele Wolnych Lektur otrzymują dostęp do prapremier wcześniej niż inni. Zadeklaruj stałą wpłatę i dołącz do Towarzystwa Przyjaciół Wolnych Lektur: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Tyle mi do niej włókien
Dług ci spłacam, dużo tego, wszystko, a ciągle za mało, bo
jest jedna cena: świat za świat wydać. Kto wydany, ten goni,
dopóki siebie nie zaklepie w twarde. Ja dziecko w Tobie
dziewczynce z lalką, zanim wspólnie nad Tobą, nade mną
w mojej córce się pochylimy. Z tego kłębka — ile nici ile włó-
kien ile kroków, i znowu z piskiem do dziecka się turla.
Rdzenne
Donikąd nie chce, uwięzło w swoim, do progu po psiemu
przywarło, żeby chociaż cień wygrzać, skomli o szczodre
poszycie, o dach nad głową — z czego mu wezmę, kiedy każdą
słomką przepłacam rozstaje, niech ominą ten kąt, gdzie ra-
zem pulsujemy w jedno. Tarmosi o byle przeszłe kroki, prze-
budzenia, o piłkę — tu, wśród bliskich, zawsze mu dłużna.
Kawałek ziemi pewnej
co ja się nachodzę, żeby okryć to kochane zawcześnie
ile gniazdo okrąglę od czerwonej wstążki z warkocza, /a już moszczę siwym
ile czekam na pisklę piórko za piórkiem
ile ciasto zaczyniam — usta ręce w popłochu, gruda ścierp-
nięta po grudzie
coraz zostaję, zatrzymana sobie, wśród
ani wiem, kiedy to nasze przeleci, zakręci się w oczach
nasz kawałek ziemi pewnej, tylko dokoła po drzewach
i dzieciach się starzejemy
Pokrewne
w co porzucają ziemię, że tak wynosi swoje małe z brzuchów
skorup do wielkiej misy, boję się tego nic, co głodne siedzi
w oczach
co tak pulsuje w palcach kiedy chcemy ujść przed pości-
giem
co to za kołujące wędrowanie, ten głodny we mnie ruch
ziemi kiedy zanurza kły po śmiertelne nic —
zamyka, otwiera, jest zajęte, kurczy, rozmyka, jakiegoś szme-
ru jeszcze zapominam, uderzenie, zlizuję krew z rozciętej
ręki
co tak kołu kołu w koło roku, co tak czujemy to własne coraz
bardziej ciszej zmęczona, łakome wybiegi ścieżki krwio-
ścieżki krwi do przedsionków serca
ja domu serca kołatanie czerwone
Sobie na urodziny
Za wiele powietrza zabieram bliźnim, oni tacy nadęci z głodu
i ząb na ząb trafia pusto, miejsca też podobno za wiele odkąd
się przechadzam i samowtór z siebie do siebie przesypuję
cukier, a choćby o stół jaki zadrzeć, po swojemu zbiorę — tak
co więcej, gdzie milej, komu ciszej ustępować z drogi? Kiedy
wreszcie dobijamy targu, znowu zaczną, znowu połknę za
wiele, za słodko.
***
Śpij tu śpij nie zmruż oka! Nie moje, nie moje słowa meble
ozdoby, czyszczą. Dom chwieją raz do mnie raz do słuchu,
wkiwnęli. Oko w oko na siebie mnie biorą, przedstawiają
żywe obrazy. Aż się zapadnie na głucho rozkruszy niezdo-
byta forteca.
***
Wykołowali mnie na człowieka i dalej kołują, a ja im się
dziwię. Tacy biedni rodzice, tacy rozrzutni, mogli mieć ze
mnie nie wiedzieć co jeszcze.
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Kogut
Przyniosło mnie na pustkowie, tu się rzeczy dzielą: głos,
ostrogi, mięso, grzebień. Bardzo pięknie wystygliśmy, do
czego te dokładnie osobne szpargały będą mi potrzebne?
Nie posiądę więcej, choć jeszcze zobaczę. Wierzę sobie, tu
nie ma innego koguta, tylko ten: czerwone drgnienia w za-
ciśnięciu powiek rozłuskane pozłotą na dreszcze zieleni. Tyle
mojego.
Odpisane na straty
Nie dotykać kiedy włazi w oczy ani uszu przykładać do tego
co roi, niech się nasyci zagarniętym ciałem, niech się napu-
szy w rozgadane zdziebko i potrzęsie domem, a skąd samo
nie wie, nawet skóry nie ma — skądeś, mimo, niechcąco aż
moje.
***
Krzesło to krzesło — strugali je inni a mnie nie bolało. Ogród
ma się dobrze, co mi do gałęzi, same się szacują. Nie wchodzę,
nie wychodzę. Ogłuchłam na wszystkie drzwi, którymi by
dziać się mogło, witać się zaczęło.
W gospodarstwie
Jak to w gospodarstwie, raz wzejdzie, raz uschnie. Głupie
się urodzi, chociaż dwie głowy widać, do latania niezdatne
ma pióra jak ulał, nie po myśli, nie po naturze. Rok po roku
przychówek niby jest, niby nie ma, ale liże ręce. Zadanie moje:
NIC przygotować dla wszystkiego stworzenia,
co w tak lichą skorupę zechce.
Wilk
Dużo po lasach wymowy, którą lekceważy ucho leśnego.
Teraz, odkąd jestem w mieście, winszuję sobie. Wydawało
mi się kiedy indziej byle nie ludzkim głosem udane i wyło.
Lżej się to udaje we znaki nad stołem.
A to sztuka
Przeszłam? przeskoczyłam ile metrów czasu i jak to się sły-
szy — górę wysoko, a dolinę nisko? Mierzę tętno, składam go-
dzinę, w której mi się dzieje pomaleńku po cichu zapodziewa
między sobą, między sobą i tobą, i krwią, krwią wydźwignię-
tą i krwią spadającą, krwią zużytą i znowu wtłaczaną między
nas, tak nuci się metr po metrze.
Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/
Wszystkiemu można rodowód
Za gładko nam idzie. Byle prędzej do wyzwolin, żeby majstra
ugłaskać. Strużemy tu każdy swoje w przywleczonym klocu,
namknie się kto zaraz inny staje na niepewnych nogach, jesz-
cze mchem obrosły, jeszcze od lasu nie odrósł. Do kogutków,
do niedźwiedzi, do dłubania świata. Darz bór trocinom,
a znajdzie się może ostrużyna Boga. To na co ją jeszcze roz-
skubać, gdzie popchnąć?
Po ciemku trafić do swego
Tyle różnych mocno żyje po świecie, gdy wypatrzę, chudną.
Ten kogut niedooglądany, nieodnowiony ptakiem, wypiał
więcej, niż ogarnął skrzydłami: ogromne, brzuchate na
mgnienie — i zapadł. Inne moje nie dają echa. Źdźbło po
źdźble rudzieje, tyle gorzkich co słodkich, w ciasnych pętlach
krtani tylko lis mógłby się przegryźć, dokąd pójdzie? Roz-
pierzcha się to na marne sierści, rozfruwa na pierza. Każdy
pan na swoim, do nikogo podegnać.
Proces konia
Do mnie nigdy całe zwierzę nie wychodzi z konia, za nic ma
mój wysiłek, a tu jeszcze — dzień rozpoznać rozrzucony pod
pozorem suszenia siana
a tu jeszcze — rozsądzić przyjście na świat pierwsze i powtór-
ne. Płochliwe źrebię podejrzane w koniu? kasztan, który
spadł w dzieciństwo i pogalopował? Obiecać drzewo, jeśli to
był kasztan, przynęcić cukrem, jeśli wdał się w zwierzę. A tu
jeszcze mam nie płakać nad swym niedołęstwem.
Nie bój się, trochę siły, już cię wyłaniam z zachodzącej łąki.
Znak zniżony do szmeru, do niedowidzenia, cofnięcie w na-
głe to samo: zielone zwierzę! Ale był jeszcze głos chrapliwy —
i tak po kole karuzeli, od kasztana do konia, w zawrotach
do mdłości, martwe konie, ruch we mnie, plama skacząca
z pastwiska w pastwisko.
A gdyby mu teraz nienazwanym dopiec? Bawić się tak lek-
ko jak wtedy — nitką? postronkiem? zwidzeniem, co usidli
konia?
Cały przyjść nie może, zaświadczam tylko, że był spodzie-
wany.
Porządek rzeczy
Poezja, ta chwila, gdy nuży się stoły, gdy spiętrza się groźba
jeszcze nie ochrzczona, cudak z wysiłku do natury smoka
— z wierzchu żywe liście, a wewnątrz zapałka. Jeśli zrosły
siebie, już w sobie zamilkły.
Kuźnia
mieć ją żeby rozkuć co od lat się toczy
mieć ją gdyby raz nawet cicha i zbadać skąd głos uderza
z tych oczu co swoje wypatrzyły w ogniu
nadstawić bolące od pola brać ulgę
mieć ją żeby z niej poręczyć duszę, poręcznie wygiąć rzecz
polną — zapamiętam się w progu i ani rusz dalej, a w ręce już
chłodem z wczesnych stron ciągnie
przed czarnym mnie zostawili
rozeznaję co żelazne co polne
kiedy mignie co w co, we wszystkie pola stąd stłoczone po-
chwytane między między, mam z nich pociechę, czasami
się zdarzą
W dwa ognie jedna, tu i tam przegrywam
tu sama ta sama a przecież się dwoję, odstęp między nami,
odstępstwo od kogo?