Somnambóle fantomowe - Joanna Mueller (książki czytaj online TXT) 📖
Krótki opis książki:
Somnambóle fantomowe — debiut autorki i zarazem jedna z pierwszych książek zaliczanych kiedyś do tzw. neolingwizmu warszawskiego, mimo że wydana została przez krakowskie Wydawnictwo Zielona Sowa.
Książka łączy awangardową formę (radykalne cięcie i ponowne łączenie słów) z odwołaniami do tradycji literatury polskiej i z poetyką osobistego wyznania.
Przeczytaj książkę
Podziel się książką:
- Autor: Joanna Mueller
- Epoka: Współczesność
- Rodzaj: Liryka
Czytasz książkę online - «Somnambóle fantomowe - Joanna Mueller (książki czytaj online TXT) 📖». Wszystkie książki tego autora 👉 Joanna Mueller
ten świat
jest bólem; bo światem jest tylko ten ból.
S. Barańczak
Przejęznaczenia symbóliczne
Ból tabuli
co wyniknie co umknie co wyłowię
gdy encyklopedię mnie odemknę
co wysłowię gdy rozdrapię nierozcięte
kartki bielą zabolą jałowe
co chciałam odkryć do siebie
już dawno odkryte ode mnie
w myślowej pustce na siódme
spusty pocę się po co zamykam
w wiersz co wymknie się
co wemknie się co
minie mnie
Podoba Ci się to, co robimy? Wesprzyj Wolne Lektury drobną wpłatą: wolnelektury.pl/towarzystwo/
Mleczenie
wdziecięwstąpienie napędza mi stracha
w wigilię powstań z martwych i zmartwionych
niech udrożni chłonna kantyczka
otchłanne konstelacje
kołysań
grobek wydłubiemy grabkami
postawimy babelkę z piasku
a trzewia podziemi otworzymy łopatką
osłupiałą w obojnaczy obojczyk
a jak już dokopiemy się piekła
koci bruk mu zrobimy z grzechotek
sygnaturka burczenia
spoglądam:
bębenek a w środku wizjerek
zawęźlony do mnie supełek
pępek dróg skrzyżnych i mlecznych
zabawy w zbawy chronią przed letniością
byle na całość czy cudo się uda
patyki lodowców podpłomyki stosów
łuny całunów wrzenie wyrażeń
wymuszanie kończynek
i z powrotem do kupy
to jest mowa niepozornie zależna
tupot łopot rześkie niewiniątka
w te pędy przed srogim heroldem
trupiej ciemy zabijanej papuciem
i niech nigdy Pani Wiedźmowa
nie wkracza w domowne przedszkola
Pani Wiedźmowa boimy się
drobne nowiny na paluszkach zliczane
dziecinniki intymne na pieluszkach spisane
słowieszczą sensienia ciałość
tak się mowlę wradza w niemowlę
Pisklanka czyli nieopierzonko
jeszcze pisklę, na które alergia (aleksja —
niemożność czytania), jeszcze stylu zgrzytliwe skry
pienia (wzrastanie — w cudze piórka
obrosłość), jeszcze mu Kolumb stłuczeniem
nie ustatkowił świata, więc
czas nabijania dopiero (się, w butelkę
i zsinień), czym wypchać nieopierzynę (lub
za które wypchnąć w lot okno?) Ja
jeczko, zarodek wyrodny, a nastroszony
przestrachem, w błon powijakach
bezbronny (rozwiązłość ze skorup
wyswojeń), więc
tkliwie docierać, ostrożnie (a nie
ucierać dotkliwie), dziobie niedo
pisanka (snuje się, kluje i kula) Niech
w mieście słowa się mości piskot
niedoniosłości, chwilenie
kwileń
Patetica ars poetica
to mniej lub bardziej udane udanie
słowna przynęta na którą nabieram
z wodą w usta ławice
te godziny przy piórze okaleczeń nie leczą
zrosty składnie rozgrabią rankę lekką ręką
odsączą w strupki wzruszeń
ten więzienny dom w mowie który
więcej oznacza niż wmówienie
że się żyje
i mocniej i czulej
C. K. Norwid rysuje okładkę do „Lirenki” T. Lenartowicza, co nieuchronnie przechodzi w traktat o przyjaźni, a nieopłacony list dochodzi lub nie dochodzi do adresata
Złotniczeńku zrób mi kubek ale proszę zrób mi ład
nie ładu nie ma Piękno wskrusza dopiero po jęku
ugodzonej pęknięciem lirenki Jak strup kory
umyka od drzewa tak kruszec opuszcza sioło
przymkniętych rąk Bo były niegodne szczerego
złotego pola W poranioną ciszą porę
głuchnie uchwyt
zgrzyta przetrącony
win dojrzałością okalecza
niepokalane: chatkę baranka
dziecko
z dna chybionego formatu
za ucho którego nie ma
do rozchylonych ptasio ust
podnosi wybrakowane spełnia
dolę uzdalnia dalą
kołysze jaźń przyjaźni
łkanie w oczu kącikach przełknie
między nami
milcząc W łopocących sieroco
listach zrodzona idylla
z ran ona
Informacje o nowościach w naszej bibliotece w Twojej skrzynce mailowej? Nic prostszego, zapisz się do newslettera. Kliknij, by pozostawić swój adres e-mail: wolnelektury.pl/newsletter/zapisz-sie/
Architekstura średnioodwieczna
Mickiewicz o dziele Słowackiego:
To kościół piękny, ale bez Boga
te ościzmy nie przybiorą
na wadze solidnym
konkretem jaki on gotyk
skoro nie dotyk ceglany
czasem od wielkiego
dzwonu Mnich walczy
na kopie waha dłoń
jak liryzm z lingwizmu
wybić a dech w niebo
skłonić echem jak się
z tej pustki wypuścić
już z siebie zbiesił
słów luźnierstwo już
zesrebrzył modlichwę
było się było mocniej
zabiło i wypłoszyło się
w lament na posadzce
ruiny kość goła rozprasza
powagę i z posad
bezludny babilon
wytrząsa
dozgonny podzwonny
śmiech
1. IV. 2000.
Co? znaczyłaby Ludzkość, gdyby ją kto zmierzył,
Jak ona jest... (...)
Jak ją znam i oglądam — nie zaś, jak w nią wierzę —
C. K. Norwid, „Rzecz o wolności słowa”
powtórka z rozgrywki ze słowa
można by zrobić wykaz posegregować
wzięte odrębnie, cóż? znaczy:
Niewierny dźwięk i przywieść
mocen do rozpaczy co za
różnica książka czy
indeks o co te zachody
słońca już się kryją za
stosy malutkie kropki na nie
zabrakło więc zmieszajmy z
atramentem ślinę może to
dobry gest? Tak niewierny!
tak kłamny wnętrznemu znaczeniu
jak zmarłego by poznać chciał kto
po dzwonieniu wbrew sobie
zgodnie z regułą żartu w moim
programie szukam opcji błąd
chochlik wirus co by na to
powiedział Freud? A jak z
ludzkością całą, a jak z
oderwanie uważonym człowiekiem,
zarówno się stanie i ze
słowem niewłaściwy klawisz
i
w jednym momencie zerwane
syntagmy wszystkie księgi
świata zmienione w inwentarz
spisek nie treści częstotliwości
użycia skończone pieśni i boleści.
Dokumenty zachować? Nie.
Enter. Escape. Power.
Metapokolenie
M. Dragonowi
To co w nas było najczulej
bezbronne W dziecinnym buncie
wytknięte na ciepło dotyk
miłość ból Uzbroiliśmy
w nie-swojość Pytasz
co znaczą te dwie przed
u dołu dwie za i ponad
niedostrzegalne prawie
kreseczki Ta nieodłączna
od kpiny ironii Meta
rameczka Za szkłem
w rozbitym lustrze Ślad
Chociaż w epoce utraconej
niewinności Kochamy się
(została nazwa a kolce
wciąż bolą bolą
bolą)
Naprawdę.
Inter-motto:
Myślę o postawie człowieka, który kocha jakąś nader wykształconą kobietę i wie, że nie może powiedzieć jej „kocham cię rozpaczliwie”, ponieważ wie, że ona wie (i że ona wie, że on wie), iż te słowa napisała już Liala. Jest jednak rozwiązanie. Może powiedzieć: „Jak powiedziałaby Liala, kocham cię rozpaczliwie”.
Umberto Eco, Imię róży
czyli zawsze cytat