Miazga - Jerzy Andrzejewski (biblioteka w sieci .TXT) 📖

— Ja nie wiem, może żeby się odciąć?

— Od czego?

— Tak w ogóle.

— Brednie!

— Pewnie brednie, ale wszyscy mówią.

— Co znaczy wszyscy?

— Różne typy, wie wuj, u nas w PIP-ie się przewijają, takie różne dzwony, lichtarze i organki. Ale, jak wuj o niczym nie sły­szał, to na pewno plotka. A jeszcze wczoraj wieczorem, tu przy tym samym barze, jeden aktor przysięgał się, że to prawda.

— Ze Stołecznego?

— Chyba tak, tak przynajmniej konfabulował64.

— Jak się nazywa?

— Wyleciało mi. Młody, młodszy ode mnie.

— Halicki?

— Nie, chyba nie Halicki, Halickiego znam od Hopfera, ten był młody, wysoki brunet.

— To by się zgadzało.

— Ale to nie Halicki.

— A, wszystko jedno! — zirytował się Otocki. — Co więc mówił?

— Że od nowego sezonu Teatr Stołeczny ma się inaczej nazy­wać.

— Mówił jak?

— Mówił, ale to beznadziejnie głupie.

— Wydaje mi się, że kto jak kto, ale ja mam prawo znać plotki o moim teatrze.

— Zapewne, zapewne — powiedział Andrzejek Wajs ze współczu­jącym zrozumieniem. — Napije się wuj?

— Pięćdziesiątkę mogę ci postawić. Ale jedną.

— Dziękuję, wuju — na to Wajs — prześlę wujowi pocztówkę z żółwiem, żółwie przynoszą szczęście. Pani Lalu, dla mnie setkę i, jasne, pan dyrektor Otocki za wszystko płaci.

Otocki chciał zaprotestować, lecz spojrzawszy na zegarek (dochodziła siódma, a musiał jeszcze wstąpić po żonę, która w „Sygnałach” miała zebranie partyjne), zażądał rachunku.

— Wszystko razem? — spytała tęga utleniona blondyna.

— Razem — zgodził się.

I do siostrzeńca:

— Więc?

— Kiedy naprawdę, wuju, to koszmarnie głupie.

— Mam nadzieję.

— Więc mówią, że od nowego sezonu teatr wuja będzie się nazy­wać Teatr KaKa.

— KaKa?

— Rzekłem, że głupie, nie?

— Nie rozumiem dowcipu.

— Teatr Konrada Kellera. KaKa.

— Ach tak!

— Beznadziejnie płaskie.

— Powiedzmy! KaKa!

— Wuj się na mnie nie gniewa?

— Przeciwnie, jestem ci wdzięczny.

— To zdrowie wuja!

— Dziękuję. No, na umie już czas, muszę zmykać. Trzymaj się!

— Cześć, wuju. Ucałowanie rączek dla cioci.

Gdy Otocki podjechał na Smolną do „Sygnałów”, okazało się, że partyjne zebranie jeszcze się nie skończyło. Jola Otocka, wywołana na korytarz, oświadcza, iż postara się przyjechać na drugą część koncertu, na razie jako członek egzekutywy65, nie mo­że zebrania opuścić, ponieważ trwa dyskusja w sprawie usunięcia z Partii jednej z redaktorek, oskarżonej o rozpowszechnianie poglądów syjonistycznych i antypatriotycznych. Wprawdzie usunięcie owej pracowniczki zostało już zadecydowane przez Komitet Miejski, lecz dyrektywie tej towarzyszyło zalecenie, aby w dys­kusji nad tym punktem porządku dziennego wzięła udział możliwie największa ilość członków POP-u66, stąd przedłużanie się dyskusji. Otocki krótko referuje żonie przebieg rozmowy z Raszewskim i już przy wyjściu, jakby mimochodem, pyta Jolę, czy nie obiła się jej o uszy taka głupia plotka o zmianie nazwy Teatru Stołeczne­go. Otocka śmieje się. Teatr KaKa? Oczywiście! Wszyscy to za­bawne powiedzonko znają.

— Zabawne? — mówi Otocki z akcentem goryczy. — Tobie się to wydaje zabawne?

— Bardzo! — odpowiada Otocka. — A biorąc pod uwagę twój silny, męski charakter, nawet prawdziwe.

Na to Otocki:

— Ach tak? Tak sądzisz?

— Owszem, tak sądzę. Uważasz, że się mylę?

Ta nieprzyjemna rozmowa rozwiewa ostatecznie wahania Otockiego. Dyrektor Teatru Stołecznego, głęboko dotknięty w miłoś­ci własnej, postanawia zadziałać i to natychmiast. Skoro więc przybędzie do Filharmonii na kwadrans przed rozpoczęciem kon­certu i w rozległym hallu na dole, już pełnym ludzi, dostrzeże Eryka Wanerta, natychmiast do niego podejdzie.

— Cześć, stary! Mam dla ciebie dobre wiadomości, w ponie­działek możesz zaczynać próby Makbeta. Raszewski bardzo życz­liwie się ustosunkował do twojej koncepcji, właśnie od niego wracam.

Wanert zwięźle:

— Cieszę się. Chciałbym zrobić dobre przedstawienie.

— Zrobisz! Jest tylko jedno „ale”.

— Raszewskiego?

— Nie, moje. To, oczywiście, nie jest warunek, tylko su­gestia. Otóż, stary, po rozmowie z Raszewskim jeszcze raz so­bie przemyślałem całą sprawę, twoja koncepcja jest nowa i twór­cza, ale właśnie dlatego, że taka jest, doszedłem do przekona­nia, że z tej historii należy bezwzględnie wyeliminować Moni­kę. Mówmy otwarcie, ty wiesz dobrze, jakie ona ma możliwości, ja też wiem, co się będziemy obcyndalać? Cudów nie ma, położy­łaby spektakl.

Eryk Wanert:

— Zdaje się, że to nie ja upierałem się przy Monice? Twier­dziłeś...

— Masz rację, mój błąd, przyznaję. Dlatego chcę to napra­wić.

— Obawiam się, trochę za późno.

— To już mnie zostaw.

— Wszyscy wiedzą, że Monika ma grać.

— Więc się dowiedzą, że grać nie będzie, dość się już nagrała w tym sezonie. Dopóki ja jestem dyrektorem, Teatr Stołe­czny nie jest i nie będzie teatrem KaKa.

— Już do ciebie doszło?

— Co byś powiedział na Beatkę Konarską?

— Mnie odpowiada, świetna dziewczyna. Proponowałem ją w swoim czasie.

— W takim razie załatwione! Ja Beatkę sam zawiadomię. Pojęcia nie masz, stary, jak się cieszę, kamień mi spadł z serca. Ale to na razie między nami, dobrze?

— A Konrad? Ze względu na niego nieprzyjemna sytuacja.

— Pozornie. Ty, stary, nie doceniasz Konrada. On jest prze­de wszystkim wielki aktor.

— Wiem, ale...

— Po sobie nie pokaże, ale zaręczam ci, że kiedy się dowie, że Monika nie będzie jego partnerką, w głębi ducha będzie zado­wolony, on dobrze wie, jaka z niej aktorka. Ale uwaga, o wilku mowa...

Bo akurat w tej chwili, dość nieoczekiwanie wyłoniwszy się z zagęszczającego się wokół tłumu, podejdą Monika i Konrad. Otocki, który nie zdążył ustalić, kiedy i jaki sposób powiado­mi Monikę o powziętej decyzji (przed ślubem czy po?), na widok tej pary, wyniesionej przez złośliwą plotkę na uzurpatorskie i suwerenne wyżyny, zdecyduje się natychmiast.

— Jak się macie — mówi, witając się serdecznie — świetnie, że cię widzę, Moniczko, zadzwoń do mnie jutro rano do teatru, tak koło dziesiątej, mam do ciebie jedną sprawę.

Monika trochę zdziwiona:

— Jutro?

— Rozumiem, będziesz zajęta, możesz zapomnieć. Ja do ciebie zadzwonię.

— Nie możesz powiedzieć teraz?

— Chodźmy na salę, już dzwonią.

Eryk Wanert, aby nie okazać wewnętrznego zmieszania, do Kellera:

— Jak się czuje Prometeusz?